His Lost Queen [EDITING]

CHAPTER 23: Proud

  THIS PART AS WELL AS THE SUCCEEDING PARTS ARE NOT REVIEWED OR EDITED.  

*********

CHAPTER 23: Proud

*********

CHANTAL's POV

Magdadalawang oras na si Linden sa loob ng ER pero hanggang ngayon ay wala pa ring balita. Simula ng pinalabas nila ako kanina ng nagflat line siya, wala pa ring doctor ang lumalabas.

Merong mangilan ngilan na nurse ang labas masok sa loob pero ayaw nilang magbigay ng kahit na anong impormasyon tungkol sa nangyayari sa loob. Hinarang ko na nga yung isa kanina dahil alalang alala na talaga ako sa kalagayan ng anak ko.

Muntik na rin akong i-sedate kanina mabuti na lamang at napakiusapan ko yung nurse na hindi na ako manggugulo. Ayaw ko namang wala akong malay kung sakaling lumabas na yung mga doctor galling sa ER.

Napirmahan ko na rin yung pinapafill-upan sa akin kanina. Hindi ko nga lang alam kung paano ko yung napirmahan dahil hindi na tumitigl sa pagtulo ang mga luha ko. I can't feel anything.

Dahil kabadong kabado pa rin ako hanggang sa ngayon. What if hindi kayanin ni Linden. What if iwan niya ako. What if mamatay siya. These are the thoughts running on my mind.

I keep on telling myself to think positive. But damn. I can't help it. The images of how my child was hit by a van keep playing on my head. Lalo ko lang itong naaalala sa tuwing nakikita ko ang mga dugo ng anak ko na natuyo na sa damit ko.

FLASHBACK...

Malapit ko nang maabutan si Linden. He's just a meter away from me. Pero bago ko pa mahablot ang kamay niya ay bigla na lang akong may nakitang nakakasinag na ilaw na papalapit sa amin. Sinundan ito ng nakakabinging tunog ng busina.

The next thing I knew. Nabangga na ang anak ko sa mismong harapan ko. Kung kanina isang metro na lang at maaabot ko na siya ngayon limang metro na ang layo namin sa isa't isa.

I can't move. I feel so numb. Para akong napako sa kinatatayuan ko. Para akong tinubuan ng ugat. I saw it. I saw how my son was hit by a raging van. I saw how his body flew in the air like a sheet of paper and how it hit the ground.

I can do is to scream his name.

"LINDEEEEEEEN!"

Halos mamatay ako sa kinatatayuan ko ng makia ko siyang tumilapon. I felt my knees become jell-o. Agad agad ko siyang tinakbo. I run our distance with lightning speed.

Punong puno ng takot ang buong katawan ko. Ang buong pagkatao ko. Hindi ko siya mahawakan. Natatakot ako na baka pag hinawakan ko siya maslumala lang yung lagay niya. I just cried beside him. I feel so helpless.

Wala akong magawa. Nakatitig lang sa akin ang anak ko. Gusting gusto ko siyang yakapin. Pero natatakot ako.

Lalo akong naalarma ng makita ko ang dugo na umaagos mula sa katawan ng anak ko. Nakatingin lang ako sa mukha niya. Unti unti ng niyang ipinipikit ang mga mata niya. Napahagulgol na naman ako.

I started talking to him. I know he can't close his eyes. Because the moment he close it. there's a big possibility that he won't open it again. "baby, hey baby" I said tinatapik tapik ko rin ng mahina ang mukha niya. I was too afraid that I can't even look him in the eye. But I did.