Olağandışı

38. Bölüm

🌼

"Annemin ölmediğini söylüyorsun yani? O ölmedi, ciddisin?"

"Kızım Barış Abi'nin yanında bile bu kadar ciddi değilim ben. Ciddiyim. "

Yorgunluk ve rahatlık aynı cümle içerisinde olamazken ben nasıl ikisini bir arada yaşıyordum?

Yorgundum.
Ama fiziksel değildi bu yorgunluk. Zihinseldi. Ben zihnen yorgundum. Güçlü durmaya çalışmaktan, kendimi toparlamaktan bıkmıştım. Bünyem ve zihnim yorulmuştu.

"Gel o yorgunluğu geçirelim." dedi. Yapmıştı. Bunca zaman sonra ilk defa zihnimi okumuştu.

"Okumak zorunda kaldım. Kendine zarar vermenden korkuyorum. Zihninden ne geçiyorsa yardım etmek istiyorum. Bir şey mi istiyorsun? Yaparız. Kendine mi zarar vereceksin? Durdururum. " dedi.

"O günde okumuştun. İlk geldiğin gün. Hissettim."

"Hissetmedin, direkt anladın. Ben sana yaklaşamıyordum bile. Anlarsın diye. Anladında zaten."

"Yaklaşamıyordum derken?"

"Gerçekleri konuşma vakti geldi demek? "

"Sen bu sene takibe başlamadın değil mi Emre?"

"Of! Kızım ne güzel diyorsun Emre'yi. Yemin ederim Emre'nin varlığına inanmaya başladım! Tekrar desene."

"Cıvıtma ya soruma cevap ver!"

"He..." dedi sadece.

"Ne he? Bu sene etmedin sadece değil mi? Ne zamandan beri?"

"Sana bir kaç kelimeyle anlatayım. Olmaz mı?"

"Anlat."

"Alper, Furkan, Enes... Ve daha niceleri."

"Ciddi olamazsın! İlkokuldu lan Enes?"

"Sence neden geldiğinden bir hafta sonra yanına oturdu ve aynı hafta içerisinde patlak kaşla arka sıralardan birine geçti?"

Sustum ve hayretle ona baktım. Çocuğu sevmemiş olabilirdim, olabilirdi. Ama dövmesi gerekmiyordu!

"Salaksın sen!"

"No küfür güzelim! Lütfen. Hem haketti."

"Ne demek hakketti?"

"Ben yaklaşamıyorsam kimse yaklaşamaz. Üstelik o da vampirdi. Piç yavşak. "

"Çocuktuk. Küçücük çocuk! Ve sadece sıraya oturdu."

"Siçlirin çik gizil kikiyir İsil. Çik gizilsin!" dedi ağzını yamulta yamulta.

"Kıskançlık mı bu?"

"Şerefsiz oruspu çocuğu annesinin aldırmaya üşendiği gereksiz zigot beyinli piç kaltak seni öldürecekti! Kıskanmıyorum bir kere." dedi.