"Sırların zinciri koptu
Bedel kanla yazıldı
Yükselmek için yeniden doğdu
Yıkımın kıvılcımları dört bir yana savruldu."
*
Tanrıça tahtına kuruldu, kanını akıttı ve yalnızca sustu.
Topraktan doğan bir Kan Avcısı, kanına yazılan kutsal kaderde...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(+18 kısımlar var aşklar haberiniz olsun hsjd)
Hançer sallamak, yürümek gibi bir şeydi onun için. Hayatı boyunca yakut kabzalı hançerlerinin hafızasına onlarca kanın anısı değmişti. Nefretle, intikam açlığıyla, can havliyle, eğlenerek ya da yalnızca korkuyla... Ama ilk defa, karşısındakinin kim olduğunu düşünmeksizin yalnızca öldürmek için çeliğini konuşturuyordu. Kemiklerinin çürümüş tahtalar gibi gıcırdayışını, güçsüz kaslarının acı acı bağırışını ve bitkinlikten titreyen parmaklarını umursamadan bir muhafızın daha boğazından geçirdi hançerini.
Yalancı'nın hepsini birden görünmez kılan yanılsamasına sığınarak zindanlarla dolu kuleyi ilerleyebildikleri kadar inmişler ve arkalarında Rhyvar'ın baltalarının ve Annarithel'ın hançerlerinin delip geçtiği muhafız cesetlerinden bir yığın bırakmışlardı.
Şatonun sessizliğinin farkındaydı. Ne Molzeun zindanların olduğu kuledeydi ne Katrileah ne de diğer Zanosritler. Yalnızca muhafızlar vardı. Annarithel Leoraan'e anahtarları nasıl aldığını ve eşyalarını nereden bulduğunu yalnızca bir kere sormuştu ama Zehirci onu geçiştirmişti. Kaçışları fazla kolaydı, Zanosrit asla olamayacak kadar sakindi, İnsan Krallar'ın devrinden bu yana, en büyük büyü enerjisini açığa çıkarmışlardı ama şatoyu bir sinek bile rahatsız etmemişti ve bu içgüdülerine çığlıklar attırıyordu. Gökteki yıldızların sayısından daha çok ihanetle karşılaşmışken hiç kimseye güvenemiyordu bu yüzden hançerini Leoraan'in karnına yaslayıp onu tehdit etmeyi de ihmal etmemişti. Sarı gözlerindeki kırgınlık herhangi bir tuzağa ilerlemediklerini kanıtlamak için yeterliydi.
Yanılsamanın ardında uzun süre saklanamazlardı Yalancı diğerlerinden daha fazla iş görür halde değildi bu yüzden kuleyi bitirip ana binadan çıkmak gibi bir şansları yoktu.
Sarmal merdivenlerde yeterince aşağılara indikten sonra Zaashira uzun koyu kahve saçlarını yırtık tuniğinin ensesine sıkıştırdı, Kaphreim'in dizine basarak pencereye tırmandı ve aşağıya baktı. "Tilkiler bile ortalıkta görünmüyor, ne haltlar döndüğünü düşünmek istemiyorum..."
Annarithel da düşünmek istemiyordu. Tek istediği kaçmaktı. Tek istediği Zanosrit'ten çok çok uzaklara gitmekti. Kendi canını düşünmüyordu Molzeun ona midesini bulandıracak kadar önem veriyordu ama diğerlerinin her saniye tehlike içinde olduğunu biliyordu.
Zaashira yüzünü merdivenlere dönüp bacaklarını teker teker aşağıya sarkıttı ve dış duvarın boşluklarına basarak aşağıya inmeye başladı. Diğerleri de sırayla onu izlediler. Elbette Callidus pencereye zar zor sığsa da hiç kimsenin yardımı olmadan tırmanmış ve tek hamlede aşağıya atlamıştı. Geriye Leoraan, Annarithel, Rhyvar kaldığında Zehirci pencerenin önünde durdu ve başıyla kıza dizine basması için işaret etti.
