kıçımın prensi || tokyo revengers

3.5

Chifuyu

"Düğünü erteleyemez miyiz?" diye sordum, babama. "Kraliçenin yasını tutarken evlenmek, yakışık ve etik olmaz."

Tamam, annemin ölümüne pek de üzülmüyordum ama bunu babamın bilmesine gerek yoktu. Sonuçta, her şeye rağmen hayatlarının büyük bir kısmını birlikte geçirmişlerdi ve kederine saygı göstermeliydim.

Babam, içini çekti ve solgun dudaklarını birbirine bastırdı. "Taht, uzun süre boş kalamaz. Ülkeyi yalnız başıma yönetme yetkim yok, biliyorsun." Omuz silkip zoraki bir şekilde gülümsedi. "Hem, biraz dinlenirim artık."

Kraliyet soyu, annemden geliyordu ve benden başka hiç kimse tahta çıkamazdı. Normal şartlarda, lise eğitimimi tamamlamadan evlenmem ya da kral ilan edilmem imkânsızdı ama olağanüstü durumlar, olağanüstü kararlar almayı gerektirirdi.

Tanrım, siyaset bilimi eğitimim dahi tamamlamamıştı ki!

Babam, omzumu sıvazlayıp hafifçe gülümsedi. "Japonya'nın görüp görebileceği en iyi kral olacaksın, Chifuyu."

Hele hele...

Babamın çalışma odasından çıkarken omuzlarımı ve çenemi dik tutmaya, kaygılarımın yüzüme yansımamasına özen göstermiştim. Hiç kimse, yeni kralın korkak bir zavallıdan hallice bi' kaybeden olduğunu bilmemeliydi. En ufak bir hata, siyasal iktidarsızlığı beraberinde getirirdi ve Japonya kaosa sürüklenirdi.

Kraliçe, yıllarca gizlediği öne sürülen bir kalp rahatsızlığı yüzünden aniden ölmüştü. Açıkçası, tüm bunların ardından müstakbel kayınvalidem çıkarsa hiç şaşırmazdım. Sonuçta, oğlunu saraya yerleştirmek adına kocasını ölüme sürükleyen birisiydi.

Belki de, Bayan Baji'yi ortadan kaldırmalıydım...

Sadece yataklarımızın kaldığı odamızda asık suratla oturan müstakbel kocamın yanına sokulup tüm gerginliğimi saldım. "Sikeyim böyle işi."

Omzuma sarılıp yanağımı öptü. "Hâlâ zamanımız var, Chifuyu."

Sızlayan gözlerimi kırpıştırıp ona anlamsızca baktım. "Ne konuda hâlâ zamanımız var?"

Kulağıma eğildi. "Lanet kaltak geberdiğine göre, burada kendimi piç etmeyi sürdürmem için hiçbir sebebim kalmadı." Çenemi öptü. "Bilirsin işte..."

Yani, sarayı yakıp kaçmaktan bahsediyordu...

Japon halkı konusunda, kafam ciddi anlamda karışıktı. Eskiden, sadece ve sadece prens Chifuyu'yu sevip desteklediklerini düşünsem de kraliyetin dayatmaları yüzünden beni de umursadıklarına inanmaya başlamıştım. Keisuke'den sonra da, yıllar önceki fikirlerim yeniden sokulmuştu zihnime ve bu defa onlardan kurtulmam mümkün değildi.

Üstelik, sarayın tüm müdahalelerine rağmen bana karşı olan ciddi bi' kesim türemişti son iki gün içerisinde...

Beni, baya baya istemiyorlardı...

Hoş, onları kim suçlayabilirdi ki? Donanımsız, genç ve eğitimi tamamlanmamış birinin ülkeyi yönetmeye ne hakkı vardı ki? Tek bir yanlış hamlem, ülkeyi ve halkı mahvedebilirdi.

Kendimi II. Nikolay* gibi hissediyorum...

Yeniden yanağıma bastırdı dudaklarını. "Kapıyı kilitledin mi?" Başımı hafifçe sallayınca beni yatırıp üstüme çıktı ve nazikçe gülümsedi. "Seni gevşetmemi ister misin, sevgilim?"

Alt dudağımı kemirdim. "İki gün sonra, düğün ve taç giyme töreni varken nasıl gevşeyebilirim ki?"

Alnımı öpüp göğsüme sokuldu. "Seninle evlenmeye de bu kibirli piçlerle de uğraşmaya varım ama hayatın boyunca, tiksindiğin saçmalıklarla uğraşmanı istemiyorum." Elimi sımsıkı tuttu. "Yarına kadar iyice düşün."

Kadifemsi saçına daldırdım elimi. "Sarayın dışında hayatta kalabilir miyim ki?"

Her fırsatta saraydan sıvışıp asi tavırlar sergilemekten çekinmemiştim, evet ama hayatımı aniden değiştirmek? Ah, istemsizce gerilmiş ve ürkmüştüm.

Doğrulup sert bir bakış attı. "Sence, incinmene izin verir miyim?"

Haşin, seksi semem be!

Uzanıp dudaklarımızı kenetledim ve sefkat dolu bir öpücüğün içine çekildik. Yanımda Keisuke olduğu sürece, her türlü boktanlığın üstesinden gelebilirdim.

bilmeyenler için :

"ıı. nikolay ya da nikolay aleksandroviç romanov, rus imparatorluğu'nun son imparatoru ve romanov hanedanının hüküm süren son üyesidir."

bölümde biraz fazlaca siyaset terimi kullanıp sizleri bıktırdıysam affola ama bölümüm yüzünden bazenleri kendimi tutamıyorum, imdat-