Lies Between Us (Completed)

Chapter 1

"Are you sure about this?"

I nodded. She zipped the last bag and sigh heavily.

"But, have you two talk already?"

No, I don't want to. Kinuha ko sa kan'ya ang bag tsaka nilagay sa sahig. Umiling ako. What I saw are enough no need to talk about it.

Padabog itong tumayo at pumunta sa kinaroroonan ko. I know she's mad at me because of my decision. Gusto ko man na manatili rito kasama siya pero I can't... Baka pag nakita ko siya ulit ay hindi ko mapigilan ang sarili at may magawa pa. Kaya I will be back na lang to the Philippines.

Hinawakan n'ya ang aking buhok at hinimas-himas ito. She's starting to sniff and then look at the ground.

Oh! My bestfriend is crying!

I made her cry! Oh my gosh! I'm really sorry my Zidney... sorry for making you cry...

Niyakap ko siya ng mahigpit at hinagod hagod ang kan'yang likod. I tried to stop my tears but I failed. Umagos ito ng para'ng ilog.

"H-hush now, Zidney... d-don't worry I'll be back here once when everything is fine..." I said while sobbing.

Zidney is my only companion. She's my best friend, a cousin and sister. I remembered when someone bullies me in school she's always there to defend me from anyone. We're like a twins. We've been together for almost 20 years kaya I'm really close to her and that's why I find it hard to be far from her.

I don't want to go but I need to. Siya lang ang kaisa-isahang bestfriend ko tapos iiwan ko pa. I'm such a bad friend!

Humiwalay ako sa pag yakap and I cupped her face. Pinahid ko ang kan'yang luha gamit ang daliri. Namumula ang kan'yang mabilog na mga mata.

"Please be safe always and lock the door when you are sleeping," sabi ko habang hindi inaalis ang paningin sa kaniya.

Tumango ito. "You also and don't you ever cry again because of a guy. Remember those ugly man doesn't deserve your tears. You understand?" pagsusungit pa nito.

Ang kaninang umiiyak na mukhang tuta ay naging masungit na. Baliw siguro ito. Napangiti ako ngunit tinaasan niya lamang ako ng kilay.

"Yes mom! I won't cry na because of those man," I said while laughing.

She hates it when I call her mom. Pakiramdam niya raw matanda na talaga siya.  Kinuha niya ang unan sa kama at tinapon ito sa akin na namumula pa ang kan'yang chubby na pisngi dahil sa inis.

"I'm not your mom Seyah! You bitch come here! Don't you ever call me that again or else I will choke you!" She shouted at me and started throwing pillows again.

Tawa pa rin ako nang tawa habang sinasangga ng mga kamay sa mga tinatapon n'yang unan. I'm gonna surely miss it. Ngayon pa lang ay nalulungkot na ako sa pag alis paano pa kaya pag naroon na ako sa Pilipinas. Siguradong ma ho-home sick lang ako roon.

Hayst...

"Hey! Seyah are you okay? You already change your mind? Have you?"

I smile bitterly.

"No, I'll still go Zi."

She nodded at me and hug the pillow. Naawa man ako sa kan'ya dahil mag isa siya rito pero ayaw ko naman makita ang gago na 'yon kaya kahit labag man sa loob ako na lang ang aalis dito.

"Te quiero Seyah!"

That's why I love her she's very sweet when it comes to me.

"Te quiero mucho Zidney!"

Mahigit limang taon kami na namalagi sa Spain kaya medyo pamilyar na ako sa ibang salita nila. Ibinigay niya na sa 'kin ang dalawang maleta at isang shoulder bag. Agad ko naman itong kinuha at tsaka tinapunan ng tingin ang buong kwarto. Nasa isang kwarto lang kaming dalawa ni Zidney dahil takot siya sa kidlat at kulob. Kulay pink ang wall ng kwarto at may isang queen size bed sa gitna. May dalawang kabinet naman sa gilid ng kama. At may malaking salamin na nakasabit sa dingding at naroon rin ang mga pictures naming dalawa tuwing gumagala. Napabuntong hininga ako ng malalim bago nag desisyong maglakad.