Lies Between Us (Completed)

Chapter 22

Chapter 22

Lumipas ang isang araw na pananatili ni Zidney sa bahay ay napagpasiyahan n'ya rin na sabihin sa wakas sa 'kin ang mga kaganapan sa kan'yang buhay. Sinimulan n'ya nang lumuwas sila ng Maynila galing Spain ng kan'yang ina. Tumakas lang daw sila sa kan'yang ama dahil pinagmamalupitan daw sila nito.

I was in awed while listening to her stories. Kaya pala marami siyang sikreto na tinatago sa 'kin ayaw n'ya lang pala akong madamay at mapahamak. Gulat na gulat ako habang isinisiwalat n'ya ang buong pagkatao sa 'kin. I can't still believe it! I don't know what to say after knowing it. At hindi ko masikmura na ginagamit pa talaga siya ng kan'yang sariling ama para gawin ang mga krimen na iyon.

Pero sa kabila ng nalaman ko hindi pa rin ako naramdam ng takot sa kan'ya. She said she already killed almost 50 people. Windang na windang pa ako roon at hindi makapagsalita. Ipinaliwanag n'ya naman sa 'kin kung bakit n'ya 'yon ginagawa. Wala naman daw siyang choice kundi sundin iyon dahil papatayin daw ng kan'yang ama ang anak n'ya kaya napilitan lang siya. But still I can't tolerate it that she killed those people pero wala naman akong magagawa eh tapos na n'yang gawin. Let's say that the people she killed is also a syndicate pero tao pa rin iyon. 

Her father is monster, he doesn't have conscience to do that to his own daughter and grandson. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga ganoong ama na gawin iyon sa kanilang mga anak?

Nakapag-aral pala siya rito ng high school at dito n'ya nakilala sa Pilipinas ang lalaking si Ion, ang ama ng kan'yang anak. Nilayuan n'ya rin iyon kalaunan dahil natunton sila ng kan'yang ama natakot siya na baka malagay daw ito sa kapahamakan. 

"I'm s-scared S-seyah not for myself but for... my son... What if he find us again? He might killed us... Please help me... I can't take it anymore... I'm tired running..." She was sobing at nanginginig ang katawan.

Kinain ko ang distansya namin I quickly hugged her so tight. Nangagatal ang kan'yang labi na siniksik ang ulo sa dibdib ko,  she hugged me back. I sobbed silently while caressing her back. Ang iyakan namin ang namutawi sa buong silid. My other hand tapped her head.

"H-hush Zid, I'm here okay... I will not let that happen I can ask my Daddy to help you so don't cry. You're making me sad when you are crying..."

This is the very first time I saw her crying. Hindi ko aakalain na ang malakas at matapang na kilala 'kong Zidney ay umiiyak at may kahinaan rin pala. She's very strong in outside that's why I never thought that she's breaking inside.

Unang pagkikita pa lang namin noon para'ng manununtok ng kung sino kapag hinarangan ang dinaraanan pero heto siya ngayon umiiyak sa harapan ko. I still remembered when she saved me and how brave she is to fight with other boys kahit marami pa ang mga iyon. She looks so cool while fighting kaya nga nagkaibigan kami agad.

"I-if s-something bad h-happened to me... Promise me that you will take care of my son..." Patuloy siya sa paghagulhol.

Umiling-iling ako. I can't afford to lost her. She's the only friend I have tapos mawawala pa siya? I can't accept it. Hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa kan'ya.

"N-no... no... Zidney, don't say that please... Trust me with this, okay? Hindi ko hahayaan iyon..."

Ilang minuto pa na ganun ang aming posisyong dalawa, namumugto at namumula ang mga mata dahil sa sobrang pag-iyak. Nasa labas si Kenneth, ang anak n'ya nakikipaglaro kay Mommy at Daddy kaya kaming dalawa lang ang sa loob. Huminga ako nang malalim, pinahiran ang mga luhang tumutulo pababa sa aking pisnge. She also wipe her tears, awkward na ngumiti sa 'kin bago tumayo sa inuupuang kama.

"Let's stopped the drama." She smiled na tila walang nangyari na iyakan kanina.

I smiled also. I really admire her bravery kahit natatakot ay nagagawa n'yang ngumiti at magpanggap na masaya kaya nalinlang ako roon na wala siyang iniisip na problema. Sobrang galing n'ya kasing magpanggap at itago ang nararamdamang emosyon sa kabila ng maraming problemang hinaharap.