Lies Between Us (Completed)

Chapter 30

Chapter 30

Dumilat ako sa dim na kwarto. Hindi katulad kanina paggising ko na mabigat ang ulo magaan na iyon ngayon. Pinasadahan ko ang loob ng kwarto. Napadako ang mata ko kay Clate na naka salampak ang ulo sa kama na hinihigaan ko nakahawak siya sa kamay ko. Kumunot ang noo ko. Bakit d'yan siya natutulog, hindi sa kama? Oh, what happened?

The last thing I know before I collapse someone held my waist. Chineck ko ang braso ko kung namumula pa rin ito. Napahinga naman ako ng maluwag nang makita na hindi na at  wala na ang mga bilog. But why it disappear right away? Hindi pa naman ako nakainom ng gamot para roon. Humilig ako sa headrest ng kama.

Maingat 'kong tinanggal ang nakapulupot na kamay n'ya sa 'kin para hindi siya magising ngunit hindi ko pa tuluyang nakuha ang kamay ko ay dumilat na ito. Antok n'ya akong nilingon.

"How are you feeling? May masakit pa ba sayo? The doctor said that you have an allergies to seafoods. Why you didn't tell me? Why did you still eat that shrimp when you know that in the first place?" It was Clate in a hoarse voice.

His jaw twitched. Sandali siyang pumikit at dumilat din pagkatapos. He was trying to calm himself while saying those words pero taliwas sa naging reaksiyon n'ya. Nakita ko ang pagtaas baba ng kan'yang balikat. His eyes turned red. Napaiwas ako ng tingin sa kan'ya hindi alam kung anong salita ang hahagilapin. Sa gilid ng mata ko nakita ko ang pagtayo n'ya.

"Do you know how fucking scared I am when I saw your body trembling?! And for fuck sake's your lips is so paled! I definitely lost my fucking sanity!" He uttered full of anger.

Napatalon ako roon hindi inaasahan ang pagtaas ng boses n'ya. Napahawak ako ulo ko dahil kumirot ito.

"Fuck! I'm so sorry babe... I'm sorry I'm just scared to lose you... I can't lose you... Sorry..." lumambing na ang boses n'ya.

Inabot n'ya ang mukha ko at hinaplos iyon ng marahan. My heart raced. Napahugot ako ng malalim na hininga nang mapansin ang lumandas ang butil ng luha sa kan'yang mata. My heart throbbed at that. This is the very time I saw a man crying. Nanatili akong tahimik na pinagmamasdan siya.

His hand stopped on the bridge of my nose and down to my lips. His hand was trembling while touching my bare face. Umakyat siya sa kama at umupo sa harap ko. Isinubsob n'ya ang ulo sa aking dibdib at narinig ko ang pagsinghot n'ya.

"I forgot that I'm allergic to seafoods. Wala kang kasalanan stop saying sorry babe... It was my fault."

He placed his hand on my back. I stroke his messy hair. I heard him grunted. I don't know but why does it feels so good, when someone is worried to you? Humigpit ang hawak n'ya sa 'kin.

"No, it was my fault I put the shrimp on your plates."

Umangat ang ulo n'ya at mataman akong tinitigan. Humalukipkip ako. Pinahid ko ang ilang butil ng luha sa gilid ng kan'yang mata gamit ang daliri ko.

"You saved me, hmm. You don't remember that you pull out the shrimp on my mouth? Because of that I didn't experience worst and I recover fastly."

Namumungay ang kan'yang mata. He hugged me. I hugged him back while tapping his back.

"Really?" Kumalas siya sa pagyakap sa 'kin at nakanguso akong hinarap.

Tumango ako. Napataas ang kilay ko nang makita ko ang pagsulyap n'ya sa aking dibdib. Bumalik ang tingin n'ya sa 'kin at bigla akong siniil ng halik. Lumakbay ang kamay n'ya pababa sa aking tiyan tinampal ko iyon at tinulak siya.

"Stopped! Namumuro ka na ah!" Tumalim ang tingin ko sa kan'ya.

Humalakhak siya. Iniyuko ko ang aking ulo para ayusin ang damit na nagusot. Dinungaw n'ya ako at ngumisi ito sa 'kin tuwang-tuwa sa kung ano.