Lies Between Us (Completed)

Chapter 13

Chapter 13

Nagpagulong-gulong ako sa kama hindi pa rin makaget over sa pangyayari kanina. Ala una y media na ng umaga ngunit mulat na mulat pa rin ang aking mata. Hindi ko maipaliwanag ang sobrang kilig na nadarama pakiramdam ko mayroong kumikiliti sa 'kin.

I'm smiling like a fucking idiot for fuck sake!

I'm getting insane!

Ngunit hindi ko maiwasan na mag-isip ng negatibong bagay. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko, nagagalak, naguguluhan, masaya at may parte sa 'kin na nalulungkot.

What if he's really like that? Friendly? And I'm just assuming for something? But we're not even friend right? So what are we, then? Naghaharutan lang?

Nakatulugan ko ang mga tanong na iyon. Tanghali na ako nagising kinaumagahan dahil sa lintik na katanungan na bumabagabag sa aking isipan. Kung hindi pa ako pinasok ni Manang sa kwarto at gisingin malamang sa malamang baka hapon na ako nagising.

Hindi yata mabuti na magpadala ako sa bugso ng aking damdamin lalo na't hindi pa nag-iisang buwan ang break up namin ni Santino. Naguguluhan na tuloy ako kung minahal ko ba talaga siya o hindi? Yes I was hurt when I witnessed how he fucked that bitch but when I met Clate all that pains I felt before was suddenly vanish like a bubble.

Kung ikukumpara kasi ang nararamdaman ko nang kami pa ni Santino sa ngayon kay Clate ay mas lamang ang kay Clate laban sa kan'ya hindi pa kami mag-on n'yan ha, pano na lang pag kami na talaga? Kayang-kaya n'yang guluhin ang sistema ko na gamit lang ang presensiya.

Lakad at takbo ang ginawa ko pababa ng sa hagdan pero kung saan ka pa nagmamadali roon pa talaga may sagabal. Huling salintang na ng hagdan ay nagkamali ako sa pag-apak kaya napasalampak ako sa kulay abo na tiles. Napapikit ako sa sakit habang hawak ang balakang ko.

"Holy fucking shit!" I scream on top of my lungs.

Nagsidatingan ang mga kasambahay narinig siguro ang sigaw ko. Natataranta silang dinaluhan ako. Iniinda ko ang balakang, binti at dalawang kamay ko, naitukod ko kasi ito. Para'ng nabalian yata ako ng buto!

"Diyos ko! Anong nangyari sayo iha?" tanong ng isa kanila. Hindi ko alam ang pangalan n'ya pero nasa mid 50s na ito.

Tinulungan nila akong makatayo ngunit napadaing lang ako kaya napaupo ako ulit sa tiles. "Nagkamali ako ng apak," maikli 'kong sagot tsaka hinilot-hilot ang binti.

Hindi ako makalakad kaya nagpasya sila na
magtawag na lang ng magbubuhat sa 'kin dahil hindi nila ako kayang buhatin. Ngunit hindi pa nakarating ang magbubuhat sa 'kin ay umiikot at lumalabo na ang aking paningin subalit may nakikita ako ng kung ano.

In my sight I saw a gray sedan they are 4 peoples inside it they we're laughing like there's no tomorrow. In the front seat there is a man and woman seating in their 30s while in back seat was a little girl and a boy. I can't see their faces because it was all blurred.

What? Why I am seeing this again?

"Mom where are we going today? Let me guess, hmm. Boracay, isn't it?" the little girl holding a barbie doll on her right hand asked the lady.

Tumawa ang ginang at tsaka tumango sa kan'ya. "You already know but you still ask." She pinched the nose of the girl.

Ngumiti naman ang bata. "Nananigurado lang My." She giggled.

Napuno nang halakhakan ang buong sasakyan dahil sa sinabi n'ya. My heart ached for whatever reason.

Tumaas naman ang kilay nito tila nagtataka kung ba't ganoon ang naging reaksiyon ng mga kasama. "Why are you all laughing? Is there a something funny with what I said?" malambing na tanong nito.