♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

4

'Kairi, je moet wakker worden.'

In één ruk doe ik wat de stem van mijn broer me opgedragen heeft. Mijn ogen schieten open, wild op zoek naar dat ene gezicht dat ik in de afgelopen drie jaar iedere dag zo wanhopig erg gemist heb.

Tevergeefs. Kaito is hier niet echt.

Die realisatie is niet het enige dat me een steek in mijn buik bezorgd. Plotseling komen de beelden terug van het plafond dat op me afkomt en boven op me neerkomt. Wat is er gebeurd? Hoe is het plafond uit elkaar gevallen en hoe komt het dat ik dat overleefd heb? Nee, niet alleen heb ik het overleefd, er is ook nog geen schrammetje op mijn armen of benen te zien.

Moeiteloos til ik mijn hoofd op en kijk ik naar buiten, maar er is nergens ook maar enige vorm van inslag te zien. Toch moet de impact groot genoeg zijn geweest om dit gebouw te vernietigen. Dat is niet gebeurd. Het plafond is zelfs nog volledig intact. Een beetje stoffig en versleten, maar toch nog intact.

Ben ik gek geworden? Is het niet werkelijk gebeurd?

Ik kijk om me heen en zie iedereen uit mijn vriendengroep op de grond liggen. Pure schok en angst begint door mijn aderen te stromen wanneer ik mijn neef zie. Mijn armen en benen duwen de rest van mijn lichaam overeind en ik snel naar hem toe. 'Soran?' vraag ik bezorgd, maar hij reageert niet. 'Soran?!' Ik leg mijn handen op zijn schouders en schud hem zachtjes heen en weer.

Ik ben terug op straat en kijk toe hoe mijn broer op een brancard naar de ambulance wordt gebracht. De medewerkers kijken elkaar strak aan en schudden met hun hoofd. Nee, dat kan niet waar zijn. Ik roep de naam van mijn broer, die altijd reageert als ik hem nodig heb. Maar deze keer reageert hij niet. Hij zal nooit meer reageren.

'Soran!' Ik kan niet ook hem kwijtraken, dat kan gewoon niet. Mijn lichaam begint te trillen en ik voel me steeds ellendiger naarmate hij langer niet reageert. 'Schreeuw niet zo,' hoor ik Eymi een meter hiernaast kreunend mompelen, maar ik besteed geen aandacht aan haar. 'Soran!'

'Hm?' mompelt hij uit. Ik had nooit verwacht dat een kreet als deze ervoor zou kunnen zorgen dat al mijn hoop terug zou komen. Ik heb pas door dat ik tranen in mijn ogen gekregen had, wanneer ik ze terug forceer. Mijn keel begint ervan te prikken. 'Kairi?' mompelt Soran wanneer hij zijn ogen open gedaan heeft en vragend om zich heen kijkt. 'Wat-'

Hij grijpt naar zijn hoofd, alsof hij daar een steek gevoeld heeft, en kijkt me dan verbouwereerd aan. 'Ik zou toch zweren dat ik verpletterd werd door het plafond.' Nu pas kijkt hij me goed aan. Ik kan zien dat hij verward is door mijn reactie: ik zit neergeknield naast hem, bezorgd en opgelucht tegelijk, terwijl ik vecht tegen mijn tranen. 'Ik dacht dat je misschien niet meer..' begin ik overbodig uit te leggen, maar mijn stem ebt weg. Hij legt zijn hand op mijn arm en trekt zijn mondhoeken iets omhoog om me gerust te stellen, maar nog altijd kan ik aan hem merken dat mijn reactie hem verbaasd.

Om ons heen beginnen de anderen ook wakker te worden, allemaal zonder schrammetje of botbreuken. 'What the fuck,' mompelt Reo. 'Het is net alsof we één grote LSD trip hebben gehad. Jullie zagen ook hoe dat vuurwerk recht op ons af kwam en een groot, gapend gat creëerde, toch?' Van alle mensen die er zijn kijkt hij naar mij, waarschijnlijk omdat hij denkt dat ik de laatste persoon van ons allen zou zijn die drugs zou gebruiken. Hoewel ik dat gat niet heb gezien, begrijp ik de strekking van zijn vraag heel goed. Ik knik. 'Ja,' antwoord ik, 'dat is echt gebeurd.'

'En toch is de grond buiten nog heel,' zegt Asami voordat ze omhoog kijkt, 'en het plafond is niet in elkaar gestort.' De helft van de groep reageert geërgerd. 'Als het een of andere domme grap van iemand is, neem ik hem te grazen.' Reo kijkt onderzoekend om zich heen en loopt de gang door, op zoek naar andere leerlingen of docenten. 'Hé, grappig hoor!' roept hij nors, maar er komt geen respons. We komen uit bij de ruimte waar we gezeten hebben, voordat ik de trillingen begon te voelen. Onze spullen liggen er niet meer.