♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

23 - ♦2

Ik heb geleerd dat niets is wat het lijkt in Borderland. Bij de harten Aas voelde ik me ook wat meer op mijn gemak, maar dat was dom van me. Zelfs een ruiten twee kan nog verkeerd uitpakken. Ik stop de mobiel in mijn zak.

'Ruiten twee?' mompelt Shiho terwijl hij naar zijn scherm kijkt. 'Wat betekent dat?'

'Dat betekent nadenken,' antwoordt een van de meisjes. Direct kijkt Kenshin me argwanend en vijandig aan. Het is duidelijk dat hij het in dit spel op mij gemunt heeft.

'Het spel is "Als een speer",' gaat de stem verder. 'Ga naar de volgende kamer.' We volgen het licht en verplaatsen onszelf door de gang, waar zich één deur aan het einde bevindt. De twee jongens blijven vragen stellen, maar ik ben niet in staat om die te beantwoorden.

Wat als het werkelijk zo is dat er al weken of zelfs maanden voorbij zijn gegaan? Wat als niet iedereen op drie april bijgekomen is? Wat als ik mijn deadline al lang voorbij ben en ik mijn ouders enorm veel verdriet heb aangedaan? Shit, hier kan ik nu niet aan denken, maar mijn hoofd vult zich met die gedachte en er is geen ruimte voor iets anders. 'Kairi,' hoor ik Yuki ergens vaag naast me zeggen, 'focus.' Hij heeft gelijk: ik moet me focussen, omwille van Soran en mijn ouders, maar het lukt me niet. 'Als een speer,' gaat Yuki verder, 'wat kan dat betekenen?' De vraag bereikt mijn hersenen niet.

'Huh?' mompelt Manari verward wanneer we de deur doorgegaan zijn en uitkomen in een langwerpige kamer. Nadat de laatste binnengestapt is en de deur dichtgetrokken is, klinkt er een zoemer. Shiho pakt de deurklink vast en trekt het naar beneden, maar we zitten vast. Zonder veel te kunnen denken bekijk ik de ruimte. Er is één deur aan het einde van de kamer waar een nooduitgang bordje boven hangt. Op weg naar die deur zijn er inkepingen in de muren waar je in zou kunnen staan.

'Spelregels,' zegt de stem, 'er is een speeltijd van vijfentwintig minuten.' Verschillende spelers kijken verward om zich heen. 'Winvoorwaarde: blijf in leven totdat de tijd om is.' Nyoko en Shiho beginnen te trillen wanneer de stem dat verteld heeft. Ik schrik op uit mijn waas wanneer ik een geluid hoor. Allemaal draaien we ons om naar de achterkant van de kamer, waar de muur veranderd in.. allemaal speren met pijlen. 'Een sperenmuur?' mompelt een meisje. 'Wat betekent dat?'

'Weg,' zegt Yuki terwijl hij een ruk aan mijn arm geeft. 'Het spel begint nu,' vertelt de stem. Direct klinkt er een zoemend geluid, dat zich niet één keer, maar negen keer snel achter elkaar laat horen. Heel even gebeurt er niets, maar dan hoor ik zoevende geluidjes. Uit een reflex reageert mijn lichaam op de pijlen die onze kant op afgevuurd worden. Nog maar net kan ik er een ontwijken, waardoor mijn lichaam wankelt en ik mijn evenwicht verlies. Ik hoor het geschreeuw van de anderen ergens vaag in mijn hoofd terwijl ik nogmaals voel hoe Yuki aan mijn arm trekt. Hij voorkomt dat ik val en hij trekt me mee naar een van de inkepingen, waar we samen in komen te staan.

Mijn hart gaat tekeer en ik druk me tegen de muur om zo ver mogelijk van de pijlen vandaan te zijn. Yuki is aardig breed gebouwd en de inkepingen zijn niet zo groot, waardoor we schuin op elkaar gepropt staan. Erg druk kan ik me daar op het moment niet om maken, omdat ik nog bezig ben met de schrik. Ik ben uit mijn waas gerukt en geconfronteerd met de wreedheid van dit spel. Ondanks dat het een ruiten twee is, zijn er nu al verschillende spelers aan het schreeuwen van pijn en schrik.

Een van de meisjes rent langs ons heen in de richting van de uitgang en valt neer wanneer er een pijl in haar been komt. Ik draai mijn hoofd weg, maar het was lang niet op tijd. Met een misselijkmakende gil belandt ze op de grond. Zelf is ze buiten mijn zichtveld, maar vanaf waar Yuki staat is ze goed te zien. Dat merk ik aan de manier waarop hij kijkt. Er gaan nog meer zoevende geluidjes af. Het meisje schreeuwt het uit van de pijn, maar wanneer ik hoor hoe de pijl die door de lucht vliegt een doelwit gehaald heeft, ebt haar stem weg. Ze is dood.