♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

37 - ♥8

'Verplaats jezelf naar je eigen cabine,' vertelt de stem ons. Met een hard geluid gaan de deuren van de cabines open.

Mijn eerste reactie is om direct te doen wat de stem ons vertelt, maar dan voel ik hoe Soran mijn arm vastpakt en me tegenhoudt. De uitdrukking op zijn gezicht vertelt me hoe geschokt hij is door de aankondiging. Ook Yuki en Chichiro zijn duidelijk geschrokken.

Shit, het is de harten acht. Ik denk aan alle hartenspellen die er tot nu toe geweest zijn en voel hoe mijn hart plotseling omvangen wordt door angst. Ik wil iedereen heel graag vertellen dat het goed komt, maar we voelen allemaal aan dat het een leugen zou zijn. Zelfs de drie jongens die erop uitgestuurd zijn om ons pijn te doen lijken van hun stuk gebracht. Reo kijkt met een woedende blik naar Kyo, omdat hij hem veroordeeld heeft tot het spelen van dit spel.

Nadat ik Soran omhelst heb, laat ik hem los en ga ik voor een van de cabines staan. Het is duidelijk te zien dat de ruimtes niet bepaald groot zijn. Ik heb nooit echt problemen gehad met het betreden van kleine ruimtes, maar de zenuwen van het komende spel zorgen ervoor dat ik die van mij met angst betreed. Zodra ik binnen ben, klikt de deur dicht en ben ik gevangen. Mijn hartslag schiet direct omhoog.

Ik lig op een dun matje met een hoofdkussen. Er hangt een televisiescherm met speakers aan de muur en er hangt een tablet binnen handbereik. Ik probeer rustig te blijven liggen en op mijn ademhaling te letten, maar het wordt niet beter. Ik stop mijn hand in de zak van mijn vest en omklem de mp3-speler die ik van Yuki gekregen heb. Het zorgt ervoor dat ik enige rust weet te vinden.

Ik schrik op wanneer het televisiescherm aanspringt en ik de anderen op het beeld te zien krijg. Chichiro heeft het zichtbaar het meest moeilijk met deze gebeurtenis. Ringo doet zichzelf rustig voor, alsof het hem allemaal niet zoveel kan schelen, maar ik zie de ongerustheid in zijn ogen. Ik kijk even naar Soran en Yuki om te controleren of ze oké zijn, voor zover dat kan tenminste. Voor nu lijkt het nog te gaan.

'Het spel is "Capsule hotel",' vertelt de stem ons. 'Spelregels: Blijf in de cabine totdat de tijd om is. Kies via de tablet één speler op wie jij een gebeurtenis van toepassing wilt laten zijn. Uit alle geselecteerden wordt willekeurig iemand gekozen die dit zal ondergaan. Wanneer een speler de cabine eerder verlaat, krijgt diegene een game over.' In de korte pauze die volgt blijft het helemaal stil. 'Winvoorwaarde: Het spel is afgelopen na tweeënhalfuur, of wanneer één speler de cabine verlaat.'

'Interessant,' stelt Kyo zogenaamd onbezorgd. 'Het spel begint nu,' vertelt de stem ons. Rechts bovenin het beeldscherm begint een timer af te lopen van 150 minuten. Kijken naar de dansende cijfers maakt me behoorlijk treurig, dus probeer ik het zoveel mogelijk te negeren.

Wanneer het scherm oplicht, kijk ik naar de tablet die binnen handbereik hangt. Ik trek het ding iets dichter naar me toe en kijk naar de stelling die in beeld verschijnt.

"Kies een persoon die tien minuten lang een erge stank in zijn/haar cabine krijgt."

Al onze foto's en namen komen in beeld te staan, waarnaar er een timer van één minuut af begint te lopen. Zo lang hebben we waarschijnlijk de tijd om onze keuze te maken.

'Makkelijk,' stelt Reo terwijl hij op de tablet drukt. Ik kan op beeld niet zien welke keuze hij maakt, maar ik kan het zo ook wel raden. De kwade blik in zijn ogen geeft aan dat hij voor Kyo gaat. 'Je waagt het niet,' zegt de jongen dreigend, maar er is niets dat hij kan maken om Reo te stoppen. Steeds meer spelers maken hun keuze, maar ik ben nog altijd naar mijn tablet aan het staren.

Dit is niet de enige stelling die gaat komen en al zeker niet het ergste dat er bestaat. Het level "acht" geeft aan dat het nog veel erger zal worden. Wat voor dingen zullen we iemand anders nog meer aan moeten doen? Wat gebeurt er wanneer je niet stemt? Daar wil ik niet achter komen. In de laatste vijf seconden maak ik mijn keuze.