♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

50

'Ik zou willen zeggen dat het een prachtige dag is,' zegt mijn moeder, 'maar helaas zou dat niet waar zijn.'

Ondanks haar uitspraak kijk ik met een grote glimlach het park door. De regen die op de grond neervalt deert me niet. Het is een aangename temperatuur en dat komt niet alleen omdat we schuilen in de muziekkoepel.

'Dat het regent betekent nog niet dat het geen prachtige dag kan zijn,' zeg ik, waarop drie paar ogen me vreemd aankijken. 'Wie ben je en wat heb je met Kairi gedaan?' mompelt Soran. 'Je wordt altijd extreem chagrijnig als het om veel regen gaat.'

'Ha ha,' zeg ik terwijl ik hem een vriendschappelijke stomp geef, 'overdrijven is ook een vak.' Ik probeer niet naar Yuki te kijken. Ik wil niet dat hij denkt dat ik een zeikerd ben. Bovendien vind ik de regen echt niet vervelend. Het tikt rustgevend op het dak van de koepel. Dit park is onaangeroerd gebleven door de meteorietinslag. Het zorgt er zelfs voor dat ik het voor even kan vergeten, zoals ik in de laatste dagen steeds meer toe in staat ben.

'Kairi heeft gelijk,' beaamt mijn vader, 'regen betekent niet dat het geen prachtige dag kan zijn. Ik ben samen met mijn lieve familie en familievriend en ik heb een fantastisch lieve en mooie vrouw.' Hij slaat een arm om mijn moeder heen, die begint te glimlachen. 'Laten we dansen.'

'Tenjin!' roept mijn moeder terwijl mijn vader haar meetrekt onder onze beschutting vandaan. Toch stribbelt ze niet tegen en loopt ze lachend met hem mee. Ze pakken elkaar vast en beginnen luchthartig met elkaar te dansen op denkbeeldige muziek. Soran pakt zijn mobiel erbij en zet een romantisch muziekje op. Volledig uit de maat bewegen mijn ouders samen in de regen. Hun onbezorgde gelach en liefdevolle blikken dringen binnen in mijn lichaam. Dit is hoe ik hen graag zie. Dit is wat me hoop geeft.

'Het is wel jammer dat ze alleen moeten dansen,' stelt Soran zogenaamd treurig. 'Misschien moeten jullie ze gezelschap geven.' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen terwijl hij van mij naar Yuki kijkt. Ik kan zijn reactie niet zien, omdat ik mijn blik afwend. 'Om te vieren dat je been weer genezen is,' voegt Soran dan toe.

Schoorvoetend moet ik aan mezelf toegeven dat Yuki's herstel gemengde gevoelens in me opwekt. Het is vreselijk om te denken, omdat ik juist zo blij voor hem ben dat het goed genezen is, maar dat betekent ook dat hij binnenkort weer naar zijn eigen kamer zal vertrekken en ik hem niet meer iedere dag kan zien. Ik troost mezelf met de gedachte dat we sowieso samen naar het festival gaan.

'Ik kan niet dansen,' mompelt Yuki. 'Miyuki en Tenjin denken zelf van wel, maar zij ook niet!' roept Soran lachend uit. Mijn moeder stapt op de voet van mijn vader, maar in plaats van boos te worden begint hij te lachen. 'Het is wel een goede controle of mijn voet echt weer genezen is..' zegt Yuki dan zachtjes. Ik zoek zijn blik nog steeds niet op. 'Én om te vieren dat die examens achter de rug zijn!' stelt Soran vrolijk. 'En dat Kairi vast cum laude slaagt.'

'Vast,' beaam ik sarcastisch. 'Serieus,' zegt hij met een glimlach. 'Je hebt het vast goed gedaan en dat mag je best vieren.'

'Het regent,' mompel ik. 'Je was net nog zo enthousiast over de regen!' Soran zet de muziek harder bij het volgende nummer. 'Dit is echt een goed nummer,' zegt hij grijnzend. 'Het ís een goed nummer,' zegt Yuki, die nu naast me staat en me hoopvol maar toch terughoudend aankijkt. Die hoopvolle blik is genoeg om mijn hartslag te versnellen. Wat als het niet alleen van míjn kant af komt?

Wanneer hij zijn hand uitnodigend naar me uitsteekt, breng ik die van mij naar boven en pak ik hem vast. Zijn warmte en de blik in zijn ogen zorgen ervoor dat mijn twijfels verdwijnen. We stappen bij de muziekkoepel vandaan en worden begroet door de regen en mijn vrolijk swingende ouders.

Yuki en ik kunnen allebei niet dansen, maar ik durf te zeggen dat het niet erger is dan mijn ouders. Af en toe vallen we uit de maat of stappen we in een gevormde plas water, maar zijn vrolijke lach zorgt ervoor dat ik me er niet door kan ergeren. Ik moet toegeven dat het fijn voelt om zijn armen dichtbij me te voelen en zijn vrolijke blik te kunnen aanschouwen. Het drijft de verdrietige gevoelens die we gehad hebben ver op de achtergrond, totdat ik er niet eens meer bij kan.