♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

46

Met een vreemd gevoel kijk ik naar de grote zeppelin met de witte kaart daaronder. Een uur geleden was de afbeelding van de harten vrouw nog te zien, van Mira. Nu is het afwachten of het de spelers die binnen zijn lukt om het spel uit te spelen, of dat een andere groep dat moet proberen.

Het is raar om te bedenken dat onze tijd er na weken misschien eindelijk op zit. Geen spellen meer, geen dode spelers meer. Geen keuzes meer die zich in de dood kunnen resulteren. Maar bovenal: geen enkele herinnering daarvan. Dat is een gek idee; zoals ik er nu voor sta, zal het merk dat Borderland op me achtergelaten heeft nooit kunnen verdwijnen. Toch staat het ons echt te gebeuren en ik ben niet de enige die daar moeite mee heeft.

'Ik kan maar moeilijk geloven dat we wakker zullen worden in een ziekenhuisbed en geen herinnering van deze plek meer hebben,' verzucht Soran wanneer ik mijn blik van de zeppelin af haal en hem aankijk. 'Het laatste dat we ons zullen herinneren is dat we als groep wegrenden voor de impact van het vuurwerk. We zullen wakker worden en ontdekken dat vijf van de acht gestorven zijn.' Ik kijk hem triest aan en knik dan.

'Ik zal wakker worden en beseffen dat Kenta dood is,' verzucht Yuki, 'en Kyo misschien ook wel. Zal ik verdriet om hem hebben, of zal mijn lichaam walging voor hem voelen? De herinneringen zal ik niet meer hebben, maar wat als mijn lichaam aanvoelt dat er iets niet goed aan hem is? Wat als ik me daar schuldig om zal voelen?'

'Het komt goed, Yuki,' zeg ik terwijl ik mezelf naast hem op de bank verplaats en zijn hand vastpak. 'We zullen elkaar weer zien en ik zal je steunen.' Hij probeert te glimlachen, maar het verdriet verdwijnt maar niet uit zijn ogen. 'Is het erg om te willen dat ze opschieten?' verzucht hij. 'Ik wil dat ze het spel uitspelen en we eindelijk naar huis kunnen.'

'Als dat slecht is, zijn we alle drie zondaars,' antwoord ik.

Zullen we werkelijk in staat zijn om onze levens weer op te pakken? Zal ik werkelijk net zo ver zijn met de verwerking van Kaito's dood in de echte wereld als dat ik hier was? Zal die muur tussen Soran en mij ook in de echte wereld wegblijven? Zal ik Yuki echt weer tegenkomen?

Het is zo vreemd. Iedere dag heb ik vurig gewenst dat ik naar huis kon, dat alle dood en verderf op zou houden. Nu lijkt dat moment om de hoek te liggen en voel ik angst en onzekerheid.

Het wachten maakt ons ellendig. We willen meedoen aan de spellen kunnen afsluiten, maar we houden er nog steeds rekening mee dat er een kans is dat we nog één spel zullen moeten spelen. Ik probeer mezelf rustig te houden, maar uiteindelijk ben ik door de oude kamer van Yuki aan het ijsberen.

'Wat zou een leuke eerste date zijn, volgens jullie?' vraagt Soran dan ineens. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij van mij naar Yuki. 'Wat?' mompel ik met rode wangen. Ook Yuki reageert teruggetrokken. 'Ik neem aan dat jullie elkaar in de echte wereld niet zullen ontmoeten bij een bar.' Ik rol met mijn ogen, maar er kan wel een klein glimlachje vanaf. 'Zeker niet,' antwoord ik. Ook Yuki lijkt er niet bepaald happig op te zijn. 'Uiteten in Tenjins restaurant?' stelt Soran geamuseerd. 'Op je oude werkplek,' voegt hij toe terwijl hij Yuki aanstoot. 'Met papa die toekijkt?!' roep ik lachend uit. 'Nee, bedankt!'

'In een resort?' stelt Soran dan. 'Misschien is het Strand in het echt wel een heel fijne plek.' Yuki haalt zijn schouders op. 'Ik denk dat het me niet zoveel uitmaakt, zo lang ik maar bij Kairi ben.' Mijn wangen beginnen weer te gloeien en Soran begint te lachen. 'Het is gek om te bedenken dat ik je in het begin niet vertrouwde.'

'"Niet vertrouwde"?!' roep ik uit. 'Dat is nogal een understatement.' Soran krabt ongemakkelijk achter zijn oor. 'Nou, ja.. Ik ben er toch van teruggekomen? Je bent best tof, Yuki.' Yuki glimlacht licht naar hem. 'Jij ook, Soran.' Ik kijk naar de twee jongens met een glimlach op mijn gezicht. Plotseling kan ik niet wachten om met hen in de echte wereld te zijn.

'Laten we vast afscheid nemen van deze wereld,' stel ik voor. Het is best een gevaarlijk idee, aangezien we nog niet zeker weten of we klaar zijn met spelen, maar ik heb het voorgevoel van wel. Daarom verplaatsen we onszelf door de straten en komen we uit bij een fontein op een plein. Nu stroomt er geen water, maar straks in de echte wereld wel.

'Hoe verknipt het ook klinkt,' zegt Yuki terwijl we op de rand van de fontein gaan zitten, 'ben ik deze wereld ook dankbaar. Hier heb ik jullie ontmoet. Hier ben ik erachter gekomen dat ik veel meer kan dan ik voor mogelijk had.' Ik knik. 'Het is vreselijk dat er zoveel mensen dood zijn gegaan, maar.. We zijn wel degelijk sterker geworden.' Ook Soran is het er mee eens.

Het gevoel van afsluiting verspreidt zich steeds verder door mijn lichaam. Alle ellendige gevoelens zakken naar de bodem, waardoor warmte steeds meer overblijft. Met een snel kloppend hart laat ik mijn hand over de harde stenen glijden, totdat ik die van Yuki veel eerder tegenkom dan verwacht. Hij had hetzelfde idee. We proberen het stiekem te doen, maar natuurlijk heeft Soran het door. 'Ik geef jullie even wat privacy,' zegt hij met een grijns. Hij verplaatst zichzelf buiten gehoorafstand en laat zichzelf dan opgelucht op het gras vallen.

'Eh..' mompelt Yuki. Ook ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. We kijken elkaar ongemakkelijk aan en beginnen dan te lachen. 'Bedankt, Kairi,' begint hij. 'Dankzij jou heb ik Borderland overleefd. Dankzij jou wist ik het vol te houden.' Ik schuif iets dichter naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik ook dankzij jou, Yuki.' Ik haal de mp3-speler uit mijn zak en deel een oortje met hem. Ik krul mijn mondhoeken omhoog wanneer "Head high" begint te spelen. Het doet me denken aan die ochtend dat Soran en ik samen in de metro naar school reden. Dat lijkt zo lang geleden.

'"Make a stand with my head high,"' zing ik nogmaals mee met de muziek, hard genoeg zodat Soran het kan horen. '"With my head high!"' Deze keer laat hij me de hoge noot zingen. Ik hoor hem van deze afstand hard lachen. 'Sorry,' mompel ik dan terwijl ik met rode wangen naar Yuki kijk, 'het is een grap tussen Soran en mij..' Yuki kijkt me hoofdschuddend en stralend aan. 'Nee joh, ik vind het juist leuk om je zo zorgeloos te zien. Hopelijk kan ik dat nog veel vaker meemaken.' Ik sta toe dat het warme gevoel door mijn lichaam vloeit. 'Dat hoop ik ook,' vertel ik hem. Ik leg mijn hoofd weer op zijn schouder en geniet van zijn warmte en de muziek.

We schrikken op van het geluid van een laserstraal die door de lucht gaat, gevolgd door trompetmuziek. 'Spel uitgespeeld,' hoor ik door de speakers op het plein galmen, 'gefeliciteerd.' Soran springt op en komt naar ons terug gesprint. 'Is het voorbij?' vragen we terwijl we elkaar hoopvol aankijken.

'Alle overlevenden,' klinkt het door de lucht, 'geef alsjeblieft individueel antwoord op de volgende vraag. Vanaf nu mag je ervoor kiezen om deze spellen te blijven spelen tot de dood daarop volgt, als een inwoner van Borderland in de volgende spellen als permanent verblijf.'

Ja, het is voorbij. Alle spellen schieten in een flits voorbij mijn ogen.

'Je hebt nu de keuze om deze positie te accepteren of te weigeren. Accepteer of weiger je?'

'Ik weiger,' zegt Soran direct. 'Ik weiger,' zegt Yuki. Ik denk er niet eens twee keer over na. 'Ik weiger,' zeg ik.

Ik knipper met mijn ogen en voel mijn bewustzijn steeds dieper wegzakken.