♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

30

Het komt niet door de kou dat mijn lichaam aan het trillen is. Ik klem mijn armen nog strakker om mijn opgetrokken knieën heen, maar het stopt het trillen niet.

Hoewel er geen tranen uit mijn ogen kunnen komen, merk ik dat mijn borstkas aan het schokken is en dat ik de controle over mijn ademhaling aan het verliezen ben. Ik doe mijn best om dieper in- en uit te blijven ademen, maar ik kom telkens weer terug op korte, hyperventilerende stootjes.

Niragi heeft hem echt neergeschoten na het spel, ondanks dat we allemaal veilig waren. Hij heeft Kuro's kaart gepakt en heeft hem daarna geloosd en niet één bestuurslid heeft hem daarop aangesproken. Ze vonden het allemaal wel best zo. Een los eind minder en een kaart rijker.

Ik heb pas door dat ik mijn nagels diep in mijn armen gegraven heb wanneer het pijn begint te doen. Ik steek al mijn energie in het herstellen van mijn hartslag en ademhaling en laat mijn knieën en armen weer zakken, zodat ik zoveel mogelijk lucht naar binnen kan krijgen. Als ik in het zwembad zou springen, zou het koude water er dan voor zorgen dat ik weer bij zinnen kom, of zal het dan nog slechter met me gaan?

'Kairi?' Ik had verwacht dat ik door het lint zou gaan wanneer ik zijn stem zou horen, maar het lukt me niet om ook maar iets te doen. Nog altijd komen de tranen niet. 'Hier zit je,' verzucht Yuki opgelucht wanneer hij dichterbij komt. Ik draai mijn hoofd zijn kant op om iets te voelen, maar een ander gevoel dan verdoofd blijft nog steeds uit. 'Ik heb je overal gezocht.' De mix van zorgen en opluchting is op zijn gezicht te zien. Langzaam voelt het alsof ik weer tot leven kom. Ik kijk hem onderzoekend aan om erachter te komen of hij ergens schade heeft. 'Sorry dat ik er niet was toen jullie terugkwamen,' mompel ik. Hij neemt plaats op de strandstoel naast me en kijkt me onderzoekend aan.

'Je hebt bloed op je vest..' zegt hij bezorgd. Ik volg zijn blik en dan slaan mijn stoppen eindelijk door. Yuki schrikt van de plotselinge snelheid waarmee ik mijn vest probeer uit te trekken. Mijn mouw blijft steken, dus wapper ik wanhopig met mijn arm om het ding uit te krijgen. Het vest slaat een paar keer tegen de grond. Wanneer ik het dan eindelijk uit krijg, smijt ik het ding keihard op de grond en exploderen mijn ogen van de tranen. 'Sorry,' mompelt Yuki onhandig terwijl hij zichzelf verplaatst naar mijn stoel en een arm om me heen slaat om me rustig te houden. Het feit dat hij er voor me is zorgt ervoor dat ik me beter voel, waar ik me vervolgens zo schuldig om voel dat het nog slechter gaat dan voorheen.

'Wat is er gebeurd?' vraagt hij zachtjes, waarop ik mijn hoofd schud en alleen maar door kan blijven huilen. Aan de spanning in zijn lichaam kan ik merken dat hij het ongemakkelijk vindt om zo dichtbij me te zijn, maar hij blijft zitten en begint zachtjes met zijn hand door mijn haar te aaien. 'Je bent veel beter in menselijk contact dan je jezelf krediet voor geeft,' vertel ik hem. Hij reageert er niet op. 'Ik verdien het niet om getroost te worden,' ga ik verder. 'Wil je dat ik hiermee stop?' vraagt hij. 'Nee,' zeg ik direct, maar eigenlijk had ik "ja" moeten zeggen.

'Ik heb jullie pijn gedaan door jullie terugkomst niet op te wachten,' stel ik, waarop hij langzaam knikt. 'Ja,' beaamt hij, zonder oordeel in zijn stem. Hij vraagt me niet waarom ik er niet was. 'Was Soran erg boos?' Yuki schudt zijn hoofd. 'Hij was niet boos, ik denk dat je dat zelf ook wel weet. De jongen van jullie groep was eerder terug en ze stonden hem allemaal op te wachten, maar hij liep langs hen heen toen hij door had dat jij er niet was.'

'Ik maak geen deel uit van die "groep",' reageer ik fel. 'Sorry,' zeggen we dan allebei tegelijk. 'Sorry dat ik er niet was,' ga ik dan verder. Yuki lijkt door te hebben dat ik moeite heb met de uitleg daarvan. 'Je hoeft het niet uit te leggen,' zegt hij. 'Volgens mij maakt het niet uit als ik dat wel doe,' verzucht ik. 'Je weet wat er aan de hand is.'

'Je bent ingegaan op het aanbod van Ringo,' antwoordt hij, 'om mee te doen aan spellen samen met de elite.' Ik knik. Ik had al gedacht dat hij het zich gerealiseerd had. 'En je wilt niet dat Soran dat weet,' gaat hij verder, 'omdat je bang bent dat hij denkt dat je door hem tot dat besluit gepusht bent. Omdat hij denkt dat hij daar de oorzaak van is en dat hij zich schuldig zal voelen wanneer hij dat weet.' Ik knik weer. 'Hoe weet je dat?'