♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

7 - ♥3

'Ik begrijp het niet,' mompelt Yui terughoudend. 'Waarom moeten we zo nodig naar die "arena"?' Haar stem klinkt bang en dat kan ik haar niet kwalijk nemen. Niemand wil nogmaals meemaken wat we vijf dagen geleden hebben moeten doorstaan. 'Omdat we anders morsdood zullen gaan,' stelt Reo grappend. 'Dan komt er een laserstraal vanuit de lucht die zo dwars door je kop heen gaat.' Hij duwt zijn wijsvinger tegen Yui's voorhoofd. Haar lichaam begint te trillen. Of komt dat door de onthouding van de alcohol?

'Hou je bek,' zegt Eymi terwijl ze Reo boos aankijkt. 'Waarom zouden we dat eigenlijk allemaal geloven? Omdat mevrouw "kijk mij zo slim zijn" het zegt?' gaat ze verder terwijl ze naar mij knikt. Ik rits mijn vest dicht en kijk haar niet aan. 'Jullie hoeven natuurlijk niet mee te gaan,' zeg ik in het algemeen. Een deel van mij hoopt dat ze inderdaad hier zullen blijven, omdat de sfeer er in de afgelopen dagen niet beter op geworden is, maar als de theorie die Soran en ik bedacht hebben echt waar is, moeten we allemaal nogmaals een arena betreden om onze visums te verlengen en te proberen in leven te blijven. We hebben elkaar daar voor nodig.

Toch kan ik die avond waarop dat flatgebouw explodeerde en in elkaar stortte maar niet van me afschudden. Die jongens hadden ons beoordeeld op of we een bedreiging zouden zijn. Ze gokten erop dat ze die meisjes eerder aan zouden kunnen dan ons, maar blijkbaar was hun gok verkeerd geweest. Wat dat "klaver" ook betekent, het is duidelijk dat ze dachten dat ze ons daarvoor nodig hadden.

"We weten nog niet eens of we elkaar bij dit spel zullen moeten helpen of juist naaien," had die jongen gezegd. Dat impliceert dat er ook spellen zijn waarbij we juist tegen elkaar moeten strijden. Wat zal er met ons gebeuren wanneer dat zo is? Het lukt ons nu al amper om de groep bij elkaar te houden.

'Kairi en Soran hebben zich meer verdiept in deze wereld dan wij,' zegt Chichiro. Hij klinkt haast schuldbewust. 'En we hebben zelf ook gezien hoe er iedere avond verschillende plekken in Tokyo oplichten.' Niemand sputtert tegen. Knap van ze dat ze dat ondanks het feit dat ze overdag alleen maar van de wereld leken te zijn toch hebben opgemerkt. 'Inderdaad,' beaamt Yoshua. 'We kunnen het ons gewoon niet veroorloven om het te negeren.' Dus zo beginnen we – onder luid gezucht van Eymi – aan onze tocht om een van de verlichte plekken te vinden.

Wat ironisch dat we uitkomen bij een bar. 'Wat een geweldige plek voor zo'n spel, vinden jullie niet?' stelt Reo enthousiast terwijl hij met een grijns op zijn gezicht naar de ingang loopt. Hij probeert nog altijd die stoere houding aan te nemen, maar toch blijft hij vlak voor de ingang staan. Hij denkt nu vast aan de doorzichtige scheidslijn waar hij op het punt staat om doorheen te gaan. Wanneer we de arena eenmaal betreden hebben, kunnen we niet meer terug voordat het spel uitgespeeld is. 'Kom,' zegt Reo dan zogenaamd uitnodigend wanneer hij zijn hoofd naar ons omdraait, 'we gaan lekker wat drinken.' Ondanks zijn woorden verroert hij zich niet. Waarschijnlijk wacht hij totdat we hem volgen, omdat hij het niet lijkt te vertrouwen dat we achter hem aan zullen gaan wanneer hij die scheidslijn oversteekt. Alsof we een keuze hebben. Zonder iets te zeggen loop ik naar voren.

'Hopelijk is het een drankspel,' brengt Eymi in terwijl er nu haast een rij gevormd lijkt te zijn voor de ingang. Ze stoot mijn schouder aan in het voorbijgaan. 'Dan wordt het misschien toch nog leuk met jou.' Ik weet dat ze het alleen maar als een sneer bedoelde, maar toch ga ik daar over nadenken. Wat als ik verplicht word om te drinken? Hoe ver zal ik gedreven worden om mijn moraliteit aan de kant te schuiven om te kunnen blijven leven?

'Barkeeper,' roept Reo naar binnen toe, 'doe ons maar vijf shotjes!' Zodra we binnenkomen, zien we dat we niet de enigen zijn. De jongen en het meisje staan met ieder een eigen mobieltje in hun handen bij de bar en kijken direct op door onze luide entree. De geïntimideerde uitdrukking op hun gezicht schuiven ze snel weer weg, maar ze kunnen het niet ontwijken om ons snel maar grondig te onderzoeken. Daar is iets mee; ze zijn niet de eersten die dat hier doen. Terwijl we dichterbij komen om onze eigen mobieltjes te pakken, scan ik het tweetal snel. Ze staan dichtbij genoeg om geen vreemden van elkaar te zijn, maar te ver weg om vriendschappelijk aangeduid te kunnen worden. Wanneer ik als laatste bij de bar aan kom, zie ik dat er nog maar één mobieltje ligt. Dat betekent dus dat dit spel maximaal negen spelers mag hebben.