♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

18

Hoe ik had kunnen denken dat er niets zou gebeuren als ik me gewoon drie dagen afzijdig zou houden weet ik niet, maar gek genoeg word ik overrompeld voor de samenkomst van meerdere dingen. Soran en ik hadden kunnen verwachten dat we op dit punt zouden komen en dat het niet uit zou maken dat we onszelf zouden terugtrekken, maar toch staan we met stomheid geslagen wanneer we de lobby betreden om te wachten totdat we omgeroepen worden voor ons spel.

'Zo,' hoor ik een scherpe stem achter me zeggen, 'jij leeft dus ook nog.' Het klinkt alsof Eymi dat liever anders had gezien. Ik draai me om en kijk haar aan. Ze wordt geflankeerd door drie andere meisjes. Ergens verwacht ik dat Yoshua en Reo zich ieder moment bij haar kunnen voegen, maar dan gebeurt er juist het tegenovergestelde. 'Dat kunnen we ook van jou zeggen,' merkt Reo op terwijl hij vuil naar Eymi kijkt. Ook Yoshua lijkt het niet bepaald prettig te vinden om haar weer te zien en andersom is dat ook absoluut het geval. Wat waarschijnlijk eerst als een haatdragend gesprek naar ons toe zou moeten zijn geweest, ontvouwt zich nu plotseling in een ruzie tussen hen.

Misschien had ik toch aan Chichiro moeten vragen of hij me beter had kunnen voorbereiden op dit weerzien. Ik speur de lobby af en zie hem tegen de muur aan staan. Het lijkt alsof hij naar me toe had willen komen, maar daarmee gestopt was toen hij de anderen zag. Toch komt hij schoorvoetend vooruit wanneer Niragi omroept dat de groepjes voor de spellen bekendgemaakt zullen worden.

De anderen geven niet eens een teken van erkenning wanneer Chichiro aan komt lopen, maar ik geef hem een knikje en trek mijn mondhoeken licht omhoog. Verward doet hij hetzelfde. Waarschijnlijk vraagt hij zich nu af waar we staan. Na ons gesprek heb ik namelijk drie dagen niets meer van me laten horen. Het was niet expres om hem te ontwijken, ik wilde gewoon eerst besluiten hoe ik zou reageren als ik de anderen zou zien. Dat besluit had ik nog niet genomen, maar toch wilden Soran en ik ons inschrijven voor een spel. Het voelt namelijk net iets veiliger om te weten dat we nog een extra dag over hebben. Ik had kunnen weten dat ze ons zouden proberen te vinden in de lobby.

Wanneer ik Yuki zie staan, kijk ik even naar hem. Hij lijkt zich niet te mengen met de anderen of ons ook maar enigszins opgemerkt te hebben. Terwijl we staan te wachten totdat Hatter de groepjes omroept, beginnen de anderen me op de zenuwen te werken. 'Hoe gaat het met je?' vraagt Yoshua namelijk, een vraag waar ik bijna om moet lachen. Ik reageer er niet op.

'Stranders!' roept Hatter door de lobby, waarnaar het stil wordt. 'Vanavond is het weer zover en zullen een aantal van jullie gaan strijden in de arena!' Er wordt luid gejuicht, alsof het iets heel heldhaftigs is. 'Jullie bijdrage zal zeker niet vergeten worden!' Nogmaals gejuich. 'Weldra zullen de groepjes bekendgemaakt worden en zullen jullie je begeven naar de juiste auto! Natuurlijk hopen we allemaal van harte dat jullie terug zullen komen!'

Terwijl we moeten wachten totdat het eindelijk weer stil is, voel ik mijn hart in mijn keel bonken. Wat als Soran en ik niet samen ingedeeld zullen worden? Zouden we met iemand kunnen ruilen? Er zijn al vier groepjes omgeroepen totdat ik mijn naam eindelijk hoor. 'Kairi,' wordt er verteld, 'Chichiro, Hansai en Ringo, naar auto vijf.' Ik voel mijn hart naar mijn schoenen zakken. 'En het laatste groepje: Yuki, Kenshin, Soran en Manari, naar auto zes.'

Ergens vaag hoor ik de anderen nog iets tegen ons zeggen. Yoshua wenst ons succes en hoopt dat we terugkomen, Eymi hoopt dat ik nooit meer terug zal komen en alles waar ik aan kan denken is: shit, ze hebben Soran en mij uit elkaar gehaald. Haastig en paniekerig lopen we naar de auto's, waar ik de eerste de beste militant aanspreek met de vraag of er een wissel kan plaatsvinden.

'Is er iets mis?' hoor ik de stem van Niragi achter me zeggen. Behoedzaam draai ik me om en kijk ik recht in zijn grijnzende gezicht. Direct kan ik zien dat ze het expres hebben gedaan. 'Kairi en ik zouden liever samen een spel spelen..' begint Soran. 'En we zouden het liefst allemaal geen spel hoeven te spelen,' antwoordt Niragi schouderophalend. 'Moet ik jullie herinneren aan regel drie? Jij, auto vijf,' zegt hij tegen mij, waarnaar hij naar Soran kijkt. 'En jij, auto zes. Nu.' Hij verplaatst zijn geweer van zijn linker- naar zijn rechterschouder en kijkt ons afwachtend aan. 'Jullie hebben een minuut.'