♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

13

Ik voel zoveel in één keer dat ik eigenlijk niet weet hoe ik me moet voelen.

Soran leeft nog. Dat is ondanks alles het eerste waar ik aan kan denken en het eerste dat ik door mijn lichaam voel gaan in de vorm van opluchting en ontlading. Ik raak hem niet kwijt.

Dan denk ik aan de drie jongens die hun leven hebben verloren tijdens dit spel, terwijl dat helemaal niet had gehoeven. En de oorzaak daarvan staat vlak voor mijn neus. 'Klootzak!' roep ik naar hem uit. 'Door jou zijn ze dood!' Zelfs na het spel heeft hij geen enkel berouw voor wat hij gedaan heeft. Geen van de Zwembroeken lijkt dat te hebben. 'Het is spijtig dat het er niet meer waren,' antwoordt Bruinbroek. Nu moet Soran niet zijn best doen om zijn aanvallen af te weren, maar om mij net op tijd tegen te houden. Niet dat ik veel had kunnen uithalen; waarschijnlijk zou mijn vuist nog eerder pijn doen dan Bruinbroeks gezicht, maar ik ben zo kwaad dat ik mezelf niet meer kan tegenhouden.

'Een pittige dame ben je,' reageert hij met een knipoog. 'Niet alleen de beauty and the brains dus.'

'Kenshin,' mompelt Roodbroek, 'laten we gaan. Hatter is vast blij met nog wat ruiten vijf kaarten.' Geelbroek is er ondertussen ook weer bij gekomen. 'Bovendien is er een feestje.' Lachend lopen ze richting de roltrap, maar dan kijkt Bruinbroek naar ons om, of eerder gezegd naar mij. Het is duidelijk te zien dat er gemengde gevoelens bij hem heersen. Enerzijds is hij nog altijd kwaad door mijn truc, maar het lijkt anderzijds alsof hij me daardoor juist heel interessant vindt. Ik weet ook precies waarom. Waartoe ik hem heb gedreven met mijn woorden passen perfect bij een harten speler. 'Je bent altijd welkom bij ons op het Strand, snoes,' zegt hij met een knipoog. 'Net kon je haar wel vermoorden!' roept Roodbroek hoofdschuddend uit. Het antwoord kan ik niet verstaan, maar ik hoor ze alle vier lachen terwijl ze uit mijn zichtveld verdwijnen.

Hoe kun je zo zijn? Dit is nu al mijn vierde spel geweest en steeds als ik denk dat het niet erger kan, wordt het tegendeel bewezen. Er zijn spelers in Borderland die erop kicken om een ander pijn te doen en er niet voor terugdeinzen om hen dood te laten gaan.

'Kairi, gaat he-' begint Soran, maar ik onderbreek hem door mijn armen stevig om hem heen te slaan. Hij leeft nog! Mijn lichaam wordt gevuld met opluchting door dat feit. Wanneer hij zijn armen ook om mij heen slaat, voel ik zijn lichaam nog trillen van angst en schrik. Dat is nog niet direct zijn systeem uit, net zoals ik ook nog opgefokt ben. Ik laat hem los en kijk hem kwaad aan. 'Wil je in het vervolg nooit, maar dan ook nóóit meer zoiets doen?! Je mag mij pas helpen wanneer je zelf veilig bent!'

Hij is stomverbaasd door mijn plotselinge uitlating. 'Als je meteen naar die winkel was gegaan, dan had je die stomme camera meteen gevonden, voordat die eikel hem kon stelen!' In zijn ogen zie ik dat hij dat absoluut niet vindt, maar ik word opengescheurd door een schuldgevoel. Door mij was hij bijna dood geweest. Hij gaat niet in op mijn geschreeuw. 'Bedankt,' zegt hij dan uit het diepst van zijn hart, 'je hebt me weer gered.'

'Wat nou "weer"?! Je doet alsof ik één of andere held ben die steeds maar weer de boel red!' Ik vind het vreselijk dat ik zo tegen hem sta te schreeuwen, zeker met een ongemakkelijke Yuki naast ons, maar ik ben zo gefrustreerd om het feit dat ik Soran bijna kwijt was, dat ik me vreselijk voel. Ik wil niet tegen hem schreeuwen; ik ben juist zo opgelucht dat hij er nog is. Mijn woede verdwijnt wanneer ik naar zijn gezichtsuitdrukking kijk en ik wil me verontschuldigen voor mijn uitbarsting, maar hij neemt het woord. 'Dat is omdat ik je ook zo zie,' zegt hij. 'Je hebt mij meer dan ééns gered.'

Aan de manier waarop hij spreekt, kan ik opmaken dat hij niet alleen doelt op onze tijd hier in Borderland. Hij heeft het over het echte leven. Ik was zo druk met door het lint gaan, dat ik helemaal niet gedacht heb aan hoe hij zich nu moet voelen. Hij verloor bijna zijn leven en hij had slechts twee minuten om dat te beseffen. Nogmaals sla ik mijn armen om hem heen. 'Ik ben zo blij dat je er nog bent.'