♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

49

'Dat was.. moeilijk.'

Ik had gedacht dat het beter zou worden wanneer we thuis zouden zijn en niemand meer onder ogen hoefden te komen, maar het lijkt alsof al het verdriet juist nu op mijn schoot geworpen wordt. Mijn brandende keel en prikkende ogen laten eindelijk toe hoe moeilijk het is. Natuurlijk staan er direct drie paar handen klaar om me te steunen, ook al heeft Soran het zelf ook moeilijk. De begrafenis van onze vrienden valt ons zwaar.

'Sorry dat je erbij moest zijn,' mompel ik terwijl ik naar Yuki kijk. Ik kan me voorstellen dat het vreemd en energie rovend voor hem was om mee te gaan en in het bijzijn van verdrietige mensen te zijn die hij niet kent. 'Nee joh,' antwoordt hij direct terwijl hij me serieus aankijkt. 'Jullie waren er ook voor mij toen Kenta begraven werd. Natuurlijk wil ik jullie hier ook bij steunen.'

Ik veeg langs mijn wangen, maar mijn tranen blijven steeds terugkomen. 'Niemand besteedde veel aandacht aan Kaito's dood. Na een week verwachtte ze zelfs dat alles weer zoals vanouds zou zijn, maar Chichiro is het nooit vergeten. Wisten jullie dat hij ieder jaar iets attents voor me deed? Hij gaf me zijn muffin of hielp me bij het dragen van mijn tas.' Ik zucht. 'Wat zou hij dit jaar gedaan hebben?'

'Misschien zou hij een extra boek voor jou in de bibliotheek geleend hebben,' stelt Soran met een lichte glimlach, 'omdat jij altijd al aan je limiet zit.' Mijn mondhoeken krullen licht omhoog. 'Ik kan er toch ook niets aan doen dat er zoveel interessante boeken zijn?' Er valt een korte stilte. 'Hoe vonden jullie het om.. Reo weer te zien?' vraagt mijn moeder voorzichtig. Sinds we vorige week ontwaakt zijn uit onze coma, hebben we geen contact meer gehad. Vandaag was de eerste keer dat we hem weer zagen, maar.. 'Er was niet zoveel,' mompel ik. 'Er was niet echt gevoel.' Soran knikt instemmend.

'Dat is ook oké,' zegt mijn vader. 'Een verdrietige gebeurtenis is niet altijd een reden om bij elkaar te moeten blijven. Als jullie voelen dat er niets meer zit in een vriendschap met hem, dan is dat ook goed.' Dat lijkt Reo zelf ook prima te vinden. Misschien heeft mijn vader gelijk.

'Ik ben moe,' verzucht ik. 'Ik denk dat ik deze dag van me ga afspoelen en me dan even terugtrek. Is dat oké?' Mijn ouders kijken elkaar aan en knikken. 'Nog één ding, lieverd..' brengt mijn moeder voorzichtig op. 'Over drie weken is het.. nou ja, zes mei.' Die datum heeft me een hele tijd veel pijn gedaan. Ook nu verwacht mijn familie dat ik in elkaar zal krimpen, maar ik kan niets anders doen dan blijven staan en afwachtend naar mijn ouders kijken. 'Misschien moeten we nadenken over wat we zouden willen doen om Kaito te herdenken.'

'Ik begin in te zien dat ik niet bang moet zijn voor een datum,' begin ik voorzichtig. 'Dat het niet draait om een datum, maar om het samenzijn en de betekenis die je in je gedachten en acties stopt. Laten we gewoon bij elkaar zijn die dag en zien waar het ons brengt. Als we willen eten in het restaurant dan eten we daar, als we een stukje willen wandelen dan gaan we wandelen..' Ik kijk naar Yuki. 'Als je weer voldoende hersteld bent dan..' Ik kijk naar zijn gezichtsuitdrukking. 'Als je er überhaupt bij wilt zijn dan..'

'Oh, nee,' antwoordt hij ongemakkelijk. 'Ik dacht alleen.. Nou ja, dat jullie dat met de familie wilden doen..' Ik weet niet precies waarom ik het voorgesteld heb. Normaal gesproken betrek ik inderdaad alleen de familie erbij. Ik denk dat nu hij hier al een week woont ik er zo aan gewend ben geraakt dat hij er is. Dat moet het zijn. 'Ik denk dat het ons allemaal zal steunen als je erbij bent, als je dat tenminste wilt dan..' mompel ik onhandig. 'Ik ga nu naar boven,' voeg ik er snel aan toe, voordat ik nog meer stuntelig kan zijn.

Ik pak een nieuw setje kleding en wil de badkamer betreden, maar ik kom Soran op de gang tegen. Hij staat in mijn weg en glimlacht naar me. 'Ja?' vraag ik afwachtend, maar hij blijft staan. 'Je hebt zulke grote stappen gemaakt,' stelt hij blij. 'Het lijkt wel alsof die week slaap je goed gedaan heeft.' Ik glimlach licht naar hem en kijk hem dan onderzoekend aan. 'Datzelfde kan ik ook wel tegen jou zeggen.'

'Je hebt gelijk: ik voel me ook anders. Zekerder. We hebben verdrietige momenten meegemaakt, maar het voelt op dit moment hoopvol. Alsof het allemaal wel goed gaat komen.' Ik voel zijn woorden tot me doordringen. 'Dat gevoel heb ik ook.'

'Is dat het enige gevoel dat je hebt?' stelt hij dan grijnzend. 'Wat bedoel je?' mompel ik. Ik kijk naar zijn gezichtsuitdrukking en hoop dat hij snel aan de kant gaat, zodat ik er door kan. 'Je bent nerveus sinds Yuki hier is.'

'Het Engels examen is verplaatst naar over twee weken, daar ben ik nerveus door.'

'Dat is onzin en dat weet je zelf ook.'

'We moeten goed studeren als we onze diploma's willen halen.'

'Je durft nooit langer dan een paar seconden naar hem te kijken.'

'Ik ken hem net een week.'

'Dus? Je kunt hem toch leren kennen?'

'Ik ga douchen.'

Soran kijkt me grijnzend en veelbetekenend aan, maar gaat gelukkig wel voor me opzij. 'Als er iets is dat ik voor je kan doen, dan hoor ik het wel,' zegt hij. Ik negeer hem en betreed de badkamer. Nadat ik die op slot gedaan heb en mijn kleding neergelegd heb, bekijk ik mijn rode wangen in de spiegel.

Wat een vreemd idee dat ik deze jongen net een week ken, maar hij nu al zo'n raar effect op mijn lichaam weet uit te oefenen. De gesprekken die we hebben zijn zo fijn. Soms serieus, soms pijnlijk, en soms zo lachwekkend. Ik schud de gedachte weg en stort me op het inzepen van mijn haar. Wanneer ik met alles klaar ben kijk ik dan toch weer naar mezelf in de spiegel. Waarschijnlijk heb ik iets te heet gedoucht, want mijn wangen zijn nog steeds rood.

Uit een gewoonte loop ik naar de openstaande deur van de kamer van mijn broer, alleen maar om er in de deuropening aan herinnerd te worden dat hij er niet is. Yuki is net bezig om onhandig een ander shirt aan te trekken met één hand. Het is niet mijn bedoeling om te staren, maar toch merk ik hoe mijn ogen vanzelf naar zijn buik glijden. Hou op. Snel draai ik me om en loop ik terug de gang op, alleen maar om me te bedenken dat ik moet oversteken om naar mijn eigen kamer te komen. Net wanneer ik dat wil doen, zegt Yuki mijn naam. Ik draai me om en ga weer in de deuropening staan terwijl ik doe alsof ik hier voor het eerst ben. Zou hij aan mijn reactie merken dat het niet zo is? Als dat al zo is, zegt hij er niets over.

'Hé,' zegt hij bedenkelijk terwijl hij me aankijkt, 'ik weet dat je hebt gezegd dat je rust wilt en misschien is dit wel totaal het verkeerde moment, maar..' Hij lijkt te twijfelen over zijn volgende actie, maar dan pakt hij toch zijn mobiel erbij. 'Misschien is dit wel juist het goede moment, om je op te kunnen vrolijken. Ik dacht, omdat, nou ja.. Om je te bedanken dat ik hier mag herstellen en omdat ik denk dat je het heel leuk gaat vinden, heb ik.. nou ja, ik hóóp dat je het heel leuk gaat vinden..' Hij krabt ongemakkelijk in zijn nek. Ik kan alleen maar kijken naar de blos op zijn wangen en voelen hoe mijn hartslag versnelt.

'Ik heb twee kaartjes voor het Summer Sonic festival in augustus weten te bemachtigen en ik vroeg me af of je het leuk zou vinden om met me mee te gaan.' Hij laat het scherm van zijn mobiel zien, waarop staat dat hij twee tickets heeft gekocht. 'Echt waar?!' stel ik enthousiast. 'Ja,' antwoordt Yuki. 'Ik zag dat ONE OK ROCK daar optreedt en-'

'Ja!' roep ik blij uit. 'Ik ga graag met je mee! Wat leuk! Dankjewel, Yuki.'

'Het is fijn om je zo blij te zien,' zegt hij met een opgeluchte glimlach. Ik voel mijn wangen gloeien. 'Dan, eh, zal ik je nu even laten,' mompelt hij. Plotseling wil ik helemaal geen rust meer, maar om mijn reactie te verbergen knik ik maar. 'Bedankt,' zeg ik, maar voordat ik wegloop kijk ik nog een keer om. 'Wat leuk!'

In mijn kamer aangekomen voel ik hoe snel mijn hart klopt. Ik houd mezelf voor dat het komt omdat ik mijn favoriete band ga zien optreden, maar stiekem weet ik wel genoeg.

Shit, ik ontwikkel gevoelens voor de jongen die in de kamer op nog geen vijf meter afstand van mij verblijft. Wat moet ik daarmee doen?