♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

10 - ♣4

Het liefst geef ik dat niet aan mezelf toe, maar toch blijf ik bij iedere stap die ik zet achterdochtig om me heen kijken, alsof de anderen ieder moment om de hoek zouden kunnen springen om me te belagen. Waarschijnlijk liggen ze ondertussen al uitgeteld van de alcohol in het park, maar zeker weten doe ik het niet. Misschien hebben ze wel gereflecteerd op hun gedrag in het afgelopen spel en zijn ze tot de conclusie gekomen dat het niet door de beugel kon, maar dat verwacht ik niet. Misschien hebben ze ook iemand gesproken die weet hoe alles in Borderland in zijn werk gaat en hebben ze dezelfde tactiek aangenomen als Soran en ik. Maar misschien moet ik stoppen met nadenken over hen. Wij zijn vertrokken. Toch kan ik het niet helpen om me zorgen te maken over mijn voormalige vrienden. Zouden wij ze niet moeten opzoeken om te vertellen hoe het hier werkt, zodat ze zich daarop kunnen voorbereiden om de spellen uit te spelen?

Soran en ik kijken op wanneer er verschillende lichtbundels door de stad verschijnen. We besluiten onszelf te verplaatsen naar de dichtstbijzijnde arena en kijken van buitenaf naar het bibliotheekgebouw. Op het eerste gezicht lijkt zo'n bibliotheek niet bepaald op een angstaanjagende arena, maar in deze wereld weet je het nooit. Misschien ligt daar wel een hoog hartenspel in het verschiet.

Twee meisjes komen vanaf de andere kant van de straat en stappen zonder te twijfelen naar binnen. Ik haat het om te doen, maar toch merk ik dat ik in mijn hoofd een afweging maak over of ik hen een bedreiging vind. Fysiek gezien zou ik hen zelfs nog aan kunnen, maar misschien hebben ze mentaal wel heel wat te bieden.

'Een bibliotheek heeft boeken,' vertelt Soran, 'dus misschien gaat het hierbij om een slimme uitdaging. Laten we het proberen.' Hij kijkt me aan alsof hij zich nu nog niet zoveel zorgen maakt, omdat hij mij bij zich heeft. Bedoelt hij dat hij er vertrouwen in heeft dat als het hierbij gaat om een uitdaging waarbij er nagedacht moet worden, ik ons er wel doorheen zal slepen? 'Ik vind het prima,' antwoord ik. Dus zo vinden we onze weg naar de ingang.

Direct glijden de ogen van de meisjes bewonderend over Soran heen. Dan verschijnt er een geïntimideerde uitdrukking op hun gezicht, waarnaar ze hun ogen snel weer afwenden. We pakken allebei onze eigen mobiel en voltooien de gezichtsherkenning. Op het scherm zie ik het symbool van de schoppen vijf en de harten drie. Nadat onze namen genoemd zijn, kijk ik naar de tijd. Er wordt afgeteld vanaf zestien minuten, dus zou het betekenen dat spelers in totaal twintig minuten de tijd hadden om zich in te schrijven.

De tafel heeft nog tien mobieltjes daarop liggen, dus betekent het dat er maximaal veertien spelers kunnen deelnemen. Er is geen deelnemersvereiste, dus dat betekent dat als er niemand meer komt opdagen, we dit spel met zijn vieren zullen spelen. Zouden deze meisjes goed zijn in het bespelen van anderen? Zouden we iets aan ze hebben als het erop aankomt? Zichtbaar ongerust beginnen ze met elkaar te smoezen terwijl ze naar ons kijken. Hun ogen worden nog groter wanneer er twee jongens en een meisje gezamenlijk binnen komen lopen. Ze lopen ons straal voorbij en pakken hun eigen mobieltjes. Drabe, Haruto en Sara besteden geen aandacht aan de andere spelers, maar ik bekijk hen eens goed. Ze lijken een soort pact te vormen: allemaal hebben ze een soort zwembroeken aan, alsof ze naar een zwemfeestje gaan wanneer het hier klaar is. Het duurt even, maar dan gaan we alle vier door de vleeskeuring heen. Ik kan zien dat ze alleen Soran als een bedreiging beschouwen en dat ze zich verder niet zoveel zorgen maken. Na de keuring gaan ze verder met hun gesprek en noemen ze een aantal namen die ik niet ken. Dat blijft aanhouden totdat er een jingle uit de mobieltjes komt.

'De registratie is gesloten,' zegt de stem, 'het spel begint nu. Moeilijkheidsgraad: klaver vier.' Samenwerking, dat klinkt al een stuk beter. De twee meisjes halen opgelucht adem. Ook de anderen lijken onder de indruk te zijn. Ik hoor ze mompelen dat ze die kaart nog niet hebben. 'Betreed de bibliotheek.' Gehoorzaam als we zijn doen we wat ons opgedragen wordt. Het zou vast een mooie ruimte geweest zijn in de echte wereld, maar in deze is het maar stoffig en verlaten. Het licht dat uit de balken komt bezorgt me nu al hoofdpijn. 'Doe een armband om.' Wantrouwend kijk ik naar de veertien armbanden die klaar liggen, maar het is niet alsof we echt een keuze hebben. Nadat iedereen het gedaan heeft, zegt de stem: 'Ga naar de volgende verdieping.' We lopen allemaal naar de wenteltrap en gehoorzamen opnieuw.