♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

14 - ♥A

Twijfelend blijf ik naar de studio staan kijken.

Er hangt een grote poster van een of andere realityshow waarbij er geld verdiend kon worden. Hoewel ik nooit echt zulke programma's bekeek, weet ik dat het daarbij altijd om sensatie draait. Alles wat ook maar in mijn gedachte op komt voorspelt niets goeds, maar misschien komt dat doordat ik bevooroordeeld ben. Tot nu toe is er nog geen één spel geweest waarbij we gezamenlijk rond het kampvuur zaten en "kumbaya" moesten zingen en ik denk ook niet dat dat moment snel aanbreekt.

'Nee?' vraagt Soran wanneer hij naar mijn gezicht kijkt. Ik blijf naar de poster kijken en haal mijn schouders op. Ik moet toegeven dat ik niet bepaald sta te springen om nog een spel met Zwembroeken. De auto die naast de studio staat verraad namelijk dat er al een aantal binnen zouden moeten zijn. Toch is het geen reden om dit spel af te slaan. Hoewel we er eerst geen tegenkwamen, lijken ze nu steevast in elk spel een opwachting te maken. Dat zou dus betekenen dat het niet uitmaakt of we deze arena overslaan, omdat we ze bij ons verplichte spel van morgen waarschijnlijk toch weer tegen het lijf zullen lopen.

'Laten we het maar doen,' zeg ik terwijl ik mijn ogen losruk van de poster en naar de ingang kijk. 'Nu zijn we tenminste verzekerd van een plek in de arena.' Wie zegt dat het morgen niet al vol zit wanneer we aankomen? Als we erin falen om een spel te spelen wanneer onze visums aflopen, zullen we een laserstraal door ons hoofd krijgen. We hebben nu al te veel dingen gedaan en levens ervoor laten opofferen om dat te voorkomen.

Wanneer Soran en ik de lobby van de studio samen betreden, zien we al een stuk of zes deelnemers staan. De stapel mobieltjes geeft aan dat we dit spel met wel twintig deelnemers kunnen spelen, maar of dat iets goeds betekent of juist niet kunnen we niet weten. Eerst wil ik de Zwembroeken negeren, maar dan merk ik op dat er drie met elkaar staan te smoezen en de laatste zichzelf afzijdig van hen houdt. Met zijn gestipte zwembroek aan staat hij verveeld tegen de muur te leunen, alsof de aanwezigheid van de andere Zwembroeken hem niet zoveel interesseert.

Soran en ik gaan ook tegen de muur aan staan en doorgaan de gebruikelijke keuring van de anderen. Ik blijf niet staan kijken om te zien hoe ik in de smaak val, omdat het me niet interesseert. Met mijn blik op de vier verschillende symbolen op mijn mobiel gericht zie ik vanuit mijn ooghoek de timer aftellen. Spelers hebben nog vijftien minuten om zich voor dit spel in te schrijven. Ik raak haast in een trance wanneer ik naar de dansende cijfertjes kijkt, maar dan haalt Soran me daaruit. 'Volg je ons soms?' zegt hij ineens.

Ik kijk op en zie Yuki met een mobiel in zijn handen bij de tafel staan. Wanneer zijn naam wordt omgeroepen, klinkt er gelach bij het drietal smoezende Zwembroeken. 'Nee maar, je leeft nog stééds?' schatert de jongen met de neongroene zwembroek. Het feit dat zijn broek zo fel is zorgt er niet voor dat Yuki een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht krijgt wanneer hij naar hem kijkt. De twee kennen elkaar en hebben een geschiedenis samen. Zonder iets te zeggen stapt Yuki bij de tafel vandaan en wacht hij aan de zijlijn totdat het spel gaat beginnen.

Na alles wat we hebben meegemaakt voelt het stom om elkaar niet eens een knikje te geven. Ik maak aanstalten om naar hem toe te lopen, maar Soran legt zijn hand op mijn arm en schudt zachtjes zijn hoofd. Sinds we hem ontmoet hebben doet Soran al raar over hem, terwijl we hem allebei nog nooit eerder gezien hebben. Tot nu toe heeft hij ons nog nooit verraden en bovendien zijn we nog niet eens begonnen. Ik mag praten met wie ik wil.

Ik schud Sorans hand van me af en stap naar Yuki toe. 'Hé,' zeg ik tegen hem. Verrast kijkt hij naar me op en knikt hij even naar me. 'Hey.' Ik vraag me af wat hij de afgelopen dagen gedaan heeft en of hij nog een spel gespeeld heeft, maar ik vraag er niet naar. Dat doet hij ook niet. Ik kan niet ontdekken wat hij ervan vindt om ons hier weer te zien, omdat hij niet laat zien wat hij voelt. Toch schiet er een lichte ergernis door zijn ogen wanneer Neonbroek begint te fluiten. 'Zo, Yuk, heb je een vriendinnetje? Wat schattig.' Wanneer er geen reactie komt, doet hij er nog een schepje bovenop. 'Je hebt haar zeker nog niet verteld wat voor nerd je in het echte leven bent? Natuurlijk niet, dan loopt ze meteen voor je weg.'