♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

28

Dat de bestuursleden van het Strand de enige mensen zijn die weten dat ik vanavond mijn leven op het spel zal zetten, zorgt ervoor dat ik me ontzettend eenzaam voel.

De hele middag heb ik mezelf afgevraagd of het niet beter is om het aan Soran te vertellen, maar dan zie ik weer voor me hoe het schuldgevoel op zijn gezicht gegrafeerd wordt wanneer ik dat zou doen. Ik weet helemaal zeker dat hij zichzelf de schuld zal geven voor het feit dat ik nu aan de elite verbonden zit om hem te kunnen beschermen. Maar hij is niet de enige die ik probeer te beschermen.

Ik laat mijn ogen door de lobby glijden en kom bij Yuki uit, die zoekend door de ruimte kijkt. De gedachte dat hij misschien wel naar mij op zoek is bezorgt me een volgende klap verdriet. Snel wend ik mijn blik af en maak ik mezelf iets kleiner door tegen de muur aan de leunen en mijn armen over elkaar heen te slaan. Hij denkt dat ik hem in mijn eis betrokken had vanwege zijn connectie met mijn ouders, terwijl de werkelijkheid is dat ik hem gewoon niet beschadigd wil zien. Dat ik me al zorgen om hem maakte lang voordat ik achter die connectie kwam.

Het liefst zou ik naar een van hen toe willen gaan, maar ik ben bang dat ik het dan niet meer kan verbergen. Yuki weet van de elite af, maar hij is er niet van op de hoogte dat ik vanavond al vertrek om mee te doen aan een spel. En Soran.. Ik word misselijk om het feit dat ik hem veroordeeld heb om mee te doen aan een spel vanavond, terwijl hij daar nog helemaal niets van af weet. Het schuldgevoel wordt steeds groter wanneer ik zie hoe hij en de andere jongens Reo rustig proberen te houden.

Shit, we hadden hier nooit moeten komen.

'Hé,' mompelt Yuki wanneer hij naast me komt staan. 'Hallo,' zeg ik formeel terwijl ik mijn best doe om niet naar hem te kijken. Ik weet namelijk zeker dat me dat een nieuwe golf misselijkheid en zorgen oplevert. Hij maakt het me moeilijk door voor me te gaan staan. Zijn gezicht staat gespannen door de zorgen voor vanavond. 'Sorry dat ik vanmiddag zomaar wegliep,' mompelt hij terwijl hij ongemakkelijk achter zijn oor krabt. 'Het is alleen.. Ik weet het niet, ik had gewoon niet verwacht dat je zo zou reageren en ik werd er een beetje mee overdonderd.'

'Dat snap ik,' antwoord ik, 'daar hoef je geen sorry voor te zeggen.' Hij kijkt me onderzoekend aan en doorziet mijn houding direct. 'Er is iets gebeurd, hè?' stelt hij terneergeslagen. 'Je voelt je niet goed.'

Ik sta op het punt om vochtige ogen te krijgen om het feit dat hij zo snel doorziet dat er iets met me aan de hand is en dat hij zich zorgen om me maakt, maar ik dwing mezelf dat niet te laten gebeuren. Daardoor begint mijn keel ontzettend erg te branden. Ik slik een keer en knik dan naar hem. 'Ik zou blij zijn als deze avond achter de rug is,' mompel ik dan. Hij vraagt er niet naar, maar blijft wel onderzoekend naar me kijken met een bezorgde blik in zijn ogen. Dan gaat hij naast me staan en volgt er een stilte, maar zijn aanwezigheid zorgt er toch voor dat ik me gesteund voel.

Zenuwachtig kijk ik naar Soran wanneer Niragi op de eerste verdieping bij de reling gaat staan en de groep tot stilte probeert te krijgen. Mijn hart klopt in mijn keel. Yuki merkt dat mijn lichaam aan het trillen is, maar hij zegt er niets over.

'Stranders,' zegt Hatter wanneer hij gecentreerd gaat staan, 'vanavond is het weer zover! Niet alleen een aantal van jullie gaan een spel spelen, maar ook ik zal mezelf weer inzetten voor het verzamelen van de kaarten!' Het grootste gedeelte van de menigte reageert alsof ze zojuist gezegend zijn door God. 'Ik ga ervan uit dat ik jullie vanavond weer terugzie!' Er wordt luid gejuicht en geklapt.

Ja, natuurlijk gaat hij daar vanuit. Hij weet namelijk dat er een heel team om hem heen zal staan, klaar om hem te beschermen en ervoor te zorgen dat hij zal blijven leven. Ik vraag me af hoeveel hij vanavond zelf zal proberen op te lossen en hoeveel hij aan ons overlaat.

'Dan nu de indelingen van de groepjes,' stelt Hatter terwijl hij naar Niragi knikt. Ik zie iets van ergernis in Niragi's ogen, maar dan drukt hij het weg en gaat hij gecentreerd staan. 'Auto één,' begint hij. Hij noemt een reeks namen en auto's op. Wanneer ik Ringo vanaf de eerste verdieping naar me zie kijken, kijk ik naar hem terug. Er begint een twijfeling in me op te spelen. Hij zei wel dat we elkaar nodig hebben en dat het in zijn belang is om mij tevreden te houden, maar hoeveel kan ik hem werkelijk vertrouwen? Ik denk dat we daar achter gaan komen.