♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

39

Zonder te knipperen volgen mijn ogen het dansende licht van de brandende kaars. Soms lukt het me om voor een aantal seconden nergens aan te denken, maar dan word ik weer hard geraakt door de realisatie van deze avond en word ik weer overspoeld met gekwelde gevoelens.

Drie jaar en een dag geleden ben ik mijn broer verloren en vandaag ben ik mijn vriend verloren. Dat hij nu dood is, is mijn schuld.

Ik klem mijn armen strak om mijn middel om mezelf bij elkaar te houden, maar het heeft geen zin. De schade zit namelijk niet van buiten, maar van binnen. Er is geen mogelijkheid dat ik ervoor kan zorgen dat ik niet in elkaar stort. Misschien zou ik dat ook niet mogen proberen, want ik verdien het ook helemaal niet om mezelf weer bij elkaar te kunnen rapen.

Ik breng mijn hand richting de kaars en voel hoe de warmte van het vuurtje mijn huid probeert te troosten. Zou het nog steeds troostend voelen wanneer ik zo dichtbij ben dat mijn hand aangeeft dat het te dichtbij is?

Ik doe mijn best om er zo geruisloos mogelijk aan onderdoor te gaan, zodat de jongens me vanuit de kamer hiernaast niet kunnen horen. Ze hebben zelf al genoeg doorstaan. Of ik slaag er niet in om dat te doen, of Yuki besluit uit zichzelf voor de zoveelste keer bij me te gaan kijken. Wanneer ik merk dat hij in de deuropening komt staan, trek ik mijn hand terug en blijf ik alleen nog maar naar de kaars kijken.

'Soran slaapt,' deelt Yuki me zachtjes mee. Wanneer ik geen antwoord geef, lijkt hij te twijfelen over hoe hij verder zal handelen. Dan stapt hij naar binnen, trekt hij de deur zachtjes dicht en komt hij langzaam dichterbij. Ik maak mijn blik niet los van de kaars. 'Voor Chichiro,' zeg ik dan, waarop ik Yuki vanuit mijn ooghoek zie knikken.

Dan komt het afschuwelijke moment weer dat ik niets voel. Heel even denk ik eraan om mijn hand weer naar voren te brengen en die in het vuur te stoppen, gewoon om iets te voelen. Misschien had ik het gedaan als Yuki er niet bij was geweest, maar omwille van hem mag ik dit gedrag nu niet vertonen. Als hij het er ook nog eens bij krijgt dat hij zich zorgen moet maken om mij, is dat nog iemand die onverdiend aan mij denkt.

Langzaam maak ik mijn blik los van het vuur en kijk ik naar Yuki, die met zijn armen over elkaar geslagen tegen de muur aanleunt en geruisloos huilend naar de kaars aan het staren is. Dan word ik begroet door een nieuwe lading afschuwelijke gevoelens. Ik sleep mezelf overeind en verplaats me naar hem toe, waarnaar ik mijn armen voor zover ik dat kan stevig om hem heen sla. Eerst gebeurt er niet zoveel; hij brengt zijn eigen armen niet naar mij toe maar slaat die van mij ook niet weg. Dan schudt hij met zijn hoofd, waarnaar hij zijn armen losbreekt uit zijn eigen greep en ik ze warm tegen mijn rug voel branden. Zonder iets tegen elkaar te zeggen staan we dan een tijdje samen te huilen.

Eerst is hij degene die mij overeind weet te houden, maar dan begeeft zijn lichaam het ook. We weten onszelf nog net op de bank te plaatsen voordat we instorten. In de stilte die volgt blijven we allebei naar de kaars kijken. Ik ben wanhopig op zoek naar iets om te zeggen, maar ik weet niet wat. Niets lijkt passend te zijn. 'Het is een fijn appartement,' zeg ik daarom maar. Het lijkt alsof Yuki er niet op in zal gaan, maar dan zie ik hem vanuit mijn ooghoek knikken. 'Ja,' beaamt hij, 'ik heb hier jaren met veel plezier gewoond.' Ik denk aan het restaurant van mijn vader dat onder ons ligt en voel dan nogmaals tranen opkomen. 'De inrichting was iets anders,' gaat Yuki dan verder, 'maar het voelt wel oké om hier weer te zijn.'

We moeten het erover hebben. De hele avond vermijden we het al om over het spel te praten. Het is Soran gelukt om uiteindelijk toch in slaap te kunnen vallen, maar ik weet dat mij dat niet gaat lukken. Steeds wanneer ik eindelijk weg denk te doezelen, zie ik alles steeds maar weer voor me. Ik zie de gespeelde spellen, ik voel die smerige spinnenpoten weer over mijn lijf gaan, ik zie de beginnende wonden op Chichiro's armen en benen weer verschijnen..