♠ ♦ ♣ ♥ Alice in Borderland ♥ ♣ ♦ ♠

12 - ♦5

Voor de derde avond op rij struinen Soran en ik de straten door op weg naar een van de arena's. Tot nu toe is het ons niet gelukt om een arena te vinden waar Zwembroeken aan meedoen. Gisteren slaagden we er wel in om buiten één van de locaties te wachten in de hoop dat er eentje uit zou komen na een spel, maar de twee Zwembroeken sprongen na afloop direct in de auto en verdwenen al snel uit het zicht.

Lichtelijk knorrig hebben we onze zoektocht voor vanavond op pauze gezet omdat we zelf mee gaan doen aan een spel. Eigenlijk hoeven we dat allebei pas uiterlijk morgen te doen, maar een winkelcentrum klinkt als een interessante locatie waar we na afloop wellicht nog wat handige gebruiksmiddelen kunnen scoren. Bovendien lijkt het erop alsof we deze avond toch nog wat geluk hebben. We komen net de hoek om gelopen en zien de deuren van de auto open gaan. Vier Zwembroeken springen naar buiten en lopen lachend de ingang van het winkelcentrum in. Een van de meisjes neemt haar laatste slok bier en gooit het flesje dan kapot op de straat voordat het viertal naar binnen gaat.

Gewaagd om op een moment als deze onder invloed te zijn. Zelfs Reo en de anderen deden dat niet voor ons tweede spel. Misschien is dit meisje onbevreesd. Dat lijkt me een gevaarlijke wisselwerking in een spel, maar toch besluiten we een poging te wagen.

Soran en ik lopen langs de auto en gluren kort naar binnen. De jongen die achter het stuur zit maakt gebruik van de lantaarnpaal om zijn boek te kunnen lezen. Voordat hij doorkrijgt dat we naar hem staren, wenden we onze blikken snel weer af en houden we stand voor de ingang van de arena. Daar gaan we dan. Eenmaal door de doorzichtige lasers kunnen we niet meer terug. Met een snel kloppend hart maak ik de keuze om naar binnen te stappen. Soran volgt al snel.

We komen in een soort lobby terecht waar al een aantal deelnemers staan te wachten. Het is duidelijk dat het de bedoeling is dat we hier onze mobieltjes pakken en wachten totdat het spel begint. De zeven spelers die er al zijn besteden geen aandacht aan ons wanneer we naar de tafel stappen. Nu ligt er nog maar één mobieltje, wat het maximale deelnemersaantal tien maakt. We horen onze namen en stappen opzij om zo min mogelijk aandacht tot ons te nemen. Nu merk ik dat de anderen ons stiekem proberen te onderzoeken, maar natuurlijk hebben we het door. Ik kijk naar mijn mobiel en zie hoe de timer aan het aftellen is vanaf vier minuten.

Wat voor spel we ook in dit winkelcentrum gaan spelen, ik herinner mezelf eraan dat ik mijn hersenen vanaf het begin al moet laten kraken. Geen doelloos geweld meer. Geen last minute oplossingen meer.

Ik kijk al net zo subtiel door de ruimte als alle anderen. Het is al algemeen bekend dat je probeert te doorzien wie competitie is en wie niet. Toch kijken de twee jongens die samen aan de zijlijn staan niet op die manier de groep rond. Het is duidelijk dat ze totaal geen idee hebben wat er hier aan de hand is, maar ze durven niemand aan te spreken. Zonder daarbij na te denken voel ik hoe ik een stap naar hen toe zet, maar Soran pakt mijn arm vast en houdt me tegen. Zachtjes schudt hij zijn hoofd. Zijn gezicht staat geconcentreerd, alsof hij zou willen zeggen dat we in de focus moeten komen en geen tijd hebben om nieuwelingen te helpen. Ik wil er tegenin gaan, maar dan trekt de deelnemer die als laatste binnenkomt mijn aandacht.

Yuki houdt zijn blik strak op de tafel gericht wanneer hij binnenkomt en negeert dat hij door de anderen bekeken wordt. Zijn opwachting maakt me zenuwachtig. Waarom dat zo is weet ik niet, maar sinds hij vijf dagen geleden tegen me gezegd heeft dat hij hoopte me niet meer te zullen zien hier, voel ik me opgelaten. Ik zet een stap terug naar Soran en besluit me niet met de nieuwelingen te bemoeien.

'Takashi, Yuki,' spreekt de computerstem uit zodra zijn gezichtsherkenning compleet is. 'Maximum deelnemersaantal is bereikt,' gaat de stem verder. 'De registratie is gesloten. Het spel begint nu.' Yuki stapt opzij en maakt aanstalten om de andere spelers te bekijken, maar stopt daar weer mee wanneer de stem verder praat. 'Moeilijkheidsgraad, ruiten vijf.'