Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 21

Long time

I'm not really prepared for anything. Kahit ano man 'yan ay hindi ko pinaghahandaan dahil ayokong kontrolin ang mga pangyayari. I don't want to wake my anxiety up and think of everything that might've happen. Ni hindi ko pinag-isipan ang lahat. Lalo na ang senaryong ito.

I bit my lower lip while still hesitating if I will go see them and talk to him. Kanina pa sila nasa sala at ako ay tila napako na rito sa kusina. I want to call someone! Kahit si Lynne lalo na si Calix pero alam kong hindi naman ako sasagutin ng huli. Ayoko namang si Kuya ang tawagan ko o si Mom dahil alam kong malaking gulo ito. Even though they are neutral on this matter, I still don't want them to know about it. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Maya-maya pa, nabaling ang atensyon ko sa pinanggalingan ng boses na iyon. It was Zick's giggle! Ngayon ko lang ulit ito narinig na tumawa nang ganoon. Hindi ko alam kung ano itong nararamdaman ko, but I feel a strange joy in my heart with an attached fear. Hindi ako sigurado kung para saan.

Ilang beses pa akong nagdalawang-isip hanggang sa namalayan ko na lang na naglalakad na ako patungo sa sala. I stayed beside the wall and sneak a peak. Bahagya ko silang sinilip mula roon at ramdam ko ang pagtalon ng puso ko nang makita ko silang dalawa.

Nakakalong ang anak ko sa lap niya while Kiel is sitting on the couch. Kinikiliti nito ang bata habang napapahampas si Zick sa mukha ng Daddy niya. Ramdam ko ang kakaibang kirot sa puso ko nang dahil sa nakikita ko ngayon. Maya-maya pa, bigla na lang hinawakan ni Zick ang buong mukha ni Kiel kaya napahinto ito sa paglalaro. I was waiting for something to happen at hindi nga ako nagkamali. Napakagat ako sa labi ko nang makita ko kung paano sila magtitigan dalawa. Kiel's eyes were full of love-which is now in bloodshot red. I could clearly see there the variety of emotions that I had not seen in a long time. He stared at my son as if he had found what he had been looking for a long time. Hindi ko makita ang ekspresyon ng anak ko dahil nakatalikod ito sa direksyon ko.

"W-where have you been, Daddy?" I heard my son ask him while still staring at his Dad.

Nakita ko kung paano ngumiti nang malungkot si Kiel habang titig na titig pa rin sa anak ko.

"I . . . I needed to . . ." Kiel halted, tila hirap na hirap siyang bigkasin ang sunod niyang sasabihin. Kita ko kung gaano siya nahihirapang hanapin ang tamang mga salita para sa anak niya.

"I'm sorry if Daddy took so long to get home . . ." He continued.

My son nodded and leaned his head on his chest. Napahawak ako sa dibdib ko dahil nararamdaman ko na ang unti-unting paninikip no'n.

"A-ang tagal mo po but I still waited for you . . . I dreamt about you many times and all of my dreams has come true." My Eizickiel told his Dad.

Napasinghap ako nang marinig ko iyon. Halos mawalan ako ng hininga dahil sa pagpipigil ng hagulgol habang nakatingin sa kanilang dalawa. Hindi ko na alam kung paano pa magrereact sa nakikita ko ngayon. I just know it-it is painful but satisfying to see my son talking to his Dad like this.

"I . . . I'm so sorry, Anak. I'm sorry if I kept you waiting for so long. I'm sorry if . . . Daddy kept you waiting. Kahit hindi ka sigurado kung dadating ako. Thank you for waiting for me, hmm . . ." Kiel uttered weakly and hugged my son-his son, tightly.

It is very painful. Extreme pain I seemed to want it to just not happen but I could feel how happy I was. How happy they were because finally, they get to see each other after so many years.

Matapos ang tagpong iyon ay nakatulog si Zick. Kiel was so eager to be with his son dahil halos ayaw niya itong bitiwan. Nakailang pilit pa ako sa kaniya na ilagay na ito sa kwarto niya ngunit nakailang tanggi rin ang ginawa nito. Mabuti na lamang ay naramdaman niya rin ang hirap ni Zick sa pwesto nito kaya napilitan na itong ibaba sa kama nito.