Listens to Memories | Voiceless Duology 2 | COMPLETED

Kabanata 76

Back home

I woke up the next morning feeling weak and not well. Pakiramdam ko ay sasabog ang tiyan ko at anumang-oras ay masusuka ako kahit wala pa akong kinakain kahit na ano. Ramdam ko rin ang pagtibok ng ulo ko dahil sa sobrang sakit nito ngunit hindi ko na iyon pinahalata pa kay Kiel.

Agad na pinuntahan ko si Zick sa kuwarto nito nang sabihin ni Mary na nag-aaral lang daw ito roon. Nadatnan ko siya roong mag-isa na nakaupo sa carpet sa lapag habang nagbabasa. Right after he saw me, he immediately put down his book and gave me a kiss.

"How's my baby?" I asked him and sat down on his bed.

Tipid itong ngumiti ay ipinakita sa 'kin ang notebook niya. Napangiti ako nang makita ko ang itinuturo niya roon.

"I got a perfect score yesterday, Mommy," proud na proud niyang sinabi sa 'kin.

"You're so good. I'm so proud of you, Zick. You're growing too fast, huh?" I told him as I hug him tightly.

"Yes, Mom. I'm ready to be a big brother na po," sambit nito kaya lalong lumawak ang ngiti ko.

Ramdam ko ang pagtalon ng puso ko dahil sa sinabi niyang 'yon. Nang sabihin ko sa kaniya ang tungkol sa ipinagbubuntis ko ay saglit lang itong natigilan at pagkatapos ay bigla na lamang hinawakan ang tiyan ko. He even said, "I promise to take care of you two. I'll be a good big brother to the both of you." and I think, that was so beautiful for me as a mother.

Noon ay takot na takot ako nang isilang ko si Zick. The next month after I gave birth to him was so hard for me because it was all my first time. Punong-puno ng takot ang puso ko noon dahil hindi ko alam kung paano maging isang mabuting ina sa kaniya. Na kung napabayaan ko na ang kambal niya habang ipinagbubuntis ko sila noon, paano pa kaya siya? I become depressed that time until now. I couldn't control it. Bigla-bigla na lang akong aatakihin nito nang walang pasabi. Bigla-bigla na lang akong manginginig at iiyak sa isang tabi habang pinagmamasdan ang anak kong pumapalahaw ng iyak dahil hindi ko alam kung ano ang gusto nito. I even think of taking my own life during those times kaya lahat ay nakabantay sa 'kin. Hindi ko alam noon kung magiging mabuti ba akong ina para sa kaniya. Wala akong ideya kung mapapalaki ko ba siya nang maayos.

That was one of the heaviest and disturbing feelings I felt and no one is there for me to make me calm. To make me stop from crying my heart out. Dahil iisang tao lang ang gusto kong magpatahan sa 'kin noon at wala siya nang mga panahon na iyon.

Nang iwan ko si Zick sa kuwarto nito ay naabutan ko naman sa sala si Noah. Tahimik ito habang may isinusulat. Nilapitan ko ito at umupo sa tabi niya. Bigla kong naalala ang sinabi niya tungkol kay Eleanor at sa anak nila. Bakit nawala ito?

"May I ask something?" Panimula ko.

Umangat ang tingin nito sa 'kin at saglit na tinitigan lamang ako bago tumango.

"Ask away," he simply said to me.

"What happened to you and Eleanor . . . And your baby? May ginawa ba si Kiel kaya nawala?" Nag-aalangan kong tanong sa kaniya na ikinatigil niya. Tila bigla itong napaisip.

Bago pa man niya ito masagot ay narinig ko na ang mga boses na papasok. Sunod na nakita ko ay si Kiel kasama sina Miko at Asher. Mabilis na tumutok ang tingin sa 'kin ni Kiel at sa katabi ko kaya tumayo kaagad ako upang lapitan siya.

"May tinanong lang ako." Bungad ko agad sa kaniya.

Naloloko itong ngumisi sa 'kin at agad na ipinulupot ang kamay sa baywang ko. Bigla akong nakaramdam ng iritasyon nang makita ko ang mukha niya. Sa hindi malamang dahilan, napairap pa ako nang ngitian niya ako.