Tutsak (Tamamlandı)

30. Bölüm: Mutluluğun İlk Adımı

Merhabaa!!!

Nasılsınız canlarım?

Bölüm çok geç geldi biliyorum ve bunun için affınıza sığınıyorum.

Neyse sizi bölümle başbaşa bırakıp derslere devam etmeliyim.

Yorumlarda görüşürüz👋

🥀🍷🥀🍷🥀🍷🥀🍷🥀

Mutlu bir yaşamım olmamıştı annem bizi bırakıp gittikten sonra. Babamın beni terk edişleri, abimin yokluğu ve gözlerimin önünde hayatını kaybeden annemden sonra hiçbir şey beni mutlu hissettirmemişti. İçimde yangınlar vardı, her gün beni yakan ve tenimde izler bırakan.

Ama sonra o hayatıma girdi, bunun sebebi babam bile olsa onun hayatıma girmesiyle doğru bildiğim her şeyin aslında yalan olduğunu öğrenmiştim. Babamın gerçek yüzünü görmüş, abim hakkındaki gerçeği öğrenmiştim.

Sorunlar ne kadar devam etsede sevdiklerim yanımdaydı. Onlarla mutlu olduğumu hissetmiştim. Ama bu mutluluğumuz uzun sürmemişti. Sera. Sera ile her ne kadar yeni tanışmış olsakta benim için çok değerliydi. Abimin canıydı, neşesiydi.

Onu bizden alanlardan biride babamdı. Sera karnındaki küçük mucizesi ile gözlerini sonsuza denk yummuştu. Biliyorduk ki, mutlu olsakta her zaman yarım kalacaktı.

Ve bugün Sera'yı öldüren adamın yakalandığını öğrenmiştim. Evet o adam kesinlikle ölmeyi hak ediyordu ama asıl katil ona zehir verenler değildi. Babam ve Uğur'du.

Bizi kaçıranlar onlardı, bizi ayırıp farklı yerlere sürükleyen onlardı. Onunla olsaydım yaşardı, ona dokunmalarına izin vermezdim. Canımı bile verirdim ama ona dokunmalarına izin vermezdim.

Gözümden bir damla yaş akarken içimi yakıp kavuran gerçeklerden kurtulamıyordum. Asıl ölmesi gereken kişi babamdı.

Ve şimdi her şey tekrar eskisi gibiydi. En başa dönmesekte bulunduğumuz anın içindeki acı, öfke ve hüzün bizimleydi. Ares sadece sevdiği kadını değil aynı zamanda bebeğini de kaybetmişti.

Gözümden bir damla yaş daha düşerken onlara doğru ilerledim. Çağrı'nın kaşları çatık iken Ares endişeli gözlerle beni izliyordu.

Onlara engel olmayacaktım, aksine onun yanında olacak ve ona destek çıkacaktım. İkisinin karşısında durduğumda derin bir nefes aldım. Ne demem gerektiğini şu an için bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı o da bizim kaderimizde mutlu son olmayacağıydı.

Etrafımızda belki düşmanlarımız yoktu ama yaşananlar, elimizden alınanlar ve olacaklar bunun göstergesiydi. Elimi uzatarak Ares'in elini tuttum. Gözleri ellerimize kaydığında gözyaşlarım içinde gülümsedim. Dolan gözlerini benden saklamadı, bu kez acı çektiğini göstermek istiyordu. Ona engel olmayayım diye.