Tutsak (Tamamlandı)

33. Bölüm: Veda

Bu bölüm hepinize hitaben..

Son kez iyi okurlar çiçeklerim..

Ve 10K olduk. Hepinize içtenlikle teşekkür ederim. İyi ki varsınız..

🥀🍷🥀🍷🥀🍷

2 yıl sonra

Yıllar ne çabuk geçerdi, aynı saatlerin geçtiği gibi. Sanki her bir saat, koca bir ömürdü. Öyle hızlı geçiyordu ki, yaşananların dünde kaldığına inanmakta zorluk çekiyordum.

İki yıl, o günün üzerinde iki yıl geçmişti ama her şey canlıydı, zihnimde varlığını sürdürüyordu. Her gözlerimi kapattığımda o anlar film şeridi gibi zihnimde canlanıyor aklımı kaçırmama sebep oluyordu.

O günden sonra sağlıklı bir birey olmadım. Her gece çığlıklarım ile uyanır, etrafımda ne var ne yoksa dağıtırdım. Acım hafiflemiyordu, dinmiyordu. Sanki olabilirmiş gibi her gün daha fazla artıyordu, anılar artık mutluluk değildi, acının zihnime bıraktığı izlerdi.

Aylarca tedavi olmuştum ki hâla tedavim devam ediyordu ama ilk zamanlar da olduğu gibi yoğun değildi. İlaçlar kullanıyordum ve belirli günler de doktora gidiyordum.

Ares tek başına gitmemişti, kendiyle birlikte benim de bir parçamı götürmüştü. O olmadan geçirdiğim ikinci yılımdı.

"Yosun Hanım, beni duyuyor musunuz?" Doktorun sesi zihnimdeki düşüncelerimi dağıttı ama ona dönmedim. Anlatmak işe yaramıyordu ki.

Kapı çaldığında doktor 'gel' diye seslendi. Hiçbir tepki vermedim. Buradan gitmek istiyordum, şimdi.

"Merhaba" Duyduğum sesle gözlerimi kapıya çevirdim. Gözleri benden ayrılmadan bana doğru yürüdü. "Karımı almaya geldim" Gözümden bir damla yaş düştüğünde dudaklarını alnıma bastırdı.

"Tabii, seansımız bitmişti zaten" Başını salladı ve elimi tutarak beni dışarı çıkardı. Başımı göğsüne yaslarken beni kendine daha çok çekti.

"Bugün nasılsın?" Diye sordu. Her gün aynı soruyu sormaktan ve aldığı cevaplardan sıkılmamıştı.

"İyiyim" Sesim o kadar kısıktı ki, duymadığını bile düşünebilirdim. Başımın üzerine dudaklarını bastırıp kokumu içine çekti.

"Çağrı" Titrek sesimle kızarmış gözlerini gözlerime değdirdi. İçim giderek ona baktığımda gülümsemeye çalıştım ama olmadı. Onun için çabalıyordum, onun için iyileşmek istiyordum ama olmuyordu, ne yaparsam yapayım olmuyordu.

O anılar zihnimdeki varlığını sürdürmeye devam ettikçe iyileşemiyordum. "Söyle güzelim" Hastanenin ortasında durmuş öylece dikiliyorduk.