" ကိုယ်တို့တွေ့ရအောင်..."
ဖုန်းထဲသို့ဝင်ရောက်လာသည့် မက်ဆေ့ချ်လေး
တစ်စောင်ကြောင့် meetingခန်းထဲမှ
မသိမသာလေးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိသည်။
" ဒီလောက်ပါပဲ...ရုံးဆင်းလို့ရပြီ..."
meeting အားလက်စသတ်ပြီးနောက်တွင်
ကားပါကင်မှကားထုတ်ကာ တွေ့နေကြ
နေရာလေးဆီ အမြန်ဆုံးရောက်လာခဲ့သည်။
နာမည်ကြီးအဆင့်မြင့်ဟော်တယ်တစ်ခုမှာ
dinnerအတူတူစားရန်ပြင်ဆင်ထားသည်ထင်ပါရဲ့။
ကားပေါ်ကဆင်းကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
တစ်ကိုယ်လုံးခြေအစခေါင်းအဆုံးပြန်ကြည့်မိတော့
အလုပ်မှတန်းကာ ရောက်လာရသည်မို့ဘာမှတော့
သိပ်ပြင်ဆင်ခြယ်သမှုတွေမရှိ၊
သို့သော်တစ်ကိုယ်လုံးရဲ့ပြင်ဆက်မှု
Brand တွေက
မြင်သူတိုင်းအားကျစေမိခဲ့သည်။
ခြေလှမ်းတွေကို ကြော့ကြော့မော့မော့လေး
လျှောက်လှမ်းလာရင်း နောက်ဆုံးတွင်
တွေ့ဆုံရမည့်သူထံသို့ရောက်လာခဲ့သည်။
ထူးထူးဆန်းဆန်းပါပဲ၊ ချစ်သူသက်တမ်း
ခြောက်နှစ်တစ်လျှောက် အမြဲတမ်းလိုလို
ဂျီမင် ကပဲစောင့်နေခဲ့သမျှ ဒီနေ့တွင်တော့
ဦးစွာရောက်နှင့်နေခဲ့သူက ဂျီမင် ချစ်သူကောင်လေး
ရိန်း ပင်ဖြစ်သည်။
" ရောက်နေတာ ကြာပြီလား ရိန်း..."
" မကြာသေးပါဘူး..."
" မနက်ဖြန်ကရုံးပိတ်ရက်မို့ မနက်မှတွေ့ကြမယ်
တွေးနေတာ ရိန်းကကျွန်တော့်ကို သိပ်လွမ်းနေပြီ
ထင်တယ်ဟုတ်လား..."
" ကိုယ်ပြောစရာရှိတယ် မင်..."
" အင်း ပြောလေ..."
" ကိုယ်...အမေရိကကို ပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ..."
" ဘာကိုပြောချင်တာလဲ ရိန်း..."
အနည်းငယ်ပျက်ယွင်းသွားသော ဂျီမင်မျက်နှာက
သိသာလွန်းနေခဲ့သည်။
" ကိုယ်တို့ ပတ်သတ်မှုတွေကို ခနလောက်
ဖြစ်ဖြစ် ရပ်စဲလိုက်ရအောင်လား..."
" ရိန်းပြောနေတာတွေကို ကျွန်တော် ဘာမှ
နားမလည်တော့ဘူး..."
" ကိုယ်တို့ အတူဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့
Relationshipတစ်ခုက ခြောက်နှစ်
ကျော်ခဲ့ပြီ မင်... ဒါပေမယ့်
ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး လက်ထပ်ဖို့ကျ အခုထိ
ကိုယ်တို့အဆင်သင့်မဖြစ်သေးသလိုပဲ ဒီတော့
ကိုယ်တို့ကြားမှာလိုအပ်ချက်တွေရှိနေသေးတယ်
ထင်တယ်.."
