အချိန်သည် ညနေ 5နာရီ။
ဂျီမင်ပိုင်သည့် ကာစီနိုမှမန်နေဂျာဖြစ်သူရဲ့
ဖုန်းဆက်တိုင်ကြားမှုကြောင့် ချက်ချင်းလက်ငင်းပင်
ရောက်ချလာခဲ့ရသည်။
ဒေါသထွက်ချင်စရာပါပဲ ၊ ဘယ်လိုကောင်မျိုးမို့
ဒီနေရာထိလာပြီးသောင်းကျန်းရဲရသလဲတွေးကာ
လူသည်ကားပေါ်မှာကတည်းက စိတ်တွေတိုတာ
ပြာကျတော့မည်။
" မင်းတို့ သူဠေးကိုခုချက်ချင်းခေါ်ပေးကြစမ်း...!! "
ပစ္စည်းတွေကိုဖျက်စီးရိုက်ခွဲချကာ Securityတွေနဲ့
ဆွဲလားရမ်းလားဖြစ်နေကြသည့် မြင်ကွင်းကြောင့်
ဂျီမင်ခြေလှမ်းတွေသည် ထိုသောင်းကျန်းသူတွေအနား
လျင်မြန်စွာရောက်ချသွားတော့သည်။
" ကျွန်တော်ပါ ဒီကာစီနိုရဲ့သူဠေးက ... "
" သူဠေး..."
ဆိုင်ဝန်ထမ်းတွေသည် ဂျီမင်ကိုမြင်သည်နဲ့
အပြေးအလွှားပင်ဂျီမင်နားတိုးကပ်လာကြသည်။
ဂျီမင်ကတော့ ထိုလူအုပ်စုနားတိုးကပ်ရပ်ကာ
တည်ငြိမ်စွာဖြင့်ပါပဲမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။
" တွေ့ပြီ...မင်းကို..."
" အေးဆေးပဲစကားပြောရအောင်လား...
ဒီလိုတွေ ဆူဆူညံညံလုပ်နေတာက ဘေးက
ဧည့်သည်တွေကိုလဲ အဆင်မပြေဘူးလေ...
မကျေနပ်တာရှိရင် ကျွန်တော့်ကို
တိုက်ရိုက်ပြောလို့ရပါတယ်
ဧည့်သည်ဘာများအဆင်မပြေတာရှိလို့လဲခင်ဗျ..."
" သေချာကြည့်တော့ ဒီနေ့ ပိုလှနေတယ်..."
ထိုလူရမ်းကားတွေက ရိသဲ့သဲ့တွေပြောကာ
ရယ်နေကြပုံကရွံစရာအတိ။
ဘေးတွင်ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ဧည့်သည်တွေလဲရှိနေတာမို့
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သည်းခံရမယ်ဟုစိတ်နှလုံးသွင်းကာ
အံကြိတ်၍သာပြုံးပြလိုက်သည်။
" ဧည့်သည် ဖျက်စီးပစ်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့
ပစ္စည်းတန်ဖိုးတွေကအရမ်းကိုများပါတယ်နော်..
အဲ့ဒီတော့...."
" ဂျွန်ဂျောင်ဂု ဘယ်မှာလဲ..."
စကားဆက်ပြောရန်အရှိန်ယူနေသည့် ပန်းဆီရောင်
နှုတ်ခမ်းတွေသည်ရပ်တန့်ကုန်သည်။
မျက်လုံးတွေကလဲမငြိမ်မသက်စွာဖြင့်
ထိုလူတွေကိုသေချာကြည့်မိမှ ပြန်လည်မှတ်မိလာတာက
ဂျွန် နဲ့စတွေ့သည့်နေ့က ဂျွန့်ကိုအုပ်စုလိုက်ကြီး
ဝိုင်းဖွဲ့အနိုင့်ကျင့်ထိုးကြိတ်နေကြသည့် လူရမ်းကားတွေပင်ဖြစ်သည်။
