မနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်နွေးနွေးသည်
ပြတင်းပေါက်မှန်နံရံတွေကိုကျော်ဖြတ်ကာ
အိပ်ရာပေါ်မှ ကောင်ငယ်လေးရဲ့မျက်နှာပြင်သို့
ဖြာကျနေသည်။
စူးနေသည့်နေအလင်းရောင်ကြောင့် မျက်မှောင်လေး
ကြုတ်ရင်း မပွင့်တပွင့်မျက်လုံးလေးတွေသည်
ဘေးဘယ်ညာအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်
လိုက်ကြည့်သည်။
အကြည့်တွေရောက်သွားတာက ကုတင်ဘေးက
စားပွဲတင်နာရီဆီသို့ဖြစ်သည်။
နာရီကိုမြင်မှ ကျောင်းသွားရမည်ကိုသတိရ၍
ခေါင်းရင်းမှဖုန်းကိုအသည်းအသန်လိုက်စမ်းကာ
ထထိုင်လိုက်ရသည်။
အချိန်သည် မနက်၈နာရီ။
" ဒီနေ့ရော အိမ်ပြန်နောက်ကျဦးမှာလား ဂျီမင်..."
" မသေချာဘူးယန်း နောက်ကျမယ်ဆို
ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်လေ....ဒါနဲ့ညကအဘွားနဲ့
ဖုန်းပြောကြတယ်မလား "
" ဟုတ်တယ် ပြောဖို့မေ့နေတာပဲ အဘွားက
ရွာကိုလာလည်ဖို့ပဲတစ်ဖွဖွပြောနေတယ်...
ဂျီမင်ကိုလဲ တွေ့ချင်နေတယ်တဲ့ "
" ငါလဲအဘွားနဲ့တွေ့ချင်နေပေမယ့် သိတဲ့အတိုင်းပဲ
အလုပ်တွေကမအားဘူး ဒီနှစ်ကုန်လောက်တော့
သွားဖြစ်အောင်ကြိုးစားဦးမယ် ပြီးတော့
ရွာကိုပို့ဖို့မှာထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့မုန့်တွေရော
ရောက်ပြီလား ယန်း "
" သဘက်ခါတော့ရောက်မယ် ပစ္စည်းတွေ
ရောက်ရင်တော့ ရွာကိုသွားမယ်တွေးထားတာ
ဂျီမင်ကမအားဘူးဆိုတော့.... "
" ငါ့ကိုထည့်တွက်မနေနဲ့ ယန်း...
သွားစရာရှိတာသွား...အဘွားလဲမင်းကို
လွမ်းနေရောပေါ့ ပစ္စည်းတွေပို့ရင်း
တစ်ခါထဲဟိုမှာ ကြာကြာလေးနေချင်နေပေါ့...."
" သြော် ဒါနဲ့ မနေ့က စကိုင်းရောက်လာသေးတယ်.."
" အင်း ဂျွန်ပြောပြလို့သိပြီးပြီ.."
ဂျွန်ဆိုမှ ယန်းနဲ့ဂျီမင် ဂျွန့်ကိုအခုမှ
တွေးမိတော့သည်။
" ဒါနဲ့ ဒီကောင်လေး အခုထိမနိုးသေးတာလား.."
ယန်းပြောကာမှ ဂျီမင်ကလက်ကနာရီကို
တစ်ချက်ပင့်ကြည့်လိုက်သည်၊
ကျောင်းချိန်နီးနေပြီကို မနိုးသေးဘူးဆိုတော့၊
