စိတ်ခံစားချက်တွေဟာ သိပ်ဆန်းကြယ်တယ်။
ပထမဆုံးအကြိမ်တွေ့ဆုံမှုမှာ
သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို
မေတ္တာသက်ဝင်သွားနိုင်သလို၊
အချိန်တွေတရွေ့ရွေ့
ကုန်ဆုံးသွားခြင်းတွေအပေါ်မူတည်ပြီးလဲ
လူတစ်ယောက်ကိုသဘောကျသွားနိုင်တာပဲ။
နှလုံးသားရေးရာမှာ စည်းတွေမရှိဘူး၊
ဦးနှောက်ကများ ထိန်းချုပ်သွားခဲ့ရင်တော့
တစ်မျိုးပေါ့ကွယ်။
အချစ်ဟာ အသွင်စုံတယ်၊ မာယာတွေများတယ်။
ကျွန်တော်ကတော့ ရိုးရှင်းတဲ့သူမို့
အရိုးစင်းဆုံးအခြင်းအရာတွေနဲ့ပဲ
အကို့အားမြတ်နိုးမိချင်ပါသေးတယ်။
--------------------------------
ဒီရက်တွေထဲ အကိုနဲ့ဂျွန် အရင်ကထပ်ပို၍
ရင်းနှီးစွာဖြင့်သွားသွားလာလာ၊
ပြောပြောဆိုဆိုတွေရှိခဲ့သည်။
ကျောင်းပို့ကျောင်းကြိုကိုလဲ အကိုကပဲ
ဂရုစိုက်ပေးနေတာမို့ ဒရိုင်ဘာကြီးကတော့
အချိန်တွေ ပိုနေလောက်သည်။
နေ့လည်စာစားချိန်တွင်လည်း အကိုကဂျွန်တို့
ဆေးတက္ကသိုလ်နားကဆိုင်လေးဆီ
ရောက်လာတတ်ပြီး အမြဲမဟုတ်သော်ငြား
တစ်ပတ်မှာ သုံးရက်လောက်တော့ အတူတူ
နေ့လည်စာစားဖြစ်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံ တွင်လည်းဘယ်ရီက
လိုက်ပါလာတတ်ပြီးတစ်ခါတစ်ရံတော့လဲ
ပါမလာသည်မို့ဂျွန်နဲ့အကိုက
စကားတွေတပြောပြောဖြင့်သာ နေ့လည်စာစားချိန်
တွေဟာ အကုန်မြန်နေခဲ့သလို။
" မင်း လွန်တယ်မထင်ဘူးလား ဂျောင်ဂု..."
နေ့လည်စာစားချိန်မို့ စာအုပ်တွေကို
ခပ်သွက်သွက်လေးပိတ်သိမ်းနေသောဂျွန့်ကို
ကြည့်ကာ ဟိုဘီတစ်ယောက်မကျေနပ်တော့ပေ။
" ငါပြောနေတာကြားရဲ့လား ဂျောင်ဂု..."
" ဘာဖြစ်နေတာလဲဟိုဘီ..."
" မင်း ငါ့ကိုချန်ခဲ့ပြီးတစ်ယောက်ထဲ
နေ့လည်စာ သွားစားနေတဲ့ရက်တွေ
များနေပြီလေ... "
" တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ပါဘူး အကိုနဲ့ပါ..."
မျက်မှန်လေးကိုပင့်တင်းရင်းပြောလာသည့်
ဂျွန်ကိုကြည့်ကာ ဟိုဘီတစ်ယောက် အံကြိတ်
ထားနေရသည်။
" အေးလေ...အဲ့ဒါ ဘာလို့ငါ့ကိုချန်နေခဲ့ရတာလဲ...
ငါ့ကိုလဲခေါ်သင့်တယ် မထင်ဘူးလား.... "
