ဆိုးလ်မြို့ရဲ့ ထိပ်တန်းနာမည်ကြီး
ဟော်တယ်တစ်ခုရဲ့ရှေ့တွင် ကားလေးကို
ရပ်တန့်လိုက်တော့ ဦးစွာ ကားထဲမှဆင်းလာသူ
ဂျီမင်သည် ချမ်းသာကြွယ်ဝသည့် လုပ်ငန်းရှင်ပီပီအရှိန်အဝါတွေဖြင့် ထည်ထည်ဝါဝါပါပဲ။
ထို့အတူ ကားလေးထဲမှ ထပ်မံထွက်လာသူ
ဆေးကျောင်းသားလေးကတော့
ပုံမှန်မြင်နေကျလိုကပိုကယိုလေးမဟုတ်တော့ ၊
ဆံစတွေကိုမျက်နှာလေး
ရှင်းသန့်နေအောင်ထိ ဖြီးလိမ်းထားပြီး
ဝတ်စားဆင်ယင်ထားပုံက ခန့်ညားလှသည့်
အမျိုးသားတစ်ဦးလို ။
အပြင်ကကြည့်ရတာတောင်
အထက်တန်းဆန်ဆန်မြင့်မားလှသည့်
ထိုဟော်တယ်ကြီးရဲ့ ရှေ့တွင်
ခြေစုံရပ်လိုက်မိတော့ ဂျွန်က အနည်းငယ်
စိတ်လှုပ်ရှားသည်ထင်ပါရဲ့။
လေပူတွေကိုမသိမသာ မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း
ဘေးကအကို့ကိုကြည့်မိတော့ ခေါင်းလေး
ညိမ့်ရင်းပြုံးပြလာသည်။
" ဝင်ရအောင်လေ..."
အကိုနဲ့အတူ ခမ်းနားလှသည့် ထိုနေရာဆီသို့
ဝင်ရောက်လိုက်တော့ အတွင်းပိုင်း
အပြင်အဆင်က ပို၍ပင် မျက်စိတွေ
ကြိမ်းသည်အထိ။
တန်ဖိုးကြီး ရွှေထည်ငွေထည်တွေနဲ့ အတွင်းပိုင်းကို
သေသပ်လှပအောင် ပြင်ဆင်ထားပုံက
လက်ရာမြောက်လွန်းသည်။
" အဆင်ပြေရဲ့လား..."
" ပြေသလိုပါပဲ..."
ဂျွန့်အဖြေကြောင့် ဂျီမင်ကမသိမသာလေး
တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း ဓာတ်လှေကားဖြင့်
တတ်လာခဲ့တာသည် အပေါ်ဆုံးအလွှာဆီ။
ဓာတ်လှေကားထဲတွင်လည်း တိတ်ဆိတ်ရင်း
စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့်ဂျွန်က လက်ချောင်းလေးတွေ
လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့်သာ။
ထိုစဥ် အပေါ်ဆုံးအလွှာဆီရောက်တော့
ရပ်တန့်သွားသည့် ထိုဓာတ်လှေကားကြောင့်
ထိုအလွှာဆီခြေချမိလိုက်ချိန်တွင်
ဂျွန့်မျက်လုံးလေးတွေပို၍ပင်
ဝိုင်းစက်သွားတော့သည်။
တီဗွီတွေ၊ ဇာတ်လမ်းတွဲတွေထဲလောက်မှာပဲ
မြင်ဖူးသည့်လူချမ်းသာတွေကြီး စုဝေးသည့်
ပွဲတစ်ခုဟာ ကြီးကျယ်ခမ်းနားလွန်းစွာဖြင့်မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်နေရသည်။
