" Congratulations ပါ ဂျီမင်..."
ဝိုင်ခွက်လေးကိုဝှေ့ယမ်းရင်း စကိုင်းကဂျီမင်နဲ့
ခွက်ချင်းတိုက်လိုက်တော့ ဂျီမင်ပင်
နားမလည်ဖြစ်သွားသည်။
" မင်းရဲ့ဆေးကျောင်းသားလေးကို အဝေးကို
ပို့လိုက်နိုင်တဲ့အတွက် ...... "
" အခုအဲ့ဒါအတွက် အောင်ပွဲခံနေတာလားမင်းက.."
" ဒါပေါ့..အရှုပ်ထုတ်လေးကိုရှင်းလိုက်နိုင်လို့...."
အနည်းငယ်မူးနေပြီဖြစ်သည့် စကျိုငျးစကားတှကေို
နားထောင်ရင်းနှုတ်ခမ်းတစ်စကို တွန့်ရုံမျှပြုံးခဲ့သည်။
" မဟုတ်မှလွဲရော အဲ့ဟာလေးကို မင်းmove on
မလုပ်နိုင်သေးတာလား...."
" အဲ့လောက်ထိပတ်သတ်မှုတွေ
မဟုတ်ကြဘူး စကိုင်း .... "
" ဒါဆိုမင်းက ဘာလို့မပျော်နေရတာလဲ..."
" အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး...ဒီရက်ထဲအလုပ်တွေများနေလို့ "
" မင်းကွာ...မေ့လိုက်စမ်းပါ သူဘယ်လိုလူလဲ
သိနေရဲ့သားနဲ့...အခုဆိုလီဟယ်ဝန်းနဲ့
ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်တွေတွဲသွားတွဲလာလုပ်နေပြီနော် .....
မင်းသူ့ကိုခေါင်းထဲကထုတ်ပစ်လိုက်တော့....."
" ငါ့ခေါင်းထဲ သူမရှိတော့တာကြာပြီ..."
ခွက်ထဲကဝိုင်တွေအားကုန်စင်အောင်
တစ်ကျိုက်ထဲမော့ချလိုက်သည်။
" တကယ်ဆိုရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့..."
မနက်ဖြန်ဟာ ဆေးကျောင်းသားအမေရိကကို
ထွက်သွားတော့မည့်နေ့ပင်မို့၊ ဂျီမင်စိတ်တွေ
ရှုပ်နေသည်။
အနည်းဆုံးတော့လိုက်ပို့ပေးသင့်သည်မလား
ဆိုသည့် အတွေးတွေနဲ့တစ်ယောက်ထဲ
ရှုပ်ရှပ်ခတ်နေသည်။
သွားတော့မည်ဆိုတော့လည်း တွေးပူစရာတွေက
များသည်။ စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်စွာဖြင့် ဒီရက်တွေထဲ
ထိုင်းထိုင်းမှိုင်းမှိုင်းပါပဲ။
မူးနေပြီဖြစ်သော စကိုင်းကိုလည်းစကားတွေ
အများကြီးပြန်လည်မတုံ့ပြန်နိုင်အတွေးတွေထဲ
ချာချာလည်နေသည်။
နီးကပ်နေပြီဖြစ်သည့် မနက်ဖြန်ကို သိပ်ကြောက်လာသည်။
သူရောအဆင်ပြေနေရဲ့လားဆိုသည့်မေးခွန်းတွေ
ထပ်နေသည်။
