ဆေးရုံကဂျုတီချိန်ပြီးသည်နဲ့ဆရာဝန်ကြီးသည်
အိမ်ကိုပဲတန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာခဲ့သည်။
ဒီချိန်လောက်ဆိုအကိုအိမ်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီမို့
ဝင်မကြိုခဲ့တော့ပါပဲ၊အိမ်ကိုသာတန်းတန်းမတ်မတ်
ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။
" ယန်း ကျွန်တော်ပြန်ရောက်ပြီ..."
" အေးအေး...ဂျီမင်ရော...."
ယန်းအမေးကြောင့် ဂျွန့်မျက်လုံးလေးတွေ
ဝေ့ဝိုက်ပြီးအပေါ်ထပ်ဆီကိုတောင်
လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
" ပြန်ရောက်နေပြီထင်လို့ဝင်မကြိုခဲ့တော့တာလေ
ပြန်မရောက်သေးဘူးလား ဒီအချိန်ဆို
ရုံးဆင်းနေပြီကို "
" ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်လေ...."
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး
ဆက်လိုက်သည်နဲ့ စက်ပိတ်ထားသည်နဲ့
တိုးတော့သည်။
" စက်ပိတ်ထားတယ် ယန်း..."
" စိတ်မပူပါနဲ့ အခုကအရမ်းကြီးလဲ
နောက်မကျသေးပါဘူး ပြန်လာမှာပေါ့...."
" ကျွန်တော်လိုက်သွားဦးမယ် ယန်း...
တကယ်လို့ အကိုပြန်ရောက်လာရင်လည်း
ကျွန်တော့်ကို ဖုန်းဆက်နော် သိလား...."
" အင်းပါ ဂရုစိုက်သွားဦး.."
ထပ်မံပြီးကားဖြင့်ထွက်လာခဲ့တာ အကို့ကုမ္မဏီကို၊
လက်ကနာရီကိုတကြည့်ကြည့်နဲ့ ဒီချိန်ဆို
ပြန်ရောက်သင့်ပြီလေ၊အကျိုးသင့်
အကြောင်းသင့်လည်းဖုန်းမဆက်ထားတော့
ဘာပဲပြောပြော ဂျွန်စိတ်ပူနေပါသည်။
အကို့ကုမ္မဏီဆီရောက်သည်နဲ့ အကို့ရုံးခန်းဆီ
သွားဖို့ကအလျင်လိုနေသည်၊
ဒီအချိန်ရုံးဆင်းချိန်မို့ရုံးတွင်လူတောင်
မရှိသလောက်ပဲ။
ဓာတ်လှေကားမှတဆင့်အကို့ရုံးခန်းဆီရောက်သည်နဲ့
ဝန်ထမ်းတချို့ကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်၊
အချိန်ပိုဆင်းနေကြသည့်ဝန်ထမ်းအနည်းစုပဲ
ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
" ဟိုမှာ...ဟို ဂျောင်ဂုရှီမလား..."
ချက်ချင်းပဲ ဂျွန့်အနားရောက်လာသူသည်
အကို့ရဲ့အတွင်းရေးမှူးအမျိုးသားပင်ဖြစ်သည်။
