នៅពេលនេះHaoxuanមានកែវភ្នែកផ្លាស់ប្តូរហើយ
ហើយថ្ងៃនេះក៏ដល់ថ្ងៃដែរត្រូវស្រាយក្រណាត់រុំភ្នែក
ដែរគ្រប់គ្នាទន្ទឹងរងចាំទាំងអារម្មណ៍ភ័យអរៗYibo
និងអ្នកស្រីWangរកចាំឲ្យគ្រូពេទ្យស្រាយក្រណាត់
រុំភ្នែកនោះមួយៗ បន្ទាប់ពីស្រាយរួចHaoxuanក៏
បើកភ្នែកយឺតៗ គេលើកដៃខ្លួនមកសម្លឹងមើល ពេល
នេះគេមើលឃើញវិញហើយ
[បងមើលឃើញវិញហើយ តើអូនអាចត្រឡប់មកដូច
ដើមវិញបានទេ?]Haoxuanក៏ពោលឡើងក្នុងចិត្ត
ទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ
<<កូនសាន កូនឃើញម៉ាក់ទេ!>>អ្នកស្រីWang
<<ខ្ញុំមើលឃើញវិញហើយ!!>>Haoxuanនិយាយ
ញញឹមទាំងក្រៀមក្រំ
<<កុំយំកូនមើលឃើញវិញ គឺជារឿងល្អ!!កុំយំៗ>>
អ្នកស្រីWangក៏អោបលួងលោមកូន
<<មែនហើយ លោកគ្រូពេទ្យតើអ្នកបរិចាកកែវភ្នែកឲ្យ
កូនខ្ញុំពេលនេះគេនៅឯណា>>អ្នកស្រីWangសួររកអ្នកបរិចាកកែវភ្នែកឲ្យកូនខ្លួន
<<សុំទោស ខ្ញុំមិនអាចប្រាប់បានទេ!!អ្នកជំងឺមើលឃើញវិញហើយ ប៉ុន្តែត្រូវនៅពិនិត្យសុខភាពបី
បួនថ្ងៃទៀតសិន ដើម្បីបញ្ជាក់>>គ្រូពេទ្យ
<<ចា៎ស !!អគុណលោកគ្រូពេទ្យច្រើនណាស់>> អ្នកស្រីWang
<<បាទ!!អ្នកជំងឺគួរតែសម្រាកសិនទៅ ចឹងខ្ញុំសុំទៅវិញ
សិនហើយ>>គ្រូពេទ្យថាហើយក៏ដើរចេញទៅ
<<អាសានញ៉ាំអីសិនទៅ បងទិញរបស់មកច្រើនណាស់>>Yibo
<<អត់ទេ ខ្ញុំមិនទាន់ឃ្លានទេ!!>>Haoxuanបដិសេធ
<<អាសានឯងកុំចឹងអី បើឯងឲ្យគេចាកចេញទៅហើយ
កុំមកពិបាកចិត្តបែបនេះ យើងពិបាកមើលណាស់!!>>
Yiboនិយាយបែបនេះ ព្រោះដឹងពីទឹកមុខHaoxuan
នេះកើតឡើងដោយសាររឿងអី
<<មានរឿងអីហេ៎ស!!កូនbo>>អ្នកស្រីWang
<<គ្មានអីទេម៉ាក់ និយាយចឹងក្រែងបងត្រូវប្រកួតបាល់ទះអន្រជាតិប៉ុន្មានថ្ងៃខាងមុខនេះហេ៎ស មិនទៅហាត់ត្រៀមទេហេ៎ស>>Haoxuanនិយាយកុំឲ្យម៉ាក់ខ្លួនគិតច្រើនហើយក៏បង្វែររឿងនិយាយជាមួយYibo
<<ឯងដេញយើងហេ៎ស!!>>Yibo
<<អត់ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាហើយ បងឈប់បារម្ភទៀតទៅឆាប់ទៅហាត់ទៅ>>Haoxuan
