Bora: Esin, neredesin?
Esin: arkadaşımdayım
Bora: tamam gel, sizdeyim ben.
Esin: Uraz?
Bora: gel konuşalım.
----
Nazlı'yı geçiştirip evlerinden çıktıktan sonra hızlıca evime gelmiştim. Bahçeye ilerledim. Bora orada oturuyordu.
"Ne oldu?" Karşısına oturdum.
"Uyuşturucu verdim. Döküldü her şeyi. Doğruymuş. Seni terk edecekmiş birkaç haftaya."
Gözlerim bile dolmadı.
Dünyam başıma yıkılmış gibi hissediyordum. Nasıl olabilirdi, aklım asla almıyordu. Her anı gerçek gibiydi. Öpüşürken ne kadar zevk aldığını görüyordum, beni sevdiği için nelerden vazgeçtiğini de biliyordum. Her şey nasıl olur da bir plana çıkardı?
"Ağla, dök içini." Bora yanıma oturup destekleyici bir şekilde kolumu sıvazladığında beklediğim buymuş gibi hıçkıra hıçkıra ağladım. Kollarını sardı bir abi gibi.
Aklım sadece Uraz'la yaşadıklarımızdaydı.
Her anımız yalandı.
Dün gece kollarında huzurluydum. Bir gecede her şey bitmişti.
"Bora ben çok mu kötü biriydim?" Ağlayışımın arasında konuştuğumda Bora'nın sert maskesi kalktı. Endişeli bir abi geldi onun yerine.
"Ben de olsam, ben de senin gibi yapardım Esin. Asla kendini suçlama. Asla."
Babamı karşıma almıştım ya ben onun için. Nasıl yapabilirdi bunu?
"Sen şu dünyada tanıdığım en iyi insansın, kendinden şüphe etme. Söz veriyorum ben her şeyi halledeceğim."
"Ne yapacaksın?" Gözlerim dolu dolu konuştuğumda işaret parmaklarıyla dikkatlice yaşlarımı sildi.
"Orası bana kalsın prenses. Sen Uraz'dan ayrıl sadece."
"Beni eve götürür müsün?" Saçlarımı okşayıp başıma ufak bir öpücük kondurdu. "Götürürüm. Eşyalarını toparlayalım beraber, ağlamak yok. Tamam mı?"
Onaylayan bir mırıltı çıkardım.
Bomboş hissediyordum.
Uraz'la birlikte olduğum her anım gözümün önünden geçiyordu. Beni koruyuşu, kimseden çekinmeden beni sevişi... Hayatımda ilk defa birinin yanında çekinmeden kendim olabilmiştim, ilk defa bir şeyleri tek başıma halletmeden de çözebilmiştim. Şimdiyse yoktu, tek başımaydım. Uraz tüm benliğime işlemiş ardından çekip gitmişti.
İntikam amacına ulaşmıştı.
