GÜL Hanım

8-İzler Kalır

Gül'ün Anlatımından.

Hayatımızda hep bir şeyler yaşanır. İyi,kötü ,mutlu,mutsuz...

İnsan ömrüne sayısız kere anı ve duygu bırakır .Bazen geçer gider unutur ama bu çoğunlukla iyi olan duygularda yaşanır. Fakat sıra  kötü anılara gelince insan bunlarla baş ettiğini,artık geride bıraktığını düşünsede bu pek mümkün olmaz.

Çünkü izler kalır.

İzler bir gölge gibi hayatımızda hep bizi takip eder. Gece de gündüz de...

Küçükken hep gölgemden kaçmak isterdim fakat koşsam da ,saklansam da ondan bir türlü kurtulamazdım.

Çocukluğumda kaçamadığım bir girdaptı. Ben onu geride bırakmak için hep çabalamıştım. Peşimi bıraksın diye içimde kalan uhteleri bile gerçekleştirmek için hep çabalamıştım lakin olmuyordu.

Peki izler hep kalmak zorunda mıydı? Ben buna katlanacak mıydım bir ömür? Cevabı bilmesem de kurbanlık koyun gibi sabah erkenden kalkmış yatağın üzerinde gelecek olan anne ve babamı bekliyordum. En özlediğim kişi elbette Nehirdi fakat yanında getireceği kişileri de kabullenmek zorundaydım.

Kapı tıklandığında "Gel."diye seslendim. Usulca aralandı ve Önderle göz göze geldik.

Dün akşam kayınvalidemin bana hazırladığı o muazzam incirli kurabiyeleri ve börekleri nefes almaksızın yerken kocam ailemin geleceği haberiyle hepsini boğazıma dizmişti sağ olsun. Ve o andan beri tüm iştahım da neşem de kaçmıştı.

"Erkencisin."deyip gülümsedi. Adımları bana yaklaşırken başımı öne eğdim sadece. Keşke Önder'e her şeyi anlatabilseydim fakat bazı anılar hatırlamak istemeyeceğim kadar kötüydü.

Önümde eğildi ve elini çeneme doğru uzatınca hızla kendimi geriye çektim. Eli havada kalırken bacaklarımı toplayıp kendimi de geriye ittim.

"Korkutmak istemedim. Kusura bakma unuttum."

Cevap vermedim. Şu an korku ve stres tüm bedenimde geziniyordu.

"İyi gözükmüyorsun "deyip benden bir cevap bekledi fakat sesimi çıkarmadım. İyi gözükmediğimin elbet farkındaydım.

Derin,sesli bir nefes aldı. "Annenler gidene kadar aynı oda da yatmamız daha doğru olacak. Biliyorum benden uzak durmak istiyorsun ama eğer ki onların da bu evliliğe inanmasını istiyorsan buna mecburuz."

Başımı kaldırıp yüzüne baktım. Kollarını dizlerinin etrafına sarmış,başını hafif eğmiş bana bakıyordu.

"Koltukta bu kez sen yatacaksın ama."

Sırıttı. Komik miydi ne sırıtıyordu?

"Yatarım. Sen zaten hep düşüyorsun koltuktan."

Başımı sallayıp ayağa kalktım. Çıtır yoktu ortalıklarda. Neredeydi oğlum?

"Ne oldu?"

"Oğlum yok. İnşAllah Aslının yanına gitmemiştir."deyip koşarak odadan çıktım. Oğluma zarar versin istemiyordum. Evet kabul ediyorum benim kadar hareketli bir köpekti ama köpekti işte. Yavaş olsa kaplumbağa olurdu sonuçta değil mi?

Merdivenleri inip koşarak mutfağa girdim. Sadece Leyla Hanım vardı.

"Oğlum nerede?"dedim hemen.

"Çişi geldi sanırım kapıyı tırmaladı durdu. Aslı da dışarı çıkardı."

"Ne?"deyip mutfaktan çıktım ve koşarak dışarı çıktım. Kötü kalpli Aslı oğluma kesin bir şeyler yapıyordu.

"Çıtır!"diye avazım çıktığı kadar bağırdım.