GÜL Hanım

21-Yeni Dedikodu

BEN GELDİM!
HEM DE 2 HAFTADAN SONRA.

BÖLÜMĞ ÖZLEYENLER BOL YORUM YAPARAK KANITLASIN ÖZLEMİNİ ❤️

Ben mi yapmıştım o sigara izlerini?

Bedenimin katili ben miydim? Beni, herkese küstüren ben miydim?

Olmak isterdim.

Babamın katilim olmasındansa kendi katilim olmak isterdim. Eminim daha az acıtırdı canımı.

"Ben bu gece karşı oda da yatarım."dedim sakince.

Çatılmış kaşları düzelip yüzünü açıkça belli olan bir şaşkınlık kaplarken "Ne?"dedi sadece.

"Bu kadar kavgadan sonra seninle aynı oda da yatmak istemiyorum."

Sağ elini yüzüne sertçe vurdu ve "Allahım sen sabır ver. Sen bu adama sabır ver öteki türlüsü kötü olacak gibi."diye söylendi.

Sessizce bekledim onu. Elini yüzünden çekip bana baktı.

"İzleri kim yaptı?!"

Bağırmasıyla yerimde adeta zıplarken bana doğru attığı bir adımla hızla geriye kaçtım. Normalde sakinleşmem için beklerken bu kez inatla üzerime geldi. Ona sırtımı dönüp kapıya giderken hızla kolumu tutup beni kendine çekti.

Ağzımdan bir çığlık çıkarken hemen elini ağzıma kapattı.

"Beni artık delirtiyorsun. Sabır falan bırakmadın. Ne soruyorsam bir kez olsun kaçma ve cevap ver."

Gözlerindeki beni parçalamak isteyen arzuyu görmek kalbimi yerinden çıkaracak kadar hızlı atarken elinden kurtulmak için çabalamalı mıydım bilemedim.

Bakışlarımı ondan kaçırırken elini ağzımdan çekti. Bir şey söylesin istedim. Bu kadar acımasız bakmasın istedim. Beni bu kadar zor soruların içinde bırakmamalıydı. Anlatmaya cesaretim yoktu. Sindirilerek büyüdüğüm bir ailenin bana verdiği en büyük hediye yaptığım ve yapacağım çoğu harekette büyük bir kaygı duymaktı.

Sigara izleri çok dikkat çekmişti belli ki ama anlatırsam iğrenir mi bilemiyordum. Beni en çok onun sevdiğini hissederken bir an da o yüzünü buruşturan ifadesine, benden uzaklaşmasına hazır değildim.

Odayı bir telefon sesi kapladı.

İkimizinde bakışı komodin üzerindeki telefonuma kayarken bileğimi bırakıp komodine ilerledi.

"Kayıtlı değil."dedi ve telefonu açıp hoparlöre verdi.

"Gül."dedi bir erkek sesi. "İyi akşamlar ben Barış."

Barış Hoca

Önderle göz göze geldiğimizde hiçbir tepki vermedi.

"Gül."dedi tekrar telefondaki ses. "Orada mısın?"

"Buradayım."deyip telefona daha çok yaklaştım. Barış Hoca'nın herhangi bir saçmalamasını engellemek için telefonu elime almaya çalıştım ama Önder hızla geri çekti.

"Yazılanları okuyunca çok üzüldüm. Eğer yardıma ihtiyacın olursa, kocandan kurtulmak istersen her zaman yardımcı olacağımı bil lütfen."

"Anlamadım."dedim kaşlarım çatılırken "Neden söz ediyorsunuz? "

"Eşinle isteyerek evlenmemişsin. Tüm gün dershane de olay oldu. Tabi biz öğrencileri susturmak istedik ama pek engel olamadık."

Gözlerim Önderle buluşurken koca bir hayalkırıklığı gördüm yüzünde. Yemin ederim ben kimseye bunu anlatmadım.