Chapter:06 "ព្រះអាទិត្យ តែងតែរះ"

244 11 1
                                    

ជុងហ្គុក បានសម្លឹងមើលមុខ ហានីលដោយការពិចារណា ខ្លួនរបស់នាងទទឹកជោគ ដោយទឹកកខ្វក់ហើយ តែស្នាមញញឹមនៅលើមុខនាងនៅតែមាន គ្មានប្រែ ហើយក្នុងចិត្តគេបានរអ៊ូតិចៗថា

“ចាំទុក ស្រីបិសាចម៉ូអ៊ី យើងនឹងមកយកបំណុលនេះនៅថ្ងៃណាមួយ”

“នេះ…កូនកន្សែងលោកឲ្យខ្ញុំខ្ចីថ្ងៃមុន លោកយកទៅជូតខ្លួនទៅ” ហានីល បានរើកាបូប ខ្លួនឯងមុននេះ តាមដើម្បីយករបស់នេះឲ្យគេសោះ មិនគួរតែជឿថាមនុស្សដូចនាង មាននៅលើលោកនេះដែរនោះទេ។

“ចុះនាង?” គេមិនហ៊ានយកនោះទេ ណាមួយខ្លួននាហក៏ទទឹកដូចគ្នាដែរ។

“យកទៅ!ខ្ញុំអរគុណលោកច្រើនហើយ ដែរបានជួយខ្ញុំកន្លងមក មើលទៅខ្ញុំដូចជំពាក់លោកច្រើនណាស់” ហានីល បានចាប់ដៃគេ និងដាក់កូនកន្សែងចូលក្នុងដៃរបស់គេ ទាំងញញឹមស្រាល មុននឹងនាងឱបកាបូប របស់ខ្លួនដើរចេញទៅ។

គ្រាំងៗ

គ្រាន់តែហានីលដើរចេញទៅភ្លាម មេឃក៏ចាប់ផ្ដើមងងឹត ពពកពណ៌ទឹកក្រូច គ្របដណ្ដប់ទៅដោយពណ៌ខ្មៅងងឹត  ផ្លេកបន្ទោ ក៏បញ្ចេញពន្លឺព្រាកៗពេញមេឃ។

“ហានីល!” ជុងហ្គុក ថាមិនចង់ខ្វល់ពីនាងឡើយ តែគេទើបតែនឹកឃើញថានាងទើបតែភ្ញាក់ពីសន្លប់ប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះ ទើបតម្រូវឲ្យគេរត់ទៅតាមទៅនាង។

“ហ្ហឹកៗ!” គ្រាន់តែចាកចេញពីជុងហ្គុក ភ្លាម ហានីល ចាប់ផ្ដើមស្រែកយំបន្តើរ ដើរបន្តើរ កាន់តែល្អទៀតនោះគឺពេលនេះមេឃចាប់ផ្ដើមភ្លៀង ដូច្នេះគ្មាននរណាឮសម្លេងយំនាងឡើយ។

“អ្នកនាងម៉ីអ៊ី ហេតុអីមិនផ្ដល់ឱកាស ឲ្យខ្ញុំកែខ្លួនខ្លះ បើអ្នកនាងចិត្តល្អខ្លះដាក់ខ្ញុំ មិនបានទេឬ? អ្នកនាងគួរតែសួរហេតុផលខ្ញុំខ្លះ!” និយាយដល់ត្រឹមនេះ ជំហានរបស់នាងក៏បញ្ឈប់ ស្របពេលដែលភ្លៀងបានធ្លាក់មកល្មម។ នាងទម្លាក់កាបូបចុះ ជាមួយនឹងក្រដាស់ប៉ុន្មានសន្លឹកដែលទាក់ទងនឹងការសរសេរពាក្យលាឈប់ចុះទៅលើដី ឲ្យទឹកភ្លៀងស្រក់មកទទឹកអស់គ្មានសល់ ឯដៃដែលទំនេរក៏យកជូតមុខបន្តិច ទាំងដកដង្ហើមតឹងទ្រូង។

SS7:ពិសោធន៍បេះដូងទេពអប្សរ(ចប់)Where stories live. Discover now