Kar Tanem

7 ❄️ Beklemek

Selamün Aleyküm

Art arda bölümler geliyor. Seviniyor musunuz :') jdjsjs

Bu bölüm Rumeysa'dan ⭐

Satır aralarında buluşalım ❤️

İyi okumalar

Rumeysa Can

"Neden üzgünsün Rumeysa? Abim sevdiğini söylemiş sana. Şu an mutlu olmamız gerekmez mi?"

Başımı kaldırıp Mucize'ye döndüm. Beklentili hâlde bana bakıyordu. "Anlamıyorsun." diye mırıldandım. "Ben söylediklerini tam sindirememişken gülmemi mi bekliyorsun?"

Duraksadı. Menese yanıma oturup dizimin üzerindeki elimi tuttu destek verircesine. "Abimin sevgisinden şüphem yok. Çabuk kabul etmeni bekleyemeyiz zaten. Bekler abim. Bir hafta, bir ay... Ne kadar istersen. Hemen cevap vermek zorunda değilsin. Sen onu zamanında çok bekledin." dediğinde gözlerim yaşardı. Dudaklarımı araladım.

"Biliyorum... Muhammet Çağlar istemediği bir şeye istiyorum demez. Benimle evlenmek istediğini söylediğinde ne tepki vereceğimi şaşırdım. Hiç beklemediğim bir anda oldu. Ona duygularımı söylediğimde... Perişan oldu, Menese. Öyle bir baktı ki bana çok üzüldüm. İlk defa öyle gördüm onu."

Başımı kollarımın arasına alıp dizlerime yatırdım. Ben bu durumu kabul edemiyorum, Allahım. Fazla geliyor bana. Sanki bir rüyadaydım ve uyandıktan sonra etkisinden çıkamadım.

"Ağlama bak... Ben de ağlayacağım."

Mucize diğer yanıma geçtiğinde kendimi bıraktım. Ağlamaya başladım. Umarım annem sesimi duymaz. Ne olduğunu öğrenmeden bırakmaz beni.

Kızlar bana sarıldığında ağlayışlarını duydum. Ağlıyorduk. Ağlayışları arasından söyleniyorlardı.

"Bari azar azar söyleseydi."

"Artık farkında olmadan Rumeysa'ya sevgisini ne kadar büyüttüyse içinde."

___

"Dayım bırakmadı işte beni!"

Dayımın boynuna sarıldığımda güldü. Annem de gülüyordu. Bir süre daha burda olacakmış. Nasıl mutluyum nasıl.

"Sen yeter ki mutlu ol. İşler beklesin varsın."

Yanağından öpüp ayrıldım dayımdan. "Belli mi olur burda sana kısmet buluruz, hiç gitmezsin." deyip gülerek anneme döndüm. Annemin dikkatini çekti. Dayım homurdanırken birden kucağına aldı beni.

"Bir yerlerinizi sakatlayacaksınız." dedi annem telaşla. Dayım beni mutfaktan çıkartırken anneme bir şeyler söylüyordu. Gülmemek için kendimi zor tuttum.

"Abla ben evlenmeyeceğim. Kız mız bulma bana."

Dayım beni salona getirdiğinde sakince yere bıraktı. Yanağımdan makas aldığında koltukta oturan babama küçük bir bakış atıp dayıma döndüm. Babamın sesi geldi kulağıma.

"Senin mürüvvetini görelim. Rumeysa'ya da örnek olursun."

Sahte kızgınlıkla göz kapaklarımı düşürdüm ve babama bakmaya başladım. Dayım sırıtıyordu.

"Gel yeni tıraş oldum. Bu fırsatı kaçırma." dedi babam. Eliyle yanına çağrıyordu beni. Küçük adımlarla yanına yaklaştım babamın. Benim gönlümü almak istiyordu ama ben onun yeni tıraş olmuş yanaklarını öperek gönlünü almış oluyordum. Burda bir terslik var.

Umursamıyormuş gibi yaparak babamın yanına oturuverdim. Ağır çekim. Beni kolları arasına alıp yanağımdan öptü sulu sulu. "Sulu sulu öpme, baba!" diye uyarsam da umrunda değildi. Babam hevesli hevesli yanağını uzattı. Yanaklarından öptüm sırasıyla.

"Enişte, ablama söyle bana kız bulmasın. Ben böyle rahatım." deyip babamın yanına oturdu dayım. Babam mutfağa doğru seslendi.

"Ayşe, Yağız evlenmek istemiyor."

Annem salonun kapısında göründü birden. Elinde kepçe var. "Ne diyorsunuz siz? Evlenmezse evlenmesin. Kızıma kısmet buldum zaten ben. Kızım evlenir." dediğinde kalakaldım.

"Ne kısmeti?" dedi dayım ciddiyetle. Zorlukla dudaklarımı araladım.

"Ne kısmeti anne? Sen demiyor muydun, bir kızım var hemen evlendirmem diye." dedim haklı sebepleri sıralayarak. Annem derin nefes alıp verdi.

"Yabancı değil ki kızım. Arkadaşların var ya ikizler. Onların abisi çok efendi. Muhammet Abi diyorsun ama bu işler nasip işi. Olmaz mı? Damadım olsun isterim valla."

Ne tepki vereceğimi şaşırırken kaçmayı seçtim. Duygularım arasında sıkışıp kaldım. Sık nefesler alarak salondan çıktım. Salondaki konuşmaları anlamıyorum bile.

Odama geçtiğimde yatağıma oturdum. Her şey birbirine girdi. Bir taraftan kendi duygularım, diğer taraftan Muhammet Çağlar ve annem. Ne düşüneceğimi bilmiyorum.

Kapının tıklatılmasıyla başımı kaldırdım. Kapı aralandı ve dayım başını içeriye doğru uzattı. "Girebilir miyim?" dediğinde başımı salladım. İçeriye geçip kapıyı kapattı. Yanıma oturduğunda gözlerimi kucağımdaki ellerime çevirdim.

"Dayı ben ne düşüneceğimi bilmiyorum. Dün onunla buluştum. Benimle bir konu hakkında konuşmak istediğini söyledi. Fikir ve düşüncelerime saygı duyar. Gittim. Başta anlamadım ne olduğunu. Sonra evliliğe niyet ettiğini ve... Ve benimle evlenmek istediğini söyledi. Beni hep kardeşi olarak görüyordu. Ben... Ben de abi diyordum onun için. Ben onun samimiyetine güveniyorum ama bu olanlar bana çok ağır geliyor. Onu seviyorum, dayı." deyip yanıma döndüm. Çatık kaşlarıyla ciddiyetle bana döndü. Devam ettim. Burnum sızlıyordu. "Beni sevmesini beklerken bu yaşadıklarım... Kabullenemedim daha. Sanki rüya gibi. Bilmiyorum."

Beklentili hâlde dayımın gözlerine baktım. Dayım bana bir yol gösterir. İçinde bulunduğum karmaşadan uzaklaştırır beni. Onun yanında rahat oluyorum. O benim sırdaşım. Başta Muhammet Çağlar'ı söylemeye cesaret edemesem de şimdi içimdekileri söylemek beni rahatlattı.

"Şimdi bir karar vermek için acele etme. Zamana bırak."

"Menese de öyle dedi." deyip önüme döndüm. Derin nefes aldım.

"Menese kim?"

Dayıma döndüm tekrar. "Kız kardeşleri ikizler var ya. İkizlerden biri. Mucize var bir de." dediğimde umursamazca önüne döndü.

"Sen neden Muhammet Çağlar'ı sevmiyorsun? Sanki bir kötülüğünü görmüş gibi davranıyorsun."

"Gıcık kaptım. Sebep yok." deyip kestirip attı. Moralim bozuluyor. Dayıma bakmayı sürdürdüğümde başını bana çevirdi. Devam eden sözleri üzerine gülesim gelse de gülemedim. Çok sinirli duruyor. Çok ayıp.

"Senden iyisini nah bulur."

❄️

Bölüm nasıldı?
Düşünceleriniz?

Bölümün kısalığından bence yakınmamalısınız. Art arda bölüm geliyor.

Siz Rumeysa'nın yerinde olsanız ne yapardınız? Merak ediyorum. Rumeysa'yı yazarken benim bile kafam karıştı. Gerisini siz düşünün jxjxjs

Muhammet Çağlar'ı görmedik bu bölümde. Yeni bölümde görürüz inşallah ❄️

Kendinize iyi bakın. En güzele emanetsiniz❄️

Beklemek.