"Muhammet abi..."
Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum.
"Bana d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Muhammet Çağlar YURTOĞLU
"Ben senin kocanım."
Güzel gözleri şaşkınlıkla aralandı. Elini bırakmadım. Birlikte yaşadığımız o güzel anları hatırlamasını umut ederek gözlerinin içine bakıyordum. Yutkunuşunu duydum sonra. Gözlerini kaçırdı. Elini benden çekmek istiyordu.
"Ben utanıyorum. Bırak."
Eli acımasın diye serbest bıraktım elimi. Kendini geri çekti utana sıkıla. Yüzüme bakmıyordu. Ben darmaduman oldum. Karım beni hatırlamıyor. Kocasını bilmiyor.
Parmağımdaki alyansı çıkartıp ona uzattım.
"Bak... İsimlerimiz yazılı. Yanında tarih de var."
İşaret ve baş parmağı ile elime değmeden aldı alyansı. İçine baktığında gözlerini kısıyordu. Heyecanlıydı. Dudaklarında gülümseme belirdiğinde mutlu oldum. Sonra normal hâline dönüp alyansı uzattı. Elinden alırken parmaklarım sardı parmaklarını. Huzursuzca elini çekti benden. Canım yanıyor. Yüzüme bakmıyor.
"Ben utanıyorum. Beni yalnız bırakır mısın?"
"Hayır."
Birden dökülüverdi dudaklarımdan. Yanında kalmayı çok istiyorum.
Başını kaldırıp şaşkın gözlerle baktı bana. O an kollarımı sardım bedenine. Alnımı alnına yasladım. Terliyordu. Benim heyecanım bitmek bilmiyordu.
"Utanacak hiçbir şey yok. Rahat bırak kendini. Biz evliyiz. Allah rızası için güzel bir yuva kurduk. Bunları düşün sadece. Lütfen uzaklaşma benden."
Elimi yanağına getirdiğimde gözlerimi araladım. Gözleri kapalı duruyordu. Bedenini biraz daha kendime yaklaştırdım. Eli boynuma uzanırken gözlerini araladı. Göz göze geldik. Gülüşüne takılı kaldım.
"Ben inanamıyorum." dedi kızarmış yanaklarıyla. Bana sarılmak istiyordu ama çekiniyordu. Boynumda kalan elini sardım enseme doğru. Yutkunuşunu duydum. "Çok utanıyorum."
Bana alışsın istiyorum. Öpmek için yanağına uzandığımda kolunu sıklaştırdı. Tam öpecekken kapının tıklatılmasıyla elini çekti hemen benden. Allah'tan sabır diliyorum içimden.
Gözlerini kaçırıp geri çekti kendini. Başımı kapıya doğru çevirdim. Kapı aralandığında gördüğüm kişiyle kaşlarımı çattım. Yağız gelmiş.
"Dayı! Sen ne zaman geldin?!" dedi Rumeysa heyecanla. Yağız gülümsedi. Gözlerini bana çevirdiğinde ters ters baktım yüzüne. Bir şey anlamadı. Rumeysa için koltuğa geçtim.
Sarıldılar. Duygusal oldu, Rumeysa. Uzun uzun sarıldı dayısına. Yağız'ın burda olduğuna sevinmeye başladım. Rumeysa gülüyor.
Boğazıma oturan yumru geçmek bilmiyor. Onlarla birlikte gülümsüyorum ama. Karım mutlu ve yaşıyor ya şükrediyorum.
