"Muhammet abi..."
Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum.
"Bana d...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Muhammet Çağlar YURTOĞLU
"Özledim..."
Parıldayan gözlerini kaçırdı. Gülümsedim. Yerinde kıpırdanıp gözlerini ekrana çevirdi.
"Ben de özledim." dedi utanarak. Eli başındaki yazmasına giderken gözlerini ayırdı benden. "Az kaldı." dediğinde huzursuzca yazmasını düzeltir gibi yaptı. Gözlerimi kaçırdım. Onu görünce takılıp kalıyorum.
"Az kaldı." dedim onu onaylanarak. Yumuşak ve heyecanlı gelen sesiyle başımı çevirdim.
"Çağlar, burdan rende aldım. Dur gösteriyim. Rengi çok tatlı." deyip oturduğu yerden kalktı. Heyecanlı hâli hoşuma giderken güldüm. Çok beklemeden geldi. Telefonunu düzeltti önce.
"Çeyiz alışverişi yapmaya başladın demek..."
"Öyle oldu." deyip güldü tatlı tatlı. Siyah poşetin içinden kenarları sarı renkte çok amaçlı rende çıkardı. Dikkatle gösterdi iki tur.
"Nasıl? Beğendin mi?"
"Güzelmiş." dedim gülümseyerek. "Tatlı."
"Beğenmene sevindim. Çünkü en çok senin işine yarayacak." dedi bilmiş tavır takınarak. Duraksadım. Ne olduğunu anlamazken devam etti.
"Ben rende yapmayı sevmiyorum. Bana yardım edersin diye düşündüm. Edersin değil mi?"
Kendime engel olamayıp kahkaha attım. Hiç bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum. Gözümden gelen yaşı silip ekrana döndüm. Hafif çattığı kaşlarıyla bana bakıyordu. Boğazımı temizledim.
"Ederim ederim-"
"Göreceğiz." dedi ciddiyetle. Rendeyi poşetin içine koyup tekrar bana döndü. Bana soğuk yaparken bile heyecanlanıyorum.
Ciddi hâli şaşkınlığa dönüşürken gülüşüm sırıtışa döndü. Yanakları kıpkırmızı olurken elleriyle yüzünü kapattı hemen. Kendine gel Muhammet Çağlar.
"Rumeysa-"
"Otonmoyorson do."
Ne?
Ellerini yüzünden çekip soluk verdi. "Bir anda ağzımdan çıkıverdi. Hem Çağlar sen hiç utanmıyorsun." deyip yüzünü astı. Doğru söylüyor. Ne oldu bana? Hep böyle miydim ben? Tövbe.
"Niye utanıyım?" dedim kendimi sorgularken. "Anneme anne demen kadar normal bir şey yok."
"Sen orda mısın? Ondan mı bahsediyorum ben?"
Yüzünü düşürmesi moralimi bozuyor.
"Neyden bahsediyoruz? Ne kaçırdım ben?"
"Sözlendiğimizden beri yan yanayken hiç utandığını görmedim. Bir de keyif alıyorsun benim utanmamdan. Sırıtıp duruyorsun."
Şaşkınlığım arasından konuştum.
"Öyle mi yapıyorum? Öyle değildir-"
"Yalan mı söylüyorum ben Çağlar?" dedi biraz yüksek çıkan sesiyle. Sık nefeslerini dinledim bir süre. Sessiz kaldım.
"Hayır söylemiyorsun." diyerek sessizliği bozdum sonra. Gözlerini bana çevirdi. "Ben utangaç hâlini seviyorum. Ayrıyetten sırıtkan nasıl gözüküyorum merak ettim. Aynada bakacağım kendime."
Yerimden kalkmak için hareketlenirken gülüşünü duydum. "Çağlar... Gitme... Ne yapıyorsun Allah aşkına?" dediğinde keyifli geliyordu sesi. Elimi görüntülü konuşma için sabitlediğim telefonun ekranına doğru salladım. Sırıtıyorum.
"Geliyorum hemen."
"Bekliyorum."
Aynanın önüne geçtiğimde saçlarımın bozulduğunu fark ettim. Saçlarımı düzeltirken aynada sırıtışıma bakıyordum. Karizmatik durduğumu düşünürken karizmayı çizdirmişiz.
Saçlarımı düzelttikten sonra yerime geçtim. Elini yanağından çekip yerinde dikleşti. Beklentili bakışlarını fark ettiğimde dudaklarımı araladım.
"Karizmayı çizdirmişiz. Söylemiyorsun da. Sırıtırken yakışıklı gözüktüğümü sanıyordum."
"Öyle değilmiş misin?" dedi şaşkınlığı arasından gülerek. İç çektim sıkıntılı hâlde. Sırıtma Muhammet Çağlar. Karizma çizilece-
"Değilmişim." dediğimde sırıttım. Karizma gitti.
"Allah seni." deyip ağzını kapattı. Sessiz sessiz gülüyordu. Yüzümü astım. Zor oldu ama başardım.
"Ya Çağlar asma yüzünü." dedi sevimli hâliyle. Gözlerimi kıstım. Derin nefes alıp verdikten sonra benim gibi gözlerini kıstı.
"Sırıtsana." dedi öğretmen edasında. Parmağını salladı sonra. "Sırıt bakayım."
Kahkaha attım. Gülüşüm sırıtışa dönerken gözlerimi ona çevirdim. Yüzündeki gülümseme eşliğinde bana bakıyordu. Ne güzelsin sen.
Rumeysa...
Kapı tıklama sesiyle başını çevirdi. "Bir saniye dayı!" dediğinde kapının ardındaki kişiyi anladım. Ekrana döndü.
"Benim kapatmam lazım, Çağlar. Sonra görüşürüz inşallah. En güzele emanetsin."
