"Muhammet abi..."
Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum.
"Bana d...
"Ailemiz mutlu ya, yorgunluk hissetmiyorum Mehmet Selim'im." dediğinde elimi yanağına getirdim. Güzel gözlerini gözlerime dikti. Yanağını okşayıp öptüm gülüşünden. Yavaşça ayrıldığımda gözlerimi araladım. Gözleri parlıyordu. İç çektim.
"İyi ki benimlesin. Sevdiceğim..."
"İyi ki benimlesin." dedi dudaklarında beliren gülümseme ile. "Bana nasip olduğun için şükrediyorum."
Kalp atışlarım hızlandı. Yanağına dokunduğum elimi güzel kokulu saçlarına daldırdım tutkuyla. Kolunu sıklaştırdı. Yüz yüze bakıyorduk. Yüzünün her zerresine dokundurdum bakışlarımı. Aşkla bakan gözlerine tutundum. Yaklaşıp beni öptüğünde duyduğum sesle birbirimizden ayrılmak zorunda kaldık. Bir şey kırıldı.
"Ne oldu?" dedi karım telaşla. Yerimde doğrulup başını yastığa getirdim. Yerinden kalkmak istese de engel oldum.
"Ben bakarım, karıcığım. Çıkma yataktan."
Yataktan inip koltuğun üzerindeki tişörtü geçirdim üstüme. Karıma küçük bir bakış atıp odadan çıktım. Üst katta hareketlilik yoktu ve karanlıktı. Merdivenlerden aşağıya indim. Mutfağın ışığı yanıyor. Mutfağa doğru ilerlerken kapı aralandı. Annem çıktı mutfaktan. Kızgın duruyordu. Beni görünce yüzü normal hâl alırken yanına yaklaştım.
"Ne oldu anne? Bir yerine bir şey olmadı değil mi?"
