"Muhammet abi..."
Arkamı döndüğümde kız kardeşlerimin can dostu Rumeysa'yı gördüm. Gözlerini kaçırıp tekrar bana baktığında sesini duydum. Rahatsız olma düşüncesiyle boynumda asılı duran fotoğraf makinesinde şehadet parmağımı gezdiriyordum.
"Bana d...
Okurlarıma ithaf etmeyeli oldu baya. Özlemişim. Artık devam ederim :))
Bölüme geçelim. İyi okumalar 🥳
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Temsili ben xjns (yorgunum) İş güç jdjks
Menese YURTOĞLU
"Bugün abimgile gideceğiz. Siz de geleceksiniz değil mi?"
"Geliriz. Bebeğin ismini öğreneceğiz ya ablam çok heyecanlı." deyip güldü Yağız. Gülümsedim bu hâline.
"Çok heyecanlıyım ya. Ne isim düşündüler acaba?"
"Akşam öğreneceğiz artık. Sen nasılsın, iyi misin? İşle ilgili bir sorun yok değil mi? Düşünceli duruyorsun."
"Yok." dedim sebepsizce duygulanarak. Yağız beni anlıyordu. "Sadece bizi düşünüyorum." diye devam ettim utanarak. Gözlerine hüzün çöktü. Onun da benim gibi düşünüp üzüldüğünü biliyorum. Ne olacağız biz?
"Hayır, Menese." diyerek sözümü kesti. Gözlerini gözlerime çevirdi. "Benim söylemem daha doğru olur."
"Söyle o zaman." deyip kaşlarımı çattım. Başını salladı. İçten içe üzüldüm bu hâline. O da istiyor ama abim ve babamdan çekiniyor. Yine de söylemesi lazım. Niyetini ciddiyetle söyledikten sonra evlilik yoluna girmeliyiz.
Başımı dalgınca çevirdiğimde bu tarafa doğru gelen arabayla duraksadım. Abi?
"Menese ben seni seviyorum-"
"Abim geliyor." deyip önüme döndüm hızla. Az önce baktığım yöne döndü hemen. Abim yaklaşıyor.
"Haberleşiriz."
Mahcup bakışlarıyla bana bakarak uzaklaştı yanımdan. Ben de eve doğru ilerledim koşarak. Dış kapıdan bahçeye geçtiğimde nefes nefese yola çevirdim bakışlarımı. Abim geçti yoldan. Bizi fark etmemiştir umarım.
Gözlerim karşıdaki eve gitti. Of Yağız! Umarım söyleyebilirsin. Yoksa işimiz çok zor.
