Mafya

26.

bulutun dediğiyle şoka uğradım.
ikizim mi..
bulut ne diyordu?ne ikizi ne kardeşi
bilincli yerindr değildi karıştırıyordu eminim

"demir lütfen bak buluta zarar verme Allah aşkına anlatıcam sana herşeyi gördüğün gibi değil bi dinle bi sakinleş lütfen demir lütfen"

"neyi anlatacaksın lan!neyi?!"

kolumu sıkıyordu o kadar sinirliydi ki..
karşımda ilk tanıştığım demirden de beter biri vardı.

"bak bulut şuan iyi değil bırak onu zarar verme konu-şalım tamami bak yemin ederim anlatıcam demir.."

demir bi anda kolumu bırakıp arkasını döndü elini saflarına daldırıp saçlarını çekti..

buluta yardım etmek onun yanına yaklaşmak istiyordum
ama demir buna daha çok sinirlenecekti eminim

"lütfen demir lütfen"

"bana bak efra BANA BAK ŞEREFSİZİM EĞER SENİN BU BULUTA BİR DAMLA YAKINLIK SAMİMİYET BİR KONUŞMA GÖREYİM DUYUYAYIM YEMİN OLSUN İKİNİZİ DE MAHFEDERİM."

demirin söylediği şeyler kalbime saplandı..
bi anda daha fazla hıçkırarak ağladım
elim ayağım titriyordu

"ta-mam tamam ne isterden ne diyorsan o dediğin olsun yeterki bulutu sal.."

"efra bana şunun için yalvarma!!"

"TAMAM tamam yalvarmıyorum"

demir bi anda sinirle geldiği yoldan geri gitti
o kadar korkuyorum ki
bedenim şu anı taşıyamıyor her an yere yığılıp bayılacakmışım gibi
demir gözden kaybolunca nereye gittigini bile düşünmeden Bulut'un yanına diz çöktüm

"bulut.. demiştim sana işte demiştim şu haline bak.."

titreyen elimi yüzüne bile vuramıyordum kanlar içindeydi..

"bulut iyi misin bulut??.."

bulut hafifçe öksürdü o öksürünca ağzındaki kanlar üzerime sıçradı

"bulut seni alacak birileri falan yokmu demir gelmeden gidemez misin"

bulut cevap vermiyordu veremiyordu..
konuşacak hali bile kalmamıştı
demir onu yerle bir etmişti
ama Allah'a çok şükür çok şükür silahı yanında yoktu yoksa onu hiç bir güç durduramazdı
tam biraz durudu derken  daha beteri yaşanıyor her defasında.

elim bulutun yüzündeyken kafamı çevirdim demir geliyordu!
kafası yerdeydi
hemen ayağa kalkıp uzaklaştım
kafasını kaldırıp siyaha Bürünmüş karanlık gözleriyle baktı.

korkuyordum..

yanıma geldi telefonu almıştı
yüzüme bile bakmadı buluta tiksinerek bakıyordu.

birini aradı onu izlemeye başladım bakışlarım bir bulut bir demir arasında mekik dokuyordu

-alo camil ikinci eve gel çabuk!

demir sinirine hakim olamıyordu

telefonu kapatıp cebine attı bulutun yanina yaklaşıp karın boşluğu tekme attı..
bulutun acıyla inlemesi..

"DEMİİR YAPMA DUR!"

sinirle bana döndü

"sen kes sessini!"

"demir neden böyle yapıyorsun NEDEN dinlemeden etmeden neden kendi katında hakim kesiliyorsun.."

"hâkim kesiliyorum Öylemi EFRA HANIM!"

"demir bak şuan sırası değil tamamı."

"ne Zaman sırası?gece altıma yatıp sabah bulutun kolarınd-

demire yaklaşıp suratına Tokat attım

yaptığım şeyle gözlerim irice açılıp geriye çıktım

demirin gözleri kapalı yüzü yana dönmüştü

ben bittim...

ama söylediği şey çok ağırdı..ona tam kendimi birakiyorken.. düşündükleri iğrençti.

"sen beni hak etmiyorsun."

demir yüzüme bakıp elini sakalarına atıp çenesini sıktı ve konuşmaya başladı.

"bu saaten sonra kim kimi hak etmiyor göreceğiz efra."

kurduğu cümleye ayrı bir şok şuan sakinliğini ayrı bir şok yaşadım
gerçekten bu muydu?bana o kadar şey yaptı ona dokunamadım bile
dayanamayıp ona tokat attım ve verdiği tepki bu muydu

bilseydim daha önce atardım.

birbimize ruhsuzca bakarken bir araba evin önünde hızla durdu içinden çıkan üç iri yapılı adam hızlıca demirin yanına geldiler demir gözlerini benden ayırıp adamlara baktı.

"kaldırın şu iti"

"abi eve mı bırakalım hastahaneye m"

"evinin kapısının önüne atın"

"Hayır! hayır demir bu halde nasıl eve bıraksınlar görmüyor musun ne hale getirdin.."

"karışma efra."

"yeter artık!YETER ya o bulutu hastaneye götürmelerini emredersin yada bulduğum her fırsatta senden kaçarım demir."

-kaç.

"kaçayım?"

gözlerime sadece bakıyordu neyi vardı?
yoksa vazmı geçmişti benden gitmeme izin verir miydi belkide o beni bırakacaktı..
herşey bu kadar basit miydi onca çektiğim acı cektirdiğim acı bu muydu.

kafasıyla adamlara işaret verdi.
onu bu halde kapının önüne atacaktı
üstelik o kardeşi..
ben kardeşimin kılına zarar gelmesin diye ne hallere düştüm..
demire inanamiyorum.

adamlae arkamızda yerde yatan buludu vahşice kaldırdilar

"YAVAŞ OLUN"

"EFRA BİR DAHA O SESİNİ DUYARSAM DİLİNİ KESERİM."

"ne bu haller demir??NE SENİN İÇİN BU MU BU KADAR BASİT Mİ HERŞEY.

cevap bile vermedi.
adamlar bulutu arabaya bindirip hızlıca gitiler
demirin yüzüne bakmadan ağlayarak eve girdim.