Mafya

46.

Akşam olmuştu salonda sabırsızca demirin gelmesini bekliyordum.
Bu evde geçirdiğim saatler o kadar sıkıcı bir hal almıştı ki artık bunalmış demirin bı an önce eve ulaşmasını istiyordum.

Merak da ediyordum onu yaşadığı olay tazeyken ve yeraltın'da onu istemeyen düşmanlarıyla doluydu ve onun yoluna çıkıyorlardı.
Belki bu sefer daha beterini yaparlar diye kafamda senaryo kurmadan edemiyordum.

Demirden ürküp korktukları belliydi zaten yer altında daha çocukken büyük Mafya olmayı başarmış herkesin gözününü korkutan karanlık bir adam olmuştu.
Herkese zerre acıması olmayan biriydi.
Heybetli bakışları yetiyordu aslında.
O gerçekten korkutucu biriydi tehlikeyi adından sezmek mümkündü.
Onu görünce ürkmeyecek bir insan olduğunu sanmıyorum ben.
O kendini her şekilde koruyup
ona ters yapanların hayatını zindan edecek biriydi.
Bu yüzden karşısına çıkıp bu cesareti göstermek olağanüstü bir şeydi ve bunu yapan birilerinden ise en az demirden korktukları kadar korkmalılardı
Çünkü demiri tuzağa düşürüp bir ton adamla saldıran kişilerden her şey beklenirdi bu yüzden korkuma engel olamıyordum.

Demire yeni kendimi teslim etmiş iken ona birşey olmasına katlanamazdım.
Çektiğim acı biraz da olsa yerini mutluluğa bırakmalıydı.
Demirin bu saatten sonra bana yaşatacağı tek şey mutluluk sevinç duygusu olmalıydı.

Fakat onun demir olduğunu unutamazdım.
beklentilerimi yüksekte tutmak sanırım sadece beni üzecekti.
Bu yüzden geçmişi unutmayıp demirin alışık olduğum halinden uzaklaşmıyordum.
Çünkü her ne olursa olsun demire güvenemezdim.
Yaşadığım şeyleri yok sayamazdım
Ben sadece yaşadığım acıların üzerine ince bir çarşaf örtmeyi başara bilmiştim.
Sadece üşüyordum çok ince bir çarşaf vardı.
Bu yüzden her an kırılıp incinmekten ürkek bir ceylan gibi korkuyordum.

Demirin önüne atılmış ürkek bir ceylan'dan farkım yoktu.
Nede olsa Onun kuklasıydım bı o yana bi bu yana savrulup durdum.
Sakinleşip durulmak gerçekten beni gurursuz mu yapıyordu.

Demiri affetmiş onunla yaşadığım keskin acıları bir kenara bırakmıştım bırakmasına da kafamdaki düşünceler dur durak bilmez karmaşadan ibaret zehir gibi düşüncelerdi.

Kendimi gurursuz hissetmem bir yana yaptığım şeyden utanç duyuyor yüzümün kuzarmsına sebep olurken kalbimin acımasına neden olan hayatıma giren
Korkunç demir Savaş'a teslim olmuştum.
Aslında onun kuklası olmayı hiç bir zaman kabul etmeyip itiraz etmişken aslında ben şimdi onun kuklası olmuştum teslimiyetim açıkça ortadaydı tek umudum Heybetinin altında ezilmemekti.

İşte bunun gibi binbir düşüncelere maruz kalıyordum.
Sonra demirin bana verdiği sözler şefkatle öpmesi
o gece yaşanan şehvet
bedenimi ona teslim ettiğim gerçeği
Gülümsemesi sevmesi okşaması
Güçlü kollarının arasında olmayı seviyordum işte bu yüzden aşık olduğum adam demir için zehir de olds yutup susuyordum
Elimden geldikçe zihnimdeki bulanık düşünceleri uzaklaştırıp demirin varlığıyla demiri bastırıyordum.
Acınası ama gerçek.

Koltukta yoğun düşüncelere dalmış zihnime soğuk su çarpıp bı anda ayağa kalktım.

Merdivenlerden yukarı çıkıp doğruca yatak odama gittip yatağımın altındaki bordo geceliği çıkardım.
İnce askılı ipek kumaş kısa bir gecelikti demirin aldıkları arasında en masum olanıydı geri kalanları demirin arsız düşüncelerinin kanıtıydı.

Giyinme odasında pijamalarım daha rahat uygun geceliklerim vardı fakat
Demiri hoşnut etmek istiyordum.
Ona karşı fazla umutsuzluğa kapılıp zihnimin esiri olmuştum bugün
Kendimi sebepsizce suçlu hissediyordum.
Demire güvenmemek beni kötü hissettiriyordu.
Bu yüzden her şeyi bir kenara bırakarak kafamdaki düşünceleri demirin baskın varlığıyla uzaklaştırmak istiyordum.