Mafya

39.

"abla yardım et"

elim kapidayken Leyla'ya cevap bile veremiyordum şoka uğramıştım.. Sanki dünya durmuşdu görüntüler vardı sadece boğazım düğümlenmiş kalbime ince bir sızı inmişti

demire ne olmuştu böyle yüzü ağzı kan içindeydi...
nefes nefese kalmış bedenini Leyla'ya yaslamştı ben kapıda onlara bakarken Leyla'nın sessi tekrar dürtü kulaklarımı

"ablaa yardım etsene"

bi anda sirkelenip kendime geldim
yerimde kıpırdanım zar zor ayakta duran demirin bir kolunu da ben omzuma attım Leyla içeri girdirdik

"d-emir..ne oldu sana"demiri taşırken yutkunarak konuştum hissetiğim acı tarif edilemezdi.
hiç demir için bu kadar acı çekeceğimi tahmin etmezdim canımı yakan adamın canı yanınca kalbimin beter olacağını bilemezdim..

"odama götürelim leyle"dedim koridorda ağlamaklı çıkan sesimle

demirin bilinci kapanmak üzereydi
bunu ona kim yapmıştı?
kim onun canına kıymaya çalışmıştı?

odama zar zor girmiştik demirin iri uzun bedenini Leyla ile yatağa yatırmayı başara bilmiştik yatağın yanından uzanıp demirin kana bulanmış yüzüne ellerimi yerleştirdim

"demir.."

ağzımdan çıkan sessiyle demirin ağzından ufak initli çıktı gözleri kapalıydı
gözlerimden süzülen yaş demirin kanlı boynuna düşünce elimi çekip derin bir nefes aldım yatağın öbür tarafında duran Leyla'ya döndüm

"ne oldu leyla ne oldu!demire ne oldu kim yaptı bunu?biz ne yapacağız şimdi?haline bak."

dedim gözlerimden akan yaşların göz kıyıma gelmesiyle ellerimle sildim

Leyla korku dolu gözleriyle konuştu

"abl-a birşey yapmamız gerek ya demire birşey olursa?"

kafamı tavana çevrip derin bir nefes alıp demire doğru döndüm

"adamlarını aramalıyız"dedim yatağa oturup demirin yüzüne bakarken tekrar seslendim bir umut sessini duymak için"demir..beni duya biliyor musun?"

beni duyuyordu Sanki ama gözlerini açmıyordu "demir lütfen.. aç gözlerini" konuştukça nefesim daralıyordu göğüs kafesime oturan öküzle derin derin nefes alıp titreyen elimle demirin ön cebine uzandı elim telefonu arıyordum yoktu
arka cebine de bakmıştım ama yoktu!

"Leyla nasıl geldiniz siz buraya demirin arabası nerde?telefonunu bulmamız gerek"

yataktan kalkıp Leyla'nın yanına gittim telaşla

"abla arabası burda degil..ben taksiyle getirdim arabaya kullanmayı bilmiyorum biliyorsun"

Leyla da ağlamaya başlamıştı sinirle ellerimi saçlara geçirdim

"Leyla hastahaneye götürelim demire bir şey oluyor! haline bak ona birşey olursa.."

tam herşey düzlemiş demiri kazanmışken onu kaybetmenin acısına katlanamazdım..

yatağın kenarında duran telefonumu alip bugün bana mesaj atan kişinin engelleni kaldırdım ve aradım ama açmadı.
beliki beni tanıyan biriydi..belki yardım edebilirdi belki bulutu o..

ama açmadı üst üste aradım ama açmadı

"leyla ne yapacağız hastaneye götürmekten başka şansımız yok"

"bilmiyorum abla ya başımıza bir iş gelirse ne diyeceğiz ne anlayacağız demir ya aranıyorsa hakında birşey bilmiyoruz abla.. başına iş açabiliriz."