No Limits

κεφάλαιο 9

Είμαι ξαπλωμένη πάνω στο γκρι, ξύλινο, κρεβάτι μου, το δωμάτιο μου σε αντίθεση με της Μια είναι πιο απλό με λευκές, μαύρες και χρυσές αποχρώσεις, ενώ έχω άπλετη θέα προς τον ποταμό. Διαβάζω μια τελευταία φορά το προγαμιαίο συμβόλαιο του Άλεξ, ήδη μου το έχει διορθώσει τρις φορές δεν αντέχω άλλο. Είναι τόσο μανιακός με τον έλεγχο που άλλαζε ακόμη και το "και" μέσα στις προτάσεις. 

Τις τελευταίες εβδομάδες είχα βάλει τα δυνατά μου για να ολοκληρώσω το συμβόλαιο, θα επιστρέψω αύριο στο Πόρτλαντ για την Ημέρα των Ευχαριστιών και θα του το παραδώσω έτοιμο για να το υπογράψουν. Δυστυχώς για κακή μου τύχη, όπως με ενημέρωσε ο πατέρας μου, θα πρέπει να παραβρίσκομαι και εγώ μιας και είμαι αυτή που το έφτιαξε, αν και θα υπογράψει ο πατέρας μου αφού ακόμη δεν έχω το πτυχίο στα χέρια μου. 

Το μόνο ευχάριστο είναι πως θα ξεμπερδέψω επιτέλους μαζί του και δεν θα τον ξανά δω, τουλάχιστον μέχρι τις γιορτές και το Χριστουγεννιάτικο χορό τους. Όσο θυμάμαι την μητέρα μου χθες όταν με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πόσο υπέροχο ήταν το νυφικό της Βίβιαν και πόσο της πήγαινε. Επί ένα τέταρτο ήμουν αναγκασμένη να την ακούω να μιλάει για αυτήν, λες και κάνει κάποιο κατόρθωμα, στο κάτω - κάτω παντρεύεται από συμφέρον επειδή την ανάγκασε ο πατέρας της. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι στην θέση της, αλλά θα ήθελες, φωνάζει το μυαλό μου το οποίο και αγνοώ - όπως ακριβώς σκοπεύω να κάνω και με τον Άλεξ. Θα κάνω σαν να μην υπάρχει - μπορώ να το κάνω, θα τα καταφέρω, πόσο δύσκολο είναι να τον αγνοώ. Αυτός το έκανε μαζί μου τόσα χρόνια με τεράστια επιτυχία, γιατί όχι και εγώ μαζί του. 

<<Νάντια τρέξε βγήκαν>> φωνάζει η Μια μέσα από το σαλόνι και πετάγομαι όρθια τρέχοντας ξυπόλητη. Βλέπω την φίλη μου να κοιτάζει τον υπολογιστή της, και κάθομαι δίπλα της. Κοιτάζω την οθόνη και διαβάζουμε τα ονόματα των επιτυχόντων. Εντοπίζω πρώτα το όνομα της φίλη μου και έπειτα από λίγο το δικό μου. <<ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ>> η Μια σηκώνεται όρθια και χοροπηδάει ενώ την ακολουθώ και την αγκαλιάζω σφιχτά <<Τα καταφέραμε>> λέω χαρούμενη, και νοιώθω υπέροχα. Επιτέλους το όνειρο μου εκπληρώνεται σε λίγες μέρες θα πάρω το πτυχίο μου. Ακούμε τον ήχο από τα email μας να χτυπάνε ειδοποιώντας μας προφανώς για τις επιτυχίες μας, καθώς και όσα θα χρειαστούμε στην τελετή αποφοίτησης. Πιάνω το κινητό μου για να καλέσω τους γονείς μου και να τους ανακοινώσω την επιτυχία μου.   

    *****************************************************

<<Νάντια>> μπαίνω μέσα στην μεγάλη τραπεζαρία και αγκαλιάζω τον παππού Όλιβερ από την πλευρά του πατέρα μου.<<Παππού>> τον αγαπάω περισσότερο απ' όλους, ίσως φταίει που πάντα έπαιρνε το μέρος μου, θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και πηγαίναμε βόλτες μαζί, <<Νάντια>> η φωνή της γυναίκας του Βαλέρια ακούγετε πίσω μου και γυρίζω προς το μέρος της. Μια γυναίκα ψιλή με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια σχεδόν ολόιδια με τον πατέρα μου. <<Γιαγιά>> αφήνω τον παππού μου και προχωράω προς το μέρος της. Η Βαλέρια Κρούζ είναι μια γυναίκα η οποία δεν περνάει απαρατήρητη όταν βρίσκετε μέσα σε ένα δωμάτιο, ακόμα και στα εβδομήντα πέντε της τραβάει τα βλέμματα όλων. Κάθε χρόνο περνάμε την Ημέρα των Ευχαριστιών μαζί τους, αλλά και με τους γονείς της μητέρας μου, οι οποίοι όμως δεν μπόρεσαν να έρθουν καθώς έπρεπε να παραβρεθούν σε μια εκδήλωση στο Σιάτλ εκεί όπου διαμένουν.