No Limits

κεφάλαιο 43

Τεντώνομαι και ανοίγω απαλά τα μάτια μου, για να δω τον Άλεξ να κάθετε απέναντι μου. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με αυτόν, να με κοιτάζει καθισμένος στον καναπέ δίπλα από το τζάκι, δεν έχω ιδέα τι ώρα είναι και δεν θυμάμαι τίποτα αφότου ο Νίκ έφυγε από την αποθήκη μαζί με εμένα και την Μία. 

<<Άλεξ>> ανασηκώνομαι και έρχεται δίπλα μου, <<Τι έγινε;>> ρωτάω και καθαρίζω την φωνή μου, αναστενάζει και παραμερίζει μια τούφα από τα μαλλιά μου, <<Λιποθύμησες, καθώς ερχόσασταν σπίτι>> απαντάει και προσπαθεί να κρατήσει την φωνή του ήρεμη, όμως εγώ μπορώ να διακρίνω την πάλη στα μάτια του. Είναι έξαλλος μαζί μου.... <<Συγνώμη... αλλά...>>.

<<Ποτέ δεν ακούς ότι σου λέω και κάνεις πάντα του κεφαλιού σου Νάντια>> χαμηλώνω το βλέμμα μου και ακουμπάω απαλά την κοιλιά μου, <<Το μωρό;>> ρωτάω και ένας φόβος με κυριεύει. <<Ηρέμησε είναι εντάξει, ο γιατρός έφυγε πριν λίγο. Αυτό όμως που μας είπε είναι να μην κουράζεσαι, να τρως καλά και φυσικά μακριά από ότι μπορεί να σου προκαλέσει αναταραχή>> απαντάει και ξεφυσάει. Ουφ, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα, εάν είχε συμβεί κάτι στο μωρό δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου. 

<<Η οικιακή βοηθός μου, σου ετοίμασε να φας>>, σηκώνετε από το κρεβάτι, αλλά τον πιάνω από το χέρι και τον σταματάω, <<Τι έγινε με... τον πατέρα μου...;>> η λέξη καίει τα σωθικά μου. <<Μόλις σου είπα, τι μας ζήτησε ο γιατρός και εσύ συνεχίζεις να κάνεις του κεφαλιού σου Νάντια>> συνεχίζω να κρατάω το χέρι του και κάθετε ξανά δίπλα μου. <<Τίποτα... μόλις ο Νίκ μου είπε τι έγινε γύρισα στο σπίτι, ώστε να είμαι κοντά σου, λογικά τώρα θα τρώει το πρωινό του σπίτι του...>> ρίχνω μια ματιά έξω από το παράθυρο και συνειδητοποιώ πως ξημερώνει - αυτό σημαίνει ότι κοιμόμουν όλο το βράδυ. 

<<Δηλαδή είναι... ζωντανοί;>> χαμογελάει και σηκώνετε όρθιος, <<Όσο και να ήθελα να τους αδειάσω το γεμιστήρα μου πάνω τους... για ότι έκαναν πίσω από την πλάτη μου και που τόσα χρόνια ήμουν ηλίθιος και δεν κατάλαβα πως με παρακολουθούσαν... είναι πατέρας σου>> κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. <<Δεν είναι... έπαψε να είναι από χθες το βράδυ, εάν... μου είχαν μιλήσει... εάν μάθαινα ότι ήσουν εσύ... όλα θα ήταν διαφορετικά, τόσα χρόνια... θα μπορούσαμε να ήμασταν ήδη μαζί>>. Χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο μου και σκύβει για να αφήσει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.