No Limits

κεφάλαιο 32

<<Νάντια ο πατέρας σου θέλει τα έγραφα για την υπόθεση που έχεις αναλάβει, ολοκληρωμένα σήμερα στο γραφείο του>> η Κέιτ αφήνει το καφέ μου στο γραφείο μου και βγαίνει κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Είχαμε επιστρέψει από το Σιάτλ εδώ και δυο μέρες και έχω πέσει με τα μούτρα στην δουλειά, καθώς οι υποθέσεις μου όλο και αυξάνονται - φυσικά αυτό είναι ευχάριστο, σημαίνει ότι ο πατέρας μου. με εμπιστεύεται όλο και περισσότερο. Όμως γυρίζω πτώμα πίσω στο σπίτι και δεν έχω κουράγιο ούτε για να κάνω μπάνιο... 

Εσύ δεν ήθελες να γίνεις δικηγόρος τι παραπονιέσαι τώρα , φωνάζει το μυαλό μου και έχει δίκιο είχα παλέψει τόσα χρόνια για το πτυχίο μου και τώρα που επιτέλους κατάφερνα να έχω δικές μου υποθέσεις παραπονιόμουν. Ίσως φταίει το γεγονός ότι από τότε που επιστρέψαμε στο Πόρτλαντ έχω μιλήσει μόλις δυο φορές με τον Άλεξ και δεν έχουμε βρεθεί καθόλου. Την τελευταία μέρα μας εκεί, μου είπε πως μου ετοιμάζει μια έκπληξη, αλλά δεν έχω ιδέα τι έχει στο μυαλό του. ελπίζω να μην το πληρώσουμε ακριβά....

Εκτυπώνω τα χαρτιά και πληκτρολογώ τον αριθμό της Κέιτ στο δεύτερο χτύπημα το σηκώνει, <<Τα έχω έτοιμα, ειδοποίησε τον πατέρα μου πως τελείωσα την δουλειά μου και θα επιστρέψω σπίτι>> ευτυχώς που παίρνω το αμάξι μου και μπορώ να φύγω ότι ώρα θέλω και τώρα το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα ζεστό μπάνιο και να ξαπλώσω στα απαλά, ζεστά σεντόνια μου για να ξεκουραστώ... 

Αφήνω τα χαρτιά στο γραφείο μου, φοράω το παλτό, παίρνω την τσάντα μου και βγαίνω έξω στον διάδρομο για να κατέβω στην υποδοχή και στο πάρκινγκ. 

Για καλή μου τύχη δεν έχει πολύ κίνηση και ένα τέταρτο αργότερα φτάνω στο σπίτι μου, <<Νάντια γύρισες;>> βλέπω την μητέρα μου να κάθετε στο σαλόνι και την πλησιάζω. <<Ναι τελείωσα πιο νωρίς την δουλειά μου>> απαντάω και χαμογελάει απαλά <<Λέω να πάω να κάνω ένα ντουζ και να ξεκουραστώ λίγο>>  πάω να φύγω, όμως η φωνή της με σταματάει. 

<<Το βράδυ θα βγούμε να φάμε μαζί με τον Άλεξ και την Βίβιαν>> αυτό μου έλειπε τώρα - όχι ότι είχα κάποιο πρόβλημα μετά το ξεκαθάρισμα, αλλά το να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με τους γονείς μου και τον Άλεξ ταυτόχρονα, μου δημιουργεί πολύ μεγάλη αναστάτωση. 

<<Ίσως εγώ να μην έρθω... νοιώθω κουρασμένη>> στενεύει τα μάτια της και με κοιτάζει άγρια <<Αυτό αποκλείεται, στις οκτώ να είσαι έτοιμη Νάντια>> αναστενάζω και προχωράω προς το δωμάτιο μου. Η κατάσταση με τους γονείς μου έχει καταντήσει κουραστική πλέον, ίσως πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι να μετακομίσω κάπου μόνη μου...